«There’s no place like home» λέει ένα αγγλικό τραγούδι του 1822 που υμνεί την οικογενειακή εστία ως έναν χώρο ασφάλειας, ηρεμίας και γαλήνης. Της ασφάλειας που σου προσφέρουν οι δικοί σου άνθρωποι (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) και την οποία επικαλέστηκε ο Παναγιώτης Κουρουμπλής για να δικαιολογήσει την απόσπαση υπαλλήλου του υπουργείου Πολιτισμού, που ήταν και εξαδέλφη του, στο υπουργείο του: «Ε, να μην έχω ένα πρόσωπο της εμπιστοσύνης μου;».
Γιατί στην Ελλάδα τα πολιτικά γραφεία και τα υπουργεία εξακολουθούν, ως φαίνεται, να λειτουργούν περισσότερο με πρόσωπα εμπιστοσύνης (θείους, εξαδέλφους, μπατζανάκηδες κλπ.) παρά με επαγγελματίες που έπειτα από χρόνια σπουδών έχουν όλα τα τυπικά προσόντα. Περισσότερο με διορισμούς – αποσπάσεις κάτω από το τραπέζι, παρά με αξιοκρατικές διαδικασίες. Η συγγένεια είναι το νούμερο ένα τυπικό προσόν αν θέλεις να βρεις δουλειά, και στη Βουλή των Ελλήνων. Δεν είναι μια καλή περίοδος για τον Παναγιώτη Κουρουμπλή. Από τη μια ο αγώνας να επιβιώσει της πολιτικής τρικυμίας που ξέσπασε στον μολυσμένο Σαρωνικό εξαιτίας (κυρίως) της ολιγωρίας του υπουργείου του, από την άλλη ο κωμικοτραγικός τρόπος με τον οποίο αποκαλύφθηκε κάτι που ως φαίνεται ο ίδιος δεν ήθελε να πολυκυκλοφορήσει, δηλαδή η συγγένειά του με την εν λόγω κυρία.
Ολα ξεκίνησαν όταν κατά τη διάρκεια της τοποθέτησης του Κυριάκου Μητσοτάκη για την οικολογική καταστροφή στη Βουλή. Η σύμβουλος (με αυτή την ιδιότητα έγινε αίφνης γνωστή) άρχισε, όπως γράφτηκε, να γελάει. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της έκανε παρατήρηση: «Γιατί γελάτε; Σας παρακαλώ συγκρατηθείτε ή αν δεν μπορείτε, βγείτε έξω». Λίγο αργότερα ο βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Αμυράς παρενέβη για να διαμαρτυρηθεί και εκείνος για τη συμπεριφορά της: «Την παρακολουθώ τόση ώρα, πρώτη φορά βλέπω σύμβουλο να παρακολουθεί και να κάνει γκριμάτσες. Πού νομίζετε ότι είστε στο “Μάπετ Σόου”;». Ο κ. Κουρουμπλής ρωτήθηκε για το περιστατικό κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε στον ΣΚΑΙ, για να πει πως επρόκειτο για μια δημόσια υπάλληλο αποσπασμένη στο υπουργείο του. Θεώρησε επουσιώδες να αποκαλύψει πως ήταν και συγγενής του. Το παραδέχτηκε λίγο μετά, όταν δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Καταφέρνοντας για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες (η πρώτη ήταν το «γιατί να μην κάνει μπάνια ο κόσμος;») να εκτεθεί ανεπανόρθωτα.
«There’s no place like home» λοιπόν, και στον πολιτικό στίβο. Το θέμα της οικογενειοκρατίας και της στελέχωσης πολιτικών γραφείων και υπουργείων από τους αγαπημένους συγγενείς βουλευτών και υπουργών δεν είναι νέο. Θα αδικούσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ αν ισχυριζόμασταν πως το εφηύρε, πως είναι το πρώτο κόμμα που όταν έγινε κυβέρνηση άρχισε να βολεύει όχι μόνο τους συντρόφους αλλά και τους συγγενείς αυτών, το έχουν κάνει όλες ανεξαιρέτως οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ούτε ελληνική πατέντα είναι, την εποχή που ακόμα και ο Ντόναλντ Τραμπ έχει διορίσει ως σύμβουλό του την κόρη του Ιβάνκα.
Ομως, όταν ένας υπουργός όπως ο Παναγιώτης Κουρουμπλής αποκαλύπτει πως στο μυαλό του ένα υπουργείο λειτουργεί όπως ο… δήμος Κολοπετινίτσας, όπου ο δήμαρχος βάζει αντιδήμαρχο τον γιο του, γενικό γραμματέα τον γαμπρό του και διορίζει στο ΔΣ τους κουμπάρους του, για να έχει δίπλα του πρόσωπα της εμπιστοσύνης του, όσο συνηθισμένος και αν είσαι στις επαρχιώτικες νοοτροπίες, δεν μπορείς μην σχολιάσεις τον ερασιτεχνισμό αλλά και το θράσος. Οπως δεν μπορείς να μην να λυπηθείς εκείνους που έπειτα από πολλά χρόνια σπουδών και ενώ έχουν όλα τα προσόντα για κάποια θέση μπορεί να τη χάσουν επειδή θα προτιμηθεί (είτε πληροί τις προϋποθέσεις είτε όχι) ο/η συγγενής του υπουργού. Αυτός, επειδή είναι «αίμα του» πάντα θα προηγείται.