Θέλει ταλέντο ο έμμετρος λόγος, η στιχουργική: Να μπορείς να ταιριάζεις τις λέξεις ώστε να γίνεται ρίμα, να δημιουργείται ποίηση. Ο πεζός λόγος πάλι θέλει άλλου είδους ταλέντο: Δεν έχει μέτρο και ρυθμό, είναι απαραίτητη όμως η ομαλή, η κανονική έκφραση των σκέψεων, ώστε να γίνεσαι άμεσα αντιληπτός χωρίς κίνδυνο παρερμηνείας-παρανόησης.
Οταν η Αφροδίτη Μάνου λίγες ώρες μετά την πολυσυζητημένη ανάρτησή της περί Σόιμπλε στο facebook, επιστρέφει με νέες αναρτήσεις για να εξηγήσει τι ακριβώς ήθελε να πει, θεωρώντας ότι τα λόγια της παρανοήθηκαν, μοιάζει να παραδέχεται πως: αν με τους στίχους το έχει (ουκ ολίγες οι επιτυχίες της), στο πεζό κείμενο μένει μετεξεταστέα. Και όσο συνεχίζει να εξηγεί, να δικαιολογεί αλλά και να επιτίθεται, τόσο χειρότερα κάνει τα πράγματα.
Δεν ήταν αρκετό λοιπόν το «ο Σόιμπλε είναι ένας παράφρων, σαδιστής πολιτικός που έγινε παραπληγικός ακριβώς γι’ αυτές του τις ιδιότητες από κάποιον που, θες να τον πεις τρομοκράτη, θες να τον πεις πράκτορα, θες να τον πεις ηλίθιο, θες να τον πεις ήρωα, πολιτικά κίνητρα είχε και έτσι θα μείνει στην Ιστορία», για να ξεκινήσουμε από την ανάρτηση Νο1, την οποία το Facebook έσπευσε να κατεβάσει για λόγους που η ίδια αρνείται να αποκαλύψει («Να σκάσετε λοιπόν, δεν θα μάθετε ΠΟΤΕ γιατί μού αφαίρεσαν το ποστ»).
Η κυρία Μάνου επανήλθε με έτερη ανάρτηση για να διαβεβαιώσει πως σέβεται τους παραπληγικούς και να δηλώσει πως «ο Σόιμπλε δεν αθωώνεται για τον μισελληνισμό του και τη σιχαμάρα του επειδή είναι παραπληγικός». Ας πούμε πως τώρα καταλάβαμε τι ήθελε να πει. Είναι όμως δυνατόν να… «θες να τον πεις ήρωα»; Εναν παραλίγο δολοφόνο; Δεδομένου μάλιστα ότι ο Ντίτερ Κάουφμαν, ο άνθρωπος που έστρεψε το όπλο του κατά του εκλεγμένου γερμανού πολιτικού, χαρακτηρίστηκε από τους γιατρούς παράφρονας και βρίσκεται έγκλειστος σε ψυχιατρικό ίδρυμα;
Ενώ προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιους θεωρεί ήρωες και τι σημαίνει για αυτήν ηρωισμός και τι προδοσία, η κυρία Μάνου επανέρχεται με νέα ανάρτησή της: «μην προσπαθείτε να με σπιλώσετε. Η ζωή μου, η Τέχνη μου, οι απόψεις μου, οι σχέσεις μου, είναι νεράκι καθαρό. Δροσερό και διάφανο. Είμαι μια πτωχή καλλιτέχνις μόνη, ελεύθερη και ανεξάρτητη. Θα φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο όπως ήρθα. Χωρίς τίποτα. Δεν ανήκω κανενός και όλοι μου οι συνάδελφοι, απ’ όποιο είδος, ακόμα κι αυτοί που έχουμε τσακωθεί, με σέβονται και με τιμούν για τη στάση μου 46 χρόνια σ’ αυτή την παλιοδουλειά, σ’ αυτή την “αχάριστη” πατρίδα».
Μπορούσε και καλύτερα. Επέλεξε όμως τη γνωστή επωδό εκείνων που όταν στριμώχνονται ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους, βλέπουν εχθρούς, επικαλούνται τον πρότερο έντιμο βίο τους ο οποίος, κατά τη γνώμη τους, τους επιτρέπει να λένε ό,τι θέλουν και να παραμένουν στο απυρόβλητο. Καπάκι και άλλη ανάρτηση, όπου η Μάνου θυμήθηκε την τέχνη της στιχουργικής: «Μη μού βάζετε στο στόμα λόγια που δεν είπα / στο παλτό της Ρωμιοσύνης άνοιξε μια τρύπα / κι από μέσα αν η γύμνια φαίνεται και χάσκει / τίποτα δε μάς αγγίζει και δε μάς διδάσκει». Και ακολουθούν και άλλες, μικρότερες αναρτήσεις, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να στάζουν λάδι στη φωτιά. Μια φωτιά που μόνη της την άναψε και μόνη της την πυροδοτεί, κυρίως λόγω αδεξιότητας.
Ας είμαστε σοβαροί: Η Αφροδίτη Μάνου που έχουμε γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορεί να είναι ρατσίστρια, ούτε χρειάζεται να μας διαβεβαιώσει εγγράφως πως σέβεται τα ΑμεΑ για να την πιστέψουμε. Είναι μια καλλιτέχνις χαμηλών τόνων και την ίδια στιγμή ένας άνθρωπος με ευγένεια. Ομως, κατά πάσα πιθανότητα έπαθε και αυτή κάτι που παθαίνουμε αρκετοί: παρασυρμένη από τις χάρες και τις δυνατότητες των social media και αγανακτισμένη από την πολιτική-κοινωνική κατάσταση «ανέβασε» μερικές σκέψεις της χωρίς να τις «φιλτράρει», χωρίς να τις… σενιάρει όπως θα έκανε με έναν στίχο της. Μίλησε εν εξάλλω για γεγονότα που στην πραγματικότητα δεν γνώριζε (όπως το ποιον του παραλίγο δολοφόνου του Σόιμπλε). Ξέσπασε τον θυμό και τον εκνευρισμό της, χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει ένας εν βρασμώ ψυχής μονόλογος μπροστά στο πιο αυστηρό κοινό του κόσμου, τους χρήστες του Διαδικτύου.
Ο θυμός είναι όμως εχθρός της ορθής κρίσης. Και αν αρχικά θύμωσε με τον Σόιμπλε, έτσι όπως εξακολουθεί να πορεύεται, θυμωμένη και με εκείνους που διαφώνησαν με τις απόψεις της (ή που βάζουν στο στόμα της λόγια που δεν είπε, αν δεχτούμε τη δική της εκδοχή), το μόνο που κάνει είναι να τροφοδοτεί εντάσεις που δεν ωφελούν την ίδια και δεν οδηγούν πουθενά. Οσο για το «όσοι μιλούν για “παραλήρημα” να ξέρουν πως αυτό είναι ένα απλό ζέσταμα της φωνής μου», που έγραψε και πάλι στο facebook, ελπίζουμε να μην το εννοεί.