Επιτέλους, ύστερα από την πολυήμερη περιδιάβασή του σε δευτερεύοντα θέματα (όπως οι σημαιοφόροι των παρελάσεων και η σύγκριση ναζισμού-κομμουνισμού), το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται ότι επανέρχεται στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών.
Ο ίδιος ο αρχηγός του φαίνεται ότι κατάλαβε το λάθος των προηγούμενων ημερών, που οδήγησε σε αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα και επιδίωξε να συναντήσει τους εκπροσώπους των κοινωνικών εταίρων. Απ΄όσα (ανακοινώθηκε ότι) τους είπε, το «πιασάρικο» είναι η φράση ότι η σωστή διεύθυνση για τις επενδύσεις δεν είναι το μέγαρο Μαξίμου του κ. Τσίπρα, αλλά τα γραφεία του δικού του κόμματος. Αυτό επέλεξαν να κάνουν τίτλο τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, «πιασάρικο» είπαμε.
Ομως, το σημαντικό δεν είναι αυτό. Αλλά η υπόσχεση ότι οι δουλειές που θα προκύψουν από τις επενδύσεις «δεν μπορεί να είναι με μισθούς των 360 ευρώ και με την ελαστική απασχόληση, που έχει επιβάλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ».
Βεβαίως, η πλήρης αλήθεια είναι ότι αυτοί οι μισθοί και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας έχουν ξεκινήσει με προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά η παρούσα τις… αποθέωσε. Ετσι, από εκεί που κάποτε μιλούσαν για τη «γενιά των 700 ευρώ», έχουμε ήδη περάσει στις γενιές των 400 ευρώ και πέφτουμε συνεχώς.
Αλλά ας παρακάμψουμε την πολιτική αντιδικία επ’ αυτού και ας δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Αυτό που είπε ο κ. Μητσοτάκης είναι το καίριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα και θα είναι της χώρας αύριο. Διότι δεν μπορεί να πάει πουθενά με τέτοιες αμοιβές και σχέσεις εργασίας.
Αλήθεια, πώς θα σταματήσει το φαινόμενο της μετανάστευσης, ειδικά των νεότερων, αν συνεχιστεί αυτό το φαινόμενο; Αλλά και όσοι δεν μεταναστεύσουν πώς θα ζήσουν και θα δημιουργήσουν με πενιχρά εισοδήματα; Πώς θα δημιουργηθούν νέες οικογένειες σε μια χώρα που έχει ήδη οξύ πρόβλημα υπογεννητικότητας; Πώς θα αντέξουν τα ασφαλιστικά ταμεία με ασφαλισμένους που(αν αμείβονται και ασφαλίζονται) έχουν μισθούς πείνας;
Τα ερωτήματα που μπορούμε να θέσουμε επ’ αυτών είναι άπειρα. Αλλά δεν ωφελούν. Αυτό που ωφελεί είναι η συνειδητοποίηση του προβλήματος και η βούληση να αντιμετωπιστεί ως εξαιρετικά επείγον.
Ο κ. Μητσοτάκης, με όσα είπε, έδειξε να το έχει συνειδητοποιήσει. Αρκεί αυτό που είπε να μην είναι άλλη μια ντουφεκιά στον αέρα, αλλά να έχει μελετήσει το πρόβλημα και να γνωρίζει πώς η υπόσχεση θα γίνει πράξη.
Διαφορετικά θα επαληθευτεί, για άλλη μια φορά, ο αφορισμός του παλιού προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν ότι «οι υποσχέσεις δεσμεύουν μόνον εκείνους που τις δέχονται». Και στη δική μας περίπτωση θα ήταν τραγικό.