Το να αναζητείς όπλα σε έναν καταυλισμό Ρομά, αντιστοιχεί με το να ψάχνεις για παπαρούνες σε λιβάδι. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, όλο και κάτι θα βρεις.
Μην αρπαχτούμε τώρα με τα αφελή περί ρατσισμού και μας τρέχει ο Δημητράς στα δικαστήρια όπως τη Σώτη. Η παραβατικότητα δεν υπάρχει επειδή οι άνθρωποι είναι Ρομά. Υπάρχει επειδή ζουν στο περιθώριο μίας κοινωνίας από την οποία δεν γίνονται εύκολα αποδεκτοί, ενώ και οι ίδιοι, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, έχουν αναπτύξει ένα είδος ιδιαίτερης εσωστρέφειας.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, όπως οι καταυλισμοί με τις παράγκες και τα ξυπόλυτα παιδιά, υπάρχουν όπλα, υπάρχουν ναρκωτικά, πιθανότατα να υπάρχει και το τιμόνι από εκείνο το αυτοκίνητο που σου βούτηξαν πέρσι.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως είναι ένας καταυλισμός δίπλα στο Νομισματοκοπείο, οι Ρομά ζουν στα δυτικά προάστια της πρωτεύουσας. Ειδικά στην Αγία Βαρβάρα, στο Μενίδι και, φυσικά, στο Ζεφύρι, οι Ρομά συγκροτούν μεγάλα και συμπαγή κομμάτια του τοπικού πληθυσμού. Ταυτόχρονα, τα δυτικά προάστια, έχουν καταχωρηθεί στη συλλογική συνείδηση και ως «Αγρια Δύση», δηλαδή περιοχές όπου ο δείκτης εγκληματικότητας έχει μία τάση να είναι μεγαλύτερος σε σύγκριση με άλλα σημεία της Μητρόπολης. Λογικό και αυτό, διότι παντού ισχύει η προαιώνια αρχή που ορίζει ότι όπου είναι ο φτωχός, εκεί είναι και η μοίρα του.
Όμως το παιδί στο Μενίδι σκοτώθηκε από αδέσποτη σφαίρα που έφυγε από καταυλισμό Ρομά. Και επειδή εγώ και εσείς ξέρουμε ότι στους καταυλισμούς Ρομά υπάρχουν όπλα, δεν μπορεί να μην το γνωρίζει και η Ελληνική Αστυνομία. Ναι, είπαμε, τα δυτικά προάστια μπορεί να δημιουργούν μεγαλύτερη επιβάρυνση στο έργο αστυνόμευσης, όμως όλοι ξέρουν ότι υπάρχουν καταυλισμοί Ρομά που φιλοξενούν θύλακες εμπορίου όπλων και ναρκωτικών. Τι στο διάολο κάνει η Αστυνομία; Υπό κανονικές συνθήκες, δεν έπρεπε να τους αφήνει σε ησυχία, εφόσον διέθετε σαφείς ενδείξεις για τέλεση αξιόποινων πράξεων. Δεν θέλει και πολλά. Μπαίνεις στον καταυλισμό και τον τινάζεις σαν τραπεζομάντηλο, μαζεύοντας, τουλάχιστον, κουμπούρια και πρέζα.
Αυτό που συνέβη με τον Μάριο αγγίζει πια τα όρια του υπαρξιακού. Σε υποχρεώνει να στοχαστείς ξανά την έννοια της τύχης. Όμως το να υπάρχει καταυλισμός Ρομά με όπλα δίπλα σε σχολείο, αγγίζει τα όρια της ελληνικής σχιζοφρένειας. Όχι πως δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Φυσικά και μπορούν. Απλώς χωρίς τα όπλα. Και αυτό ήταν δουλειά της Αστυνομίας να το εξασφαλίσει.