Ενας σταρ σαν τον Γιουσέιν Μπολτ με την τεράστια καριέρα, τα δεκάδες ρεκόρ και την παγκόσμια αποδοχή δεν θα μπορούσε παρά να διάγει βίο υπερπολυτελή. Δικαίωμά του. Όμως, όπως η ζωή καθενός έτσι και η καλή, η θαυμάσια, η λουσμένη στη δόξα και στα πλούτη, ζωή του, αξιολογούνται (και) με ποιοτικά κριτήρια. Ενα από αυτά είναι ο τρόπος με τον οποίο προβάλει την ευζωία του. Πώς; Εν προκειμένω γιορτάζοντας τα 31α γενέθλιά του στη Μύκονο με τους φίλους του να τον καταβρέχουν με σαμπάνιες.
Οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν παντού με σχόλια του στιλ «περνάει καλά, γλεντάει και δεν το κρύβει» και «non stop ξεφάντωμα για τον σούπερ αθλητή». Ακολούθησαν και άλλες φωτογραφίες με τον σταρ να ξεφαντώνει και στο «Nammos», εξακολουθώντας να καταβρέχει και να καταβρέχεται με σαμπάνιες. Αγνοώντας -έστω ξεχνώντας- πως οι αφρώδεις οίνοι, από τους πιο φτηνούς ως τους πιο ακριβούς, είναι για να πίνονται και όχι για να ξεπλένουν, ως σιντριβάνια, τη φτηνή ματαιοδοξία των ανθρώπων. Οχι για να γίνονται μπουγέλα. Ούτε για να πετιούνται σαν μπουγαδόνερα στα λερωμένα πατώματα.
Δεν είναι, βεβαίως, μόνο ο Μπολτ που επιλέγει τέτοιους ακραίους, κακόγουστους και νεοπλουτίστικους τρόπους για να διασκεδάσει και για να γιορτάσει. Μερικούς μήνες πριν οι άνθρωποι της Φενερμπαχτσέ πανηγύριζαν την κατάκτηση της Euroleague λούζοντας με σαμπάνιες τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και όταν ο μπασκετομπολίστας Τσαρλς Μπάρκλεϊ πήρε το βραβείο του καλύτερου αναλυτή σε στούντιο, από τα Emmy Sports, με σαμπανιομπουγελώματα μέσα στο στούντιο το γιόρτασαν εκείνος και οι φίλοι του. Κάπως έτσι (τόσο προκλητικά και κακόγουστα) γιορτάζουν τις πρωτιές τους και οι νικητές των αγώνων ταχύτητας με αυτοκίνητα. Το 2015, ο Λάιονελ Ρίτσι τραγουδούσε (πάλι στην Μύκονο των υπερβολών) με άγγλο εφοπλιστή να τον λούζει με δέκα κιβώτια σαμπάνιας.
Και τα γλέντια επωνύμων και μη συνεχίζονται, όχι μόνο με τις σαμπάνιες της αμαρτίας. Γιατί στον δικό μας μικρό κόσμο υπάρχουν και τα αμαρτωλά πιάτα. Καθώς και τα ιπτάμενα γαρύφαλλα. Οι φωτογραφίες με τον Αντώνη Ρέμο να τραγουδάει ακροβατώντας σε ένα τεράστιο σωρό από σπασμένα σερβίτσια και εκείνες με τον Βασίλη Καρρά πάνω στην πίστα περιτριγυρισμένο από εκατοντάδες αλουμινένια ταψιά με λουλούδια είχαν προκαλέσει πολλά αρνητικά σχόλια. Επειδή επιβεβαίωναν πως και εν μέσω κρίσεως, η κραιπάλη και οι αλόγιστες και ανούσιες σπατάλες καλά κρατούν. Αλλά και επειδή όλο αυτό ήταν τόσο εξόφθαλμα κακόγουστο που δεν μπορούσε να μην ενοχλήσει.
Ομως, τελικά, το πρόβλημα δεν είναι τόσο το ξόδεμα, όσο η αισθητική, ο προσωπικός πολιτισμός καθενός από εμάς. Ο πολυτελής βίος (με τις όποιες σπατάλες του), είναι κάτι που μπορεί να απολαύσει κάθε άνθρωπος από την στιγμή που δεν κλέβει και δεν καταχράται ξένες περιουσίες. Σημαντικότερο από το πόσα ξοδεύεις είναι το πώς τα ξοδεύεις. Μπορεί, κοντολογίς, και η πιο ακριβοπληρωμένη διασκέδαση να έχει ποιότητα, να έχει το μέτρο που δεν θα σε κάνει να φαίνεσαι φτηνός, προκλητικός, αρχοντοχωριάτης. Ο Μπολτ π.χ. ανήκει στην κατηγορία εκείνων που μπορούν να απολαμβάνουν τις πιο ακριβές σαμπάνιες του κόσμου. Όταν όμως αντί να τις πίνει τις πετάει και τις λούζεται, η καλοπέραση γίνεται πρόκληση. Γίνεται δυσφήμιση, για τον κάθε Μπολτ που είτε με την αξία του, είτε επειδή ήταν τυχερός βρέθηκε με πολλά, πάρα πολλά φράγκα και δεν ξέρει πού και πώς να τα ξοδέψει. Μπορεί να μην θέλει κόπο (αν και στην περίπτωση του διάσημου αθλητή τα χρήματα βγήκαν με πολύ ιδρώτα), θέλει όμως, τελικά, τρόπο η ακριβή ζωή. Από τον τρόπο μας, εξάλλου, κρινόμαστε όλοι.