Αυτό που συμβαίνει με την σημερινή κυβέρνηση δεν έχει προηγούμενο. Ακόμα και οι αυτονόητα σωστές αποφάσεις που παίρνει φαίνονται λάθος και δεν τολμούν να τις υπερασπιστούν. Γιατί; Διότι τους κυνηγούν ακόμα οι παλαβομάρες που έλεγαν και έκαναν, όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Τελευταίο παράδειγμα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες με τα διόδια στην Εγνατία. Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε όσα έλεγαν ή έκαναν εκμεταλλευόμενοι (ψηφοθηρία) το «Κίνημα Δεν Πληρώνω». Είναι παλιά αυτά. Τώρα έρχονται και κάνουν τα ακριβώς αντίθετα και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Εχουν πλημμυρίσει οι εθνικές οδοί με σταθμούς διοδίων. Στην Εγνατία θα μπουν συνολικά 38, 18 μετωπικοί και 20 πλευρικοί, προκαλώντας κύμα αντιδράσεων.
Ας το παρακάμψουμε. Εστω κι έτσι, αφού είναι μνημονιακή υποχρέωση, έπρεπε να μπουν. Και η κυβέρνηση να υπερασπιστεί την επιλογή της. Αντ’ αυτού άρχισαν τις υποσχέσεις, ορισμένες από τις οποίες φτάνουν στα όρια της φαιδρότητας.
Κατά το κοινώς λεγόμενον, έχουν χάσει τ’ αβγά και τα καλάθια. Και δεν τολμούν να πουν την απλή αλήθεια. Ότι στους μεγάλους και κοστοβόρους δρόμους πρέπει να υπάρχουν διόδια, δεν γίνεται αλλιώς. Πώς θα συντηρηθούν, αν δεν μπουν; Ένας τρόπος υπάρχει: ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή η γενική φορολόγηση.
Αυτός, όμως, είναι απαράδεκτος και πρέπει κάποτε να σταματήσει. Τη συντήρηση των δρόμων πρέπει να την πληρώνουν οι χρήστες τους. Εν προκειμένω, τη συντήρηση της Εγνατίας όσοι κυκλοφορούν σ’ αυτήν. Είναι αδιανόητο ο κάτοικος της Πελοποννήσου να πληρώσει φόρο και για την Εγνατία, ενώ είναι αμφίβολο αν θα τη χρησιμοποιήσει μια-δυο φορές στη ζωή του. Όπως είναι απαράδεκτο να πληρώσει φόρο για την Αττική Οδό ο κάτοικος της Θράκης. Είναι άλλο θέμα οι πολλοί σταθμοί ή το ύψος των διοδίων, λογικές λύσεις μπορούν να βρεθούν.
Όμως, από τη μια οι λαϊκίστικες οιμωγές των τοπικών αρχόντων περί «αναπτυξιακής ταφόπλακας» εξαιτίας των διοδίων (ενώ μέχρι τώρα, που δεν υπήρχαν, τρώγαμε την ανάπτυξη με την κουτάλα..) και από την άλλη οι αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές αποφάσεις και, πάνω απ’ όλα, οι ανοησίες που έλεγαν και έκαναν όσο ήταν στην αντιπολίτευση, κάνουν ένα απλό θέμα να φαίνεται σαν λαβύρινθος. Φαντασθείτε τι γίνεται με τα πιο δύσκολα και σύνθετα. Τα «λύνουν» με τον πιο άγαρμπο και, φυσικά, επιζήμιο τρόπο.
Ας όψεται το πρόσφατο παρελθόν τους, όταν έσπαγαν κάθε ρεκόρ υπερβολών και ανευθυνότητας. Τότε κέρδισαν, το πληρώνουν-και μαζί τους όλοι μας- σήμερα. Αλλά, δυστυχώς γι’ αυτούς, αυτό το ευτυχισμένο και πολιτικά προσοδοφόρο παρελθόν έχει τελειώσει. Και όπως έχει πει ο Αγγλος συγγραφέας Λιούις Κάρολ, «δεν μπορώ να πάω πίσω στο χθες, γιατί ήμουν κάποιος άλλος».