Οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες της ΣΤ’ Δημοτικού θα επιλέγονται στο εξής μετά από κλήρωση.
Το Προεδρικό Διάταγμα για τη λειτουργία Δημοτικών Σχολείων και Νηπιαγωγείων (που υπεγράφη την 1η Αυγούστου) το περιγράφει με σαφήνεια: «Σημαιοφόροι, παραστάτες και υπεύθυνοι για την κατάθεση στεφάνου ορίζονται μαθητές της ΣΤ΄ τάξης. Σημαιοφόροι ορίζονται δύο μαθητές της ΣΤ’ τάξης, o ένας για το χρονικό διάστημα μέχρι 31 Ιανουαρίου και o άλλος από 1η Φεβρουαρίου μέχρι το τέλος του διδακτικού έτους. Η επιλογή σημαιοφόρων, παραστατών και υπευθύνων κατάθεσης στεφάνου πραγματοποιείται με κλήρωση ανάμεσα στο σύνολο των μαθητών της τάξης. Η κλήρωση διενεργείται παρουσία του συνόλου των μαθητών της ΣΤ΄ τάξης με ευθύνη του διευθυντή της σχολικής μονάδας ή του νόμιμου αναπληρωτή του και συντάσσεται σχετικό πρακτικό Συλλόγου Διδασκόντων». (Το θέμα έχει προκαλέσει έντονη αντιπαράθεση μεταξύ της αντιπολίτευσης και του υπουργού Παιδείας)
Ολα και όλα. Εχουμε θεσμικό πλαίσιο που προβλέπει τα πάντα και, κυρίως, το αδιάβλητο των διαδικασιών.
Για ποιο λόγο γίνεται αυτό; Μα, προφανώς επειδή κάποιο ιδεοληπτικό μυαλό στο υπουργείο Παιδείας αποφάσισε ότι η επιβράβευση των αρίστων προκαλεί απογοήτευση, ίσως και ψυχικά τραύματα, στους μαθητές που βρίσκονται στην τρυφερή ηλικία, λίγο πριν την εφηβεία. Πιθανότατα δε, το ίδιο μυαλό να σκέφτηκε ότι η τύχη είναι προτιμότερη από την ορθή κρίση της αξιολόγησης. Και σίγουρα το ίδιο μυαλό, που έγραψε αυτό το Προεδρικό Διάταγμα, θα σου πει ότι είναι άδικο για τόσο μικρά παιδιά να μπαίνουν στη διαδικασία της αξιολόγησης και των διακρίσεων.
Κάποιος άλλος θα σηκωθεί να προσθέσει ότι «είναι πιο δημοκρατικό» να γίνεται η επιλογή των σημαιοφόρων με αυτόν τον τρόπο. Ανοησίες. Στην Ελλάδα θεωρούμε τη μετριότητα ως στοιχείο δημοκρατίας επειδή αντιπροσωπεύει τους περισσότερους, τον μέσο όρο.
Σε έναν κόσμο που γίνεται συνεχώς πιο ανταγωνιστικός, που επιβραβεύει την αριστεία και την εξειδίκευση, το υπουργείο Παιδείας έρχεται να πει στους μαθητές ότι η αριστεία δεν σημαίνει τίποτα. Και πώς όλοι, άριστοι, μέτριοι και κακοί μαθητές θα κριθούν με τον ίδιο τρόπο από το δίκαιο χέρι της τύχης.
Και όταν με το καλό γίνει η κλήρωση και αναδειχθεί σημαιοφόρος ο χειρότερος μαθητής, εκείνος θα γνωρίζει ότι ναι, ακόμα και αν δεν προσπαθήσεις μπορείς να ανταμειφθείς. Και ο καλύτερος, που θα είναι στις πίσω σειρές της παρέλασης, θα μάθει ότι στη ζωή δεν χρειάζεται μόνο να είσαι ικανός. Ούτως ή άλλως δεν θα κριθείς δίκαια. Και για αυτό το ελληνικό σχολείο είναι μοναδικό. Διδάσκει στα παιδιά την αληθινή ζωή.