Μου το είχε πει ένας παλιός: «Να θυμάσαι, ότι όταν τσακώνεται μια κυρία με μια πουτάνα, κερδισμένη βγαίνει πάντα η πουτάνα». Αναζητώντας το γιατί, πιθανολογώ τον λόγο. Ενώ η πρώτη κολώνει, αμήχανη και έντρομη, μπροστά σε μια ξεδιάντροπα θεατρική συμπεριφορά και μοιραία πέφτουν τα αντανακλαστικά «δράσης» της, ότι δεν θα τα βγάλει πέρα με δαύτη, η άλλη θεριεύει για το δήθεν «δίκιο» της και «οχλαγωγεί» αξιοθαύμαστα. Κάνει σαματά.
Εντάξει, λοιπόν, αναγνώστες, με την κυρία και την πουτάνα; Με την «Κατίνα», τι γίνεται; Με τη μονομαχία, «Παρθένα στα πίσω πίσω» με «Κατίνα»; Να! Όπως, ας πούμε, Τσίπρας με Βαρουφάκη. Που βγαίνει στις ρούγες και οχλαγωγεί, «θριαμβολογώντας» την αποτυχία! Σκέψου να είχε επιτυχία! Μια Κατινούλα που μαγνητοφωνούσε στοιχεία, που «κατασκόπευε», που μάζευε για να έχει να λέει και που, μετά την αποχώρηση του, πληρωνόταν τις εμφανίσεις του ζητώντας την κατάθεση της αμοιβής του σε ξένη εταιρεία. Κάτι πατριώτες!
Αναρωτιέται κανείς, αξιολογώντας τον χρόνο εξουσίας του και το πώς τον διέθεσε, αν δούλεψε ποτέ για τη θέση που κατείχε ή για την μπάζα του; Εξι μήνες, όλοι κι όλοι! Και στα μάτια του Πρωθυπουργού, «asset». Μη βγάλεις, φιλαράκο, θυμό αυτόματα για τον Τσίπρα. Οχι, τέτοιες ευκολίες! Τόσα ήξερε, τόσα έκανε, τόσα του επέτρεψες. Με τα δικά σου ενθαρρυντικά παλαμάκια στα αφτιά του πορεύτηκε!
Ο Τσίπρας, δεν θα κουραστώ να το μετράω, μας έκανε ένα μεγάλο καλό. Μας τερμάτισε ψευδαισθήσεις. Μας εξανάγκασε να μετρηθούμε. Οι μεν από τους δε. Στο ΝΑΙ-ΟΧΙ είχαμε την ευκαιρία της ζωής μας. 38% όσοι κατανοούν τους νόμους της σύγχρονης κοινωνίας, όσοι αντέχουν αυτοκριτική, όσοι αναζητούν το εφικτό από την πολιτική και όχι, «τα πάντα όλα».
Οι λοιποί; Εις αγωνιώδη αναζήτηση του επόμενου, έστω και «ολιγότερον» ψεύτη. Γουστάρουν αυταπάτη. Κι ας ψελλίζουν δήθεν, σαν μικρά: «Εγώ ψήφισα Τσίπρα; Πας καλά;». Ακόμα και τώρα προσμένουν μια γαμημένη ψευδαισθησούλα. Ενα κλείσιμο του ματιού για νταραβεράκι.
Και ο Τσίπρας; Με ενδιαφέρει, ως συγγραφέα, το «μετά του» -από τη μοιραία προσγείωση. Σαν το παιδί που φεύγει από το «αιδοίο» της μάνας του και τρώει τα κύματα με το κουτάλι. Ή σαν τη μιξοπαρθένα, που κάτι αρθρώνει για να γλυτώσει. (Και τα δυο παίζουν). Και δηλώνει πια «εμπιστεύτηκα λάθος ανθρώπους» και συνεχίζει «Να φύγουμε από την Ευρώπη να πάμε πού; Σε άλλον γαλαξία; Η Ελλάδα είναι συστατικό μέρος της Ευρώπης. Πώς θα έμοιαζε η Ευρώπη χωρίς αυτήν; Θα έχανε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας και της κληρονομιάς της». Και λέει και για τον συμβιβασμό, που τον παρομοιάζει μάλιστα με απαίσιο φάρμακο, που πρέπει να πάρεις, όταν η ζωή σου είναι σε κίνδυνο: «Κλείνεις τη μύτη και το παίρνεις. Ξέρεις ότι δεν υπάρχει άλλη λύση για να επιβιώσεις, να κρατηθείς στη ζωή». Και καταλήγει: «Δεν είχα εμπειρία ή συναίσθηση πόσο μεγάλες θα ήταν οι καθημερινές δυσκολίες. Τώρα, νομίζω ότι έχω διαφορετική εικόνα από αυτήν που είχα αρχικά».
Οχι, μη ρίξεις όλον το θυμό σου πάνω στον Τσίπρα, τώρα πια που όλοι είμαστε στο ταμείο. Και πονάει κατάσαρκα το άδικο, τους έντιμους… Πώς διάολο χαράμισαν τόσους έντιμους! Ταξιδιώτες σε μια τραγική, φρικτά αναγκαία διαδρομή. Και τώρα… Ερχεται η ώρα, ακόμα μιας συνειδητοποίησης για τον Τσίπρα, αλλά και για τους «Εγώ ψήφισα Τσίπρα; Πας καλά;».
Ο Τσίπρας, ό,τι κι αν είναι, εγκληματικά ανυποψίαστος ή μιξοπαρθένα, είναι εν τέλει μόνος. Γιατί, κι αν ακόμα καθάρισε το δικό του μυαλό και περπάτησε σε ένα έρμο μονοπάτι ενηλικίωσης…Οχι, ρε Αλέξη! Δεν έκανε κανένας από τους συντρόφους σου, την ίδια διαδρομή. Εσύ, στη δική μας πλάτη και εκείνοι, στη δική σου… Πάρ’ το απόφαση. Δεν πέρασε από τούτον τον τόπο άλλη κυβέρνηση, με τόσες κλινικές περιπτώσεις στα σπλάχνα της. Να στο πω απλά; Δεν έχεις κανέναν συνεργάτη νορμάλ. Δεν υπάρχει τέτοια στατιστική στην ιστορία! Τελικά, όταν τσακώνεται μια μιξοπαρθένα με μια Κατίνα, δεν βγαίνει κανένας κερδισμένος. Ολοι για όλοι χαμένοι. Και ο λαός; Κατορθώσατε εξόντωση 100%! Μακάρι να μην πέσουμε στα χέρια μιας πουτάνας. Ήμαστε, ρε γαμώτο, υποψιασμένοι πια; Αυτή, η αναπάντητη, θα με φάει!