Η αθώωση του Τάσου Θεοφίλου μετά από πέντε χρόνια φυλάκισης θα έπρεπε να κάνει σοφότερους τους φανατικούς υποστηρικτές των επιπόλαιων ισχυρισμών του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, ο οποίος αφελώς συγχέει την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των υπόπτων τρομοκρατίας ή ακόμα και των αποδεδειγμένα τρομοκρατών με τις ίδιες τις εγκληματικές πράξεις που κατηγορούνται ή έχουν επιτελέσει.
Η υπόθεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κατηγορουμένων είναι αυτόνομη και σε μια Δημοκρατία που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί το Κράτος Δικαίου θα έπρεπε να είναι πολύ ισχυρή, απενοχοποιημένη και ανεπηρέαστη από τις κατηγορίες που τους βαραίνουν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που αθωώνεται κάποιος που μερίδα του Τύπου και της πολιτικής είχε προκαταβολικά καταδικάσει, όπως ασφαλώς έχει συμβεί και το αντίθετο, σύσσωμος ο αριστερόστροφος δημόσιος λόγος να υπερασπίζεται κάποιον που εκ των υστέρων αποδεικνύεται τρομοκράτης (π.χ. Τζωρτζάτος). Αυτό τι σημαίνει; Oτι το κύμα συμπαράστασης για δίκαιη δίκη και εξασφάλιση των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων και στη μια και στην άλλη περίπτωση το υποκινούσαν συνένοχοι ή θαυμαστές της εγκληματικής δράσης; Θυμόμαστε ότι υπήρχαν περίοδοι που τα όργανα του κράτους έδειχναν υπερβάλλοντα ζήλο εναντίον των υπόπτων τρομοκρατίας και η αντίσταση της κοινωνίας ήταν αναγκαία (και άλλες που συνέβαινε το αντίθετο).
Σε κάθε περίπτωση είναι άλλη η δουλειά της Δικαιοσύνης και άλλη της Κοινωνίας των Πολιτών -οι τελευταίοι δεν δικάζουν αλλά δεν θα έπρεπε και να δικάζονται από τους συντηρητικούς βιότοπους.
Δεν λέω ότι δεν υπήρξαν και αρκετοί ακτιβιστές σχεδόν επαγγελματίες συμπαραστάτες υπόπτων τρομοκρατίας ή ορισμένοι αριστεροί που κάνουν απόπειρες να κατανοήσουν και να σχετικοποιήσουν την εγκληματική δράση των τρομοκρατών, είναι ανεπίτρεπτο όμως να τους ταυτίζει κάποιος με την ίδια την τρομοκρατική δράση. Κανείς από αυτούς δεν την επιδοκιμάζει και δεν τη νομιμοποιεί. Για αυτό και η φράση Μπογδάνου περί φίλων του Πρωθυπουργού, πρώην συντρόφων κλπ, που φτιάχνει έναν υποτιθέμενο ένοχο αριστερό χυλό που ομογενοποιεί τρομοκράτες, αλληλέγγυους, ακτιβιστές των δικαιωμάτων, καριερίστες της υπεράσπισης τρομοκρατών, βουλευτές, μάρτυρες, δικηγόρους και άλλους «εγκληματίες» της συμπαράστασης, και ανιστόρητη και ανόητη είναι. (Ας μην ασχοληθούμε με τη βεβαιότητά του ότι τα διπλά επίθετα είναι κλασική αναρχική επιλογή γιατί θα φτάσουμε μέχρι την Κλεαρέτη Δίπλα Μαλάμου).
Για την τρομοκρατία ισχύει αυτό που είχε πει ο καθηγητής Αλιβιζάτος στη δίκη για τη Χρυσή Αυγή. Η ρητορική της είναι περίπου ίδια με του ΛΑΟΣ και των ΑΝΕΛ. Αυτό που την κάνει εγκληματική οργάνωση είναι η βία. Και των τρομοκρατών οι προκηρύξεις θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί από στελέχη της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Εφόσον όμως οι τελευταίοι δεν επικροτούν, διακηρύσσουν ή εφαρμόζουν βία ουδείς δικαιούται να τους ταυτίζει με τρομοκράτες.