Για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους: Υπάρχουν δυόμισι προϋποθέσεις για να ξανακτιστεί η μεγάλη σοσιαλδημοκρατική Κεντροαριστερά στην χώρα. Στο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ασχολήθηκαν μόνο με την τελευταία μισή, αφήνοντας τις δυο μεγάλες έξω από την συζήτηση και τους σχεδιασμούς τους. Δικαίως ίσως, καθώς οι δυο αυτές βασικές προϋποθέσεις κινούνται σχεδόν ερήμην του σώματος που συγκεντρώθηκε και επί τριήμερο συζητούσε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Πρώτη προϋπόθεση: Οχι απλώς η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η –σε τέτοιο βαθμό καταβύθιση του- ώστε να υπάρξει αποχώρηση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του. Οσο υπάρχει ο Αλέξης στην ενεργό πολιτική, ένα ικανό μέρος των κεντροαριστερών ψηφοφόρων θα τον ακολουθεί. Ο Αλέξης έχει ήδη φτιάξει πολιτική παράδοση, η οποία θα εξαλειφθεί μαζί του. Οσο υπάρχει αυτός, θα αποτελεί ουσιαστικό ανασχετικό παράγοντα για την επανίδρυση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Το παλιό ΠΑΣΟΚ παρέδωσε στον Αλέξη την προσωπολατρία, την ρητορική, τα όπλα και τους ψηφοφόρους του και όσο αυτός θα τα κρατά, οι ηττημένοι δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα.
Δεύτερη προϋπόθεση: Μια αυτοδύναμη συντηρητική μεταρρυθμιστική κυβέρνηση. Μια τέτοια «ευχή» μοιάζει παράλογη για τα ιστορικά δεδομένα του πάλαι ποτέ αντιδεξιού ΠΑΣΟΚ, όμως βάζοντας κάτω τα πραγματικά σενάρια, η αληθινή τραγωδία για την Δημοκρατική Συμπαράταξη θα ήταν ένας Κυριάκος δίχως αυτοδυναμία. Τότε θα αναγκαστούν να μπουν στην κυβέρνηση του, καθώς δεύτερες συνεχόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική και μέσα σε κλίμα φρικτής πόλωσης που θα ισοπεδώσει τους μικρούς και θα οδηγήσει σε ακυβερνησία διαλύοντας την χώρα. Η ελληνική κεντροαριστερά θα ξαναβρεί τον εαυτό της μόνο όταν αρχίσει να ξανακάνει αντιπολίτευση στην Δεξιά, επαγγελλόμενη αναδιανομή του πλούτου που θα δημιουργήσει η πολιτική των συντηρητικών.
Τρίτη (μισή και ύστερη) προϋπόθεση: Η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική αναγέννηση της Kεντροαριστεράς με εντελώς καινούρια πρόσωπα και με νέο αρχηγό, απαλλαγμένο παντελώς από την ιστορία και τις αμαρτίες της παράταξης. Αυτός ο αρχηγός (του μέλλοντος) δεν βρίσκεται σήμερα στην ενεργό πολιτική. Ίσως είναι ένας άγνωστος(η) τριαντάρης(α) που σπουδάζει ακόμα ή εργάζεται, δίχως να υποψιάζεται καν την μελλοντική του(της) εμπλοκή στην πολιτική.
Η σημερινή σύναξη βεβαρημένων προσωπικοτήτων θυμίζει Καβάφη: «Είν’ οι προσπάθειες μας, των συφοριασμένων / είν’ οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων». Δεν υπάρχει κόμμα που μπορεί να μιλήσει με αξιώσεις για το μέλλον, όταν σήμερα ο μικρότερος ηλικιακά ψηφοφόρος του είναι πενήντα πέντε χρονών.