«Η Δυτική Αττική είναι μια εγκαταλειμμένη για χρόνια περιοχή με τεράστια προβλήματα όπου κανένας δεν είχε τολμήσει να πει καν τα προβλήματα, όχι να τολμήσει να λύσει προβλήματα».
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας δεν αδικεί την αλήθεια. Και αν μη τι άλλο, στη χώρα που διατηρεί «άβατο» στο κέντρο της πρωτεύουσας, είναι εξόχως λογικό να υπάρχουν αντίστοιχες περιοχές στις παρυφές της πόλης και του κοινωνικού περιθωρίου.
Αλλά ας κάνουμε πρώτα μία υπόθεση εργασίας. Ας πούμε ότι η Αστυνομία αποφασίζει να κάνει επίδειξη επιχειρησιακής πυγμής στους καταυλισμούς των Ρομά στη δυτική όχθη. Θα αδειάσει τα ντουλάπια της από χειροπέδες και θα γεμίσει τις κλούβες της με άνδρες κάθε ηλικίας. Η ταυτοποίηση τους, βέβαια, θα είναι από δύσκολη ως αδύνατη, αφού πολλά από αυτά τα παλικάρια, είτε δεν έχουν χαρτιά, είτε δεν θυμούνται πότε τα κουβάλησαν για τελευταία φορά. Επίσης αρκετοί εξ αυτών δεν έχουν μόνιμη διεύθυνση. Η παράγκα στον καταυλισμό δεν λογίζεται επισήμως για διεύθυνση κατοικίας. Τέλος πάντων, θα τους πάει μέχρι τη ΓΑΔΑ για να τους δείξει και το κέντρο της Αθήνας –«Απέναντι βλέπετε το γήπεδο του Παναθηναϊκού». Τα αγόρια θα αφήσουν τα αποτυπώματά τους στη ΓΑΔΑ αν και αρκετά απ’ αυτά μπορεί να έχουν και γνωστούς εκεί μέσα από προηγούμενες βόλτες. Θα επιστρέψουν στους καταυλισμούς. Θα κοιτάξουν κάτω από το στρώμα ή το χώμα και θα διαπιστώσουν ότι το κουμπούρι τους λείπει. Θα ρωτήσουν την κυρά, τη γυναίκα, τη μάνα ή τη γιαγιά, θα μάθουν ότι κατασχέθηκε από την Αστυνομία, θα πετάξουν μία Χριστοπαναγία και την άλλη μέρα το πρωί θα ξεκινήσουν για να βρουν καινούργιο. Και θα βρουν.
Αυτά τα πράγματα δεν λύνονται από τη μία μέρα στην άλλη. Θα μπορούσαν να έχουν λυθεί αν οι Αρχές, ως καταστολή και ως πρόνοια, επιδείκνυαν συνεχή και συνεπή παρουσία σε αυτά μέρη που κανένας από μας δεν θέλει να επισκεφθεί. Διότι, εντάξει, θα του πάρεις το όπλο και θα του τρίξεις, με κάθε μέσο, τα δόντια. Ομως αν δεν του δώσεις και μία άλλη διέξοδο προς την επιβίωση, τότε την ώρα που του παίρνεις το πιστόλι, εκείνος θα τραβάει μαχαίρι.
Αυτό δεν αφαιρεί, φυσικά, τις ευθύνες της Αστυνομίας που, διαχρονικά, θεωρεί τους καταυλισμούς των Ρομά «μαύρη τρύπα» στον επιχειρησιακό της χάρτη. Και επέτρεψε να οικοδομηθεί, όλα αυτά τα χρόνια, η αίσθηση του «άβατου» που, εν τέλει, λειτουργεί προστατευτικά προς τους εγκληματίες και αποτρεπτικά για τα όργανα του νόμου.
Το θέμα, λοιπόν, είναι όντως μεγαλύτερο. Και, όπως φαίνεται, θα μείνει ως έχει μόλις στεγνώσει το πρώτο δάκρυ για τον χαμό του Μάριου. Ξέρετε κανέναν με τη διάθεση και τη βούληση να ανοίξει πόλεμο και να σκάψει χαρακώματα στην πρωτεύουσα; Οχι, βέβαια. Υπάρχει, όμως, μία άκρη που ξεχωρίζει από το κουβάρι. Η παράνομη οπλοκατοχή και η κουλτούρα των άσκοπων πυροβολισμών, των μπαλωθιών, όπως λένε στην πατρίδα του Παύλου του Πολάκη. Αλλά ναι, εκεί κάτω είναι λεβέντες, εδώ είναι γύφτοι.
