Η είδηση με βρήκε την ώρα που προετοιμάζω το υλικό που θα χρειαστώ στο χειμερινό εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, όπου θα διδάξω το μάθημα «Μεταφορά Τεχνολογίας και Ψηφιακή Επιχειρηματικότητα». Αλλά ακριβώς εξαιτίας της είδησης αυτής σκέφτομαι να τον αλλάξω τον τίτλο και να το ονομάσω «Πώς να καταστρέψεις την ψηφιακή επιχειρηματικότητα κάνοντας ρουσφέτια σε συντεχνίες».
Η είδηση αφορά στο νομοσχέδιο που ετοίμασε ο κ. Σπίρτζης με το οποίο θέλει να επιβάλλει την αλλαγή του καθεστώτος, με το οποίο λειτουργούν οι διαδικτυακές πλατφόρμες παροχής μεταφορικών υπηρεσιών (το γνωστό Taxibeat και πλέον Beat μετά την εξαγορά της εταιρείας) κι από «διαμεσολαβητές» να τις καταστήσει «επιχειρήσεις παροχής μεταφορικού έργου» και μάλιστα με υποχρεωτικά τριετή συμβόλαια με οδηγούς ταξί.
Η περίπτωση της Taxibeat υπήρξε η μεγάλη επιτυχία για την εγχώρια κοινότητα των startups, σπάνια μέχρι τώρα στα χρόνια της κρίσης, αλλά ξαναζέστανε την ελπίδα για άλλες παρόμοιες συναλλαγές στα επόμενα χρόνια και ξανάδωσε κίνητρο ενθουσιασμού στους χιλιάδες –κυρίως νέους αλλά όχι μόνο– δημιουργικούς Eλληνες που δεν το βάζουν κάτω και τολμούν να διεκδικούν το δικαίωμα στο όνειρο. Προσωπικά στα πρόσωπα αυτών των νέων ανθρώπων, αυτών των δημιουργικών επαγγελματιών κι επιστημόνων, βλέπω τη «γενιά του Πολυτεχνείου» του σήμερα, η οποία κάνει την εξέγερσή της με νέους όρους – όπως η καινοτομία, η γνώση, η δημιουργικότητα, το ταλέντο – αλλά επί της ουσίας έχει ακριβώς το ίδιο αίτημα: ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Διεκδικεί ανάπτυξη, διεκδικεί γνώση, διεκδικεί την ελευθερία να επιχειρεί, να τολμά, να ονειρεύεται!
Κάθε νέος άνθρωπος σήμερα στην Ελλάδα που δεν είναι «χαβαλές και φρέντο» έχει στην πραγματικότητα δυο επιλογές. Ή να γίνει μετανάστης ή να μείνει να το παλέψει κόντρα στον καιρό. Κι αν αυτοί που μείνουν να το παλέψουν καταφέρουν να ανοίξουν το δρόμο σε μια Νέα Ελλάδα, τότε θα καταφέρουμε και να φέρουμε πίσω όσους έφυγαν και φεύγουν. Και μόνο έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει Ελλάδα. Αυτή λοιπόν η νέα γενιά που μένει και το παλεύει, που εργάζεται χωρίς ωράρια, που βάζει στη δουλειά της μόχθο, χρόνο, ταλέντο και γνώσεις, πρέπει να καταφέρει να ρίξει τη χούντα των συμφερόντων. Διότι ακριβώς περί αυτού πρόκειται.
Το «τανκ» που ρίχνει σήμερα «την πύλη του Πολυτεχνείου» έχει αθόρυβες ερπύστριες και το οδηγεί ο κ. Σπίρτζης μαζί με τον Θύμιο Λυμπερόπουλο. Για να συνεχίσουν τα πράγματα να είναι ως έχουν και να κερδοσκοπούν πολιτικά (και όχι μόνο) κατεστημένες συντεχνίες που επενδύουν στη στασιμότητα και πανικοβλήθηκαν μπροστά στην επιτυχία μιας εταιρείας για την οποία επενδύθηκαν 7 εκατ. δολάρια για να πουληθεί 40 εκατομμύρια και να κερδίσει όχι μόνον ο εμπνευστής και ιδιοκτήτης της, όχι μόνο οι επενδυτές που τον εμπιστεύτηκαν, αλλά και πάνω από τους μισούς εργαζόμενους που είχαν μετοχές των οποίων η αξία εκτινάχθηκε με την εξαγορά. Και δεν χάνει και κανείς τη δουλειά του. Αυτό σημαίνει Αλλαγή κι όλα τα υπόλοιπα είναι «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».
Προσωπικά λοιπόν είμαι με τη νέα «γενιά του Πολυτεχενείου». Ξεκάθαρα! Και μπορεί να είμαι υποψήφιος για την ηγεσία του νέου φορέα της δημοκρατικής παράταξης και να χει «πολιτικό κόστος» αυτή η στάση, δεδομένου πως «οι ταξιτζήδες είναι πολλοί και επηρεάζουν ακόμη περισσότερους», αλλά είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει. Τι νόημα έχουν πολιτικές ηγεσίες που είναι σε καθεστώς ομηρείας από συντεχνίες και συμφέροντα; Κανένα. Προτιμώ να είμαι μαζί με τα παιδιά στην εξέγερση για… ψωμί, παιδεία, ελευθερία!
* O Γιάννης Μανιάτης είναι καθηγητής στο Παν. Πειραιά και βουλευτής Αργολίδος με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Είναι υποψήφιος για την ηγεσία του υπό σύσταση φορέα της δημοκρατικής παράταξης