Ο συνασπισμός Φρανκενστάιν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περιβαλλόταν από την πρώτη ημέρα από το μύθευμα που διακινούσαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος: «Διαφωνούμε ιδεολογικά, αλλά συνεργαζόμαστε για να πατάξουμε την διαφθορά, την διαπλοκή και το παλιό πολιτικό σύστημα».
Πλέον, είναι προφανές ότι αυτό το μύθευμα δεν αρκεί. Ή μάλλον έχει καταρρεύσει.
Πολύ απλά επειδή οι ΑΝΕΛ είναι υποχρεωμένοι να ψηφίζουν ό,τι και να φέρει ο Τσίπρας προς ψήφιση, όσο αριστερό και αν είναι.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν το νομοσχέδιο για τον προσδιορισμό φύλου. Ψηφίζεται από τους ΑΝΕΛ αναγκαστικά, αφότου ο κ. Τσίπρας είχε αναλάβει ο ίδιος την υπεράσπιση του κυβερνητικού εταίρου στη συζήτηση για την σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, με αφορμή τις συνομιλίες του υπουργού Αμυνας με τον ισοβίτη Γιαννουσάκη.
Είναι γνωστό και δεν θέλει πολλή σκέψη. Τσίπρας και Καμμένος είναι πλέον καταδικασμένοι να προχωρούν και να συμφωνούν σε όλα. Οι δήθεν ιδεολογικές τους διαφορές δεν θα έχουν καμία σημασία όσο και να τις επικαλούνται, το θέμα θα είναι ένα και μοναδικό: η διαφύλαξη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Το χειρότερο από όλα όμως, είναι ότι στο πλαίσιο αυτής της αναγκαστικής και, σιγά-σιγά, δυσάρεστης συμβίωσης ακούγονται τερατώδεις φράσεις από υπουργούς, καθηγητές, στελέχη που είχαν χτίσει μία καριέρα στην Αριστερά με μανδύα εγκυρότητας και δήθεν μετριοπάθειας.
Μεταξύ αυτών, ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής.
Στη συζήτηση της Δευτέρας στην Βουλή, έβγαλε δικαστικές αποφάσεις, δικαιολόγησε τα πάντα στον κ. Καμμένο και σχεδόν κραυγάζοντας από το βήμα της Βουλής είπε, μεταξύ άλλων:
«Ακόμη και παρατύπως να ενήργησε ο κ. Καμμένος, προκειμένου να ενθαρρύνει ακόμη και έναν ισοβίτη να μάθουμε την αλήθεια, δεν μπορείτε να το χαρακτηρίσετε αρνητικό, ήταν μια προτροπή για να σπάσει ένα κύκλωμα εμπορίας ναρκωτικών».
Και επίσης:
«Ο υπερβολικός αντιπολιτευτικός ζήλος και οι εμμονές για τον κ. Καμμένο οδηγούν κόμματα να δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκουν πατήματα εκεί που επιχειρηματικά συμφέροντα αισθάνονται ότι βάλλονται».
Εν ολίγοις: ο Καμμένος μπορεί να ενεργεί παρατύπως και κατά βούληση. Η αντιπολίτευση εξυπηρετεί επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η πλέον εντυπωσιακή παρέμβαση ήταν όμως εκείνη του καθηγητή Ποινικού Δικαίου, Νίκου Παρασκευόπουλου. Πρώην υπουργού Δικαιοσύνης.
Είπε: «Προκειμένου να εξαρθρωθεί μια συμμορία δικαιολογείται ακόμα και έγκλημα, πόσω μάλλον ένα τηλεφώνημα».
Και αυτός ο καθηγητής έχει εκδώσει ετυμηγορία, έχει δώσει ελαφρυντικά στον κ. Καμμένο και εν τέλει έχει θέσει σε νέο πλαίσιο τη νομική συζήτηση και τις αρχές της επιστήμης που υπηρετεί. Το να αναζητεί κανείς το «αριστερό» και το ιδεολογικό άλλοθι σε όλες αυτές τις ακροβασίες της συγκυβέρνησης μοιάζει πλέον τουλάχιστον αφελές.
Η πραγματικότητα έχει αφαιρέσει από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όποιον μανδύα και αν επιχείρησαν να φορέσουν κατά καιρούς και η σύμπλευσή τους μοιάζει να έχει μηδενίσει το πολιτικό κοντέρ.
Ο ένας κρατά τον άλλον, μαζί θα προχωρήσουν και μαζί θα αποκαλύπτουν πλέον καθημερινώς το πραγματικό πρόσωπο αυτής της κυβέρνησης. Ο κυνισμός ξεχειλίζει.