Από τον μυθιστορηματικό Πουαρό μέχρι τον σκοπό στην είσοδο της ΓΑΔΑ θα ακούσεις ότι το τέλειο έγκλημα προκύπτει μόνο στην τύχη. Και συνήθως αναφέρονται σε κάποια φονικά που προέκυψαν χωρίς σχέδιο και ο δράστης χάθηκε για πάντα στο σκοτάδι. Ενα από αυτά άφησε πίσω του νεκρό τον Κώστα Ταχτσή.
Ομως οι απαγωγές εξιχνιάζονται όλες. Ακόμα και αν τα λύτρα πληρωθούν, οι απαγωγείς θα βρεθούν μήνες μετά. Σίγουρα κάποιος θα είναι σεσημασμένος ή κάποιος άλλος θα αρχίσει τη μεγάλη ζωή σκορπώντας μετρητά. Οι απαγωγείς του Μιχάλη Λεμπιδάκη δεν έκαναν μόνο ένα λάθος.
Πρώτον ήταν πολλοί, κάτι που καθιστά ισχυρή την πιθανότητα κάποιος να έκανε προσωπική συμφωνία με την οικογένεια και τις Αρχές: «Δώστε μου μισό εκατομμύριο και ασυλία και σας δίνω τα κλειδιά».
Δεύτερον, o αριθμός των εμπλεκομένων καθιστά την ομάδα πιο ευάλωτη -υπάρχουν πληροφορίες για την εμπλοκή ως και 30 ατόμων. Aγόραζαν τα κινητά τηλέφωνα από το νησί και όταν έπεσαν σε μπλόκο προξένησε το ενδιαφέρον η απουσία τηλεφώνων από τις τσέπες τους. Γενικώς ο χρόνος δεν ευνοεί τον δράστη σε αυτές τις περιπτώσεις. Οσο περνάει ο χρόνος, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για ένα λάθος.
Βέβαια τα πράγματα θα μπορούσαν να κινηθούν πιο γρήγορα αν το έκαναν όπως στη Λατινική Αμερική: αμέσως μετά την απαγωγή στέλνεις και κάτι από το σώμα του θύματος και η οικογένεια αρχίζει να τρέχει. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα, ακόμα και τα καθάρματα έχουν ένα όριο και σκέφτονται ότι στην περίπτωση που στραβώσει η δουλειά, τουλάχιστον δεν θα κατηγορηθούν για τις σωματικές βλάβες. Διότι η δουλειά πάντα στραβώνει.
Το θέμα, λοιπόν, είναι τι κάνει έναν άνδρα με αγροτικές επιχειρήσεις, έναν αποτυχημένο μεσίτη και έναν ιδιοκτήτη μάνδρας αυτοκινήτου, να μπουν στο κοινό έγκλημα, κάνοντας μία απαγωγή. Τα οικονομικά προβλήματα και η ελαστική ηθική, θα πείτε. Εντάξει. Ομως είναι και κάτι παραπάνω. Είναι η βεβαιότητα της επιτυχίας που απορρίπτει το ενδεχόμενο της σύλληψης. Οι τύποι ξεκίνησαν ζητώντας 50 εκατ. ευρώ σε μετρητά και μάλιστα μικρής αξίας. Τόσο χρήμα δεν ξεπλένεται με τίποτα. Και αν δοκιμάσεις να το ξεπλύνεις, μέσα σε μία εβδομάδα θα σε πιάσουν. Ακόμα και τα 18 εκατ. ευρώ, που δέχθηκαν στην τελευταία διαπραγμάτευση, μετακινούνται μόνο με φορτηγάκι και δεν ξεπλένονται στην Ελλάδα. Και όμως, αυτοί νόμιζαν ότι θα τα καταφέρουν.
Ο Πάνος Σόμπολος έχει γράψει σε ένα βιβλίο του ότι αυτός που νομίζει ότι κάνει το τέλειο έγκλημα, στην πραγματικότητα έχει παρασυρθεί από την ηλιθιότητά του. Αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως δαιμόνιο, ευφυή, αδίστακτο, αλλά κατά βάθος αγνοεί τη βασική παράμετρο του προβλήματος: κάποτε θα σε πιάσουν. Ο διαβόητος κατάδικος Κώστας Σαμαράς το έχει περιγράψει πιο παραστατικά: «Είναι αδύνατον να τη γλιτώσει κανείς όταν παίζει στην παρανομία, γιατί κανείς δεν είναι αλάθητος και τα λάθη στην παρανομία πληρώνονται πιο ακριβά, μερικές φορές και ακόμα πιο ακριβά… Οταν παίζεις ένα παιχνίδι που σε κάνει να μην σκέφτεσαι τις συνέπειες της ήττας τότε αξίζει τον κόπο και να καείς! Εκείνη τη στιγμή πρέπει να σε απασχολεί μόνο το παρόν, μόνο το παιχνίδι το ίδιο. Αν παράλληλα είσαι και καλός παίκτης, τότε όλοι οι φόβοι πάνε περίπατο».
Μιλάμε πάντα για εγκλήματα του ποινικού κώδικα, έτσι; Γιατί αν το δούμε υπό την ευρύτερη έννοια του όρου, δηλαδή την έλλειψη ηθικών αναστολών για την επίτευξη στόχων, τότε έχουμε μπροστά μας το μυστικό της επιτυχίας.