«Ο,τι θέλει ο νέος, ό,τι επιθυμεί, δηλαδή να έχει δουλειά, να έχει σπίτι, να κάνει οικογένεια, πρέπει να παλέψει και ν’ αγωνιστεί να τα κερδίσει στον τόπο του. Φύγανε και πάνε και δουλεύουν για τις ξένες χώρες. Αυτό είναι στην ουσία προδοσία», είπε ο Κώστας Καζάκος. Καταλαβαίνω ότι ο κ. Καζάκος το είπε καλοπροαίρετα, αλλά δεν παύει να είναι απογοητευτικό να ακούς ανθρώπους να εκφράζουν μια τέτοια άποψη. Την οποία προσωπικά έχω ακούσει κι από άλλους.
Εχω ακούσει να λέγεται ότι ο νέος που φεύγει είναι προδότης, λιπόψυχος κι επιλέγει την εύκολη λύση.
Είναι να απορείς. Πού ζούνε όσοι τα λένε αυτά; Δεν βλέπουν ότι οι εννιά στους δέκα νέους στην Ελλάδα είναι άνεργοι, ή δουλεύουν σε ξεφτιλοδουλειές με 200 ευρώ το μήνα και χωρίς ασφάλιση; Και συγγνώμη, για ποιο μέλλον να παλέψεις εδώ; Για εκείνο που έχει προδιαγραφεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων 50 χρόνων; Για τις οποίες και η γενιά του κ. Καζάκου έχει τις ευθύνες της, όπως σχολίασαν αρκετοί, ακούγοντάς τον να λέει την παραπάνω άποψη.
Αλήθεια, για τι να παλέψεις εδώ; Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να παλέψεις για μια δουλειά, γιατί εδώ που έχουμε καταντήσει το να βρεις δουλειά, μια οποιαδήποτε δουλειά, είναι τρομερή επιτυχία. Και μετά να δουλεύεις για να σε ξεπαραδιάζει το κράτος με υπέρογκες εισφορές και με φόρους. Και να καταφέρεις ίσως να φύγεις απ’ το σπίτι των γονιών σου γύρω στα 35, προσβλέποντας πάντα και στη δική τους βοήθεια, αν κάτι πάει στραβά.
Μιλάμε για τρομερές προοπτικές επιτυχίας αν κάτσεις να αγωνιστείς στον τόπο σου, κ. Καζάκο.
Επίσης, το να λες όσους φεύγουν προδότες, είναι και μια κάπως κοντόφθαλμη άποψη. Αρκετοί απ’ όσους φεύγουν, το κάνουν γιατί είναι overqualified για την Ελλάδα. Πού να βρει δουλειά εδώ ο αστροφυσικός; Στη διαστημική υπηρεσία που ίδρυσε ο Νίκος Παππάς; Γιατί ο ειδικός επιστήμονας να μην απευθυνθεί για δουλειά στη NASA ή στο CERN; Γιατί ο νευροεπιστήμονας να μην αναζητήσει μια θέση σε ένα ερευνητικό κέντρο στη Σουηδία; Υπάρχει ένα ελληνικό ανθρώπινο δυναμικό εκεί έξω, που καλώς έκανε κι έφυγε γιατί εκεί βρήκε έδαφος να χτίσει και να δημιουργήσει κάτι, το οποίο τελικά θα ωφελήσει και τη χώρα.
Εχουμε έναν οικογενειακό φίλο, γαστρεντερολόγο, ο οποίος αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην άλλη άκρη της Γης και με το έργο του πάει τη γαστρεντερολογία, παγκοσμίως, ένα βήμα παραπέρα. Τα οφέλη της δουλειάς του δεν τα απολαμβάνει μόνο η χώρα εργασίας και διαμονής τους, τα απολαμβάνει και η χώρα τους, εμείς. Αν αυτός ο άνθρωπος είχε μείνει εδώ για να μην μας προδώσει, θα ήταν ένας γιατρός σε κάποιο νοσοκομείο, ο οποίος θα πάλευε με το burnout της δουλειάς και τις ελλείψεις στον τομέα της Υγείας.
ΥΓ. Και θα είχε κι από πάνω του έναν Πολάκη να λέει ότι όλα είναι καλά.