Η αμήχανη στιγμή που πρέπει να υπερασπιστείς κάποιον για τον οποίον ποτέ δεν φανταζόσουν ότι θα το κάνεις. Η επίσης αμήχανη στιγμή όταν διαπιστώνεις ότι το θράσος –που τα ψυχικά και ηθικά υλικά του δεν διαφέρουν και πολύ από αυτά της βλακείας– είναι αήττητο. Και η ακόμη πιο αμήχανη όταν συνειδητοποιείς ότι και οι θεσμοί και οι ιδεολογίες λειτουργούν και ισχύουν sur mesure. Κατά παραγγελία του πελάτη. Αν δεν υπάρχει «πελάτης» και δη κομματικός, δεν υπάρχει και παραγγελία. Μόνο που τρεις αμηχανίες δεν κάνουν μια μεγάλη και τρισδιάστατη. Κάνουν μια βαθιά θλίψη….
Πάμε τώρα στο ψαχνό. Την Παρασκευή έγινε ένα επεισόδιο στη Βουλή μεταξύ της βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Αννας Μισέλ Ασημακοπούλου και του συναδέλφου της του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Συρμαλένιου. Που, δηλαδή, μπορεί και να μην έγινε. Αλλά δεν έχει και σημασία. Είτε έγινε είτε δεν έγινε, συνετέλεσε, ακόμη και ως παρεξήγηση, να αναδείξει ιδεοληψίες και παιδικά τραύματα. Πολύ παιδικά όμως.
Η κυρία Ασημακοπούλου λοιπόν μιλούσε στην Ολομέλεια σχολιάζοντας το «too good to be true» του κ. Τσίπρα. Ειρωνευόμενη; Μπορεί. (Αλλά και ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί παρά ειρωνικά να το είχε πει). Τέλος πάντων. Τελειώνοντας η βουλευτής και ενώ γύριζε στη θέση της, άκουσε τον κ. Συρμαλένιο να της λέει «Ωραίο στιλ έχεις μωρή». Ή νόμιζε ότι το άκουσε. Και του την έπεσε αγρίως. Καταγραμμένο ηχητικό ντοκουμέντο δεν υπάρχει. Αλλά, είπαμε, δεν έχει σημασία. Ας πάρουμε την περίπτωση που είναι απολύτως υπέρ του κυκλαδίτη βουλευτή. Ότι η κυρία Ασημακοπούλου παράκουσε και εξέλαβε ως «μωρή» το «μου αρέσει». Αλλωστε αυτό ισχυρίστηκε ο κ. Συρμαλένιος. Ο τρόπος όμως που διαχειρίζεται κάποιος το λάθος του άλλου, μπορεί να τον εκθέσει χειρότερα από δικά του, πολύ μεγαλύτερα, λάθη. Και όχι μόνο τον ίδιο.
Η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, πάνω στον καυγά, απευθύνθηκε στην Τασία Χριστοδουλοπούλου που προήδρευε εκείνη την ώρα, ζητώντας την επέμβασή της. Αφελή την βρίσκω. (Εκτός και αν ήθελε να την εκθέσει, οπότε την βρίσκω πονηρή). Η πείρα δυόμισι σχεδόν ετών έχει επανειλημμένα αποδείξει ότι οι πρόεδροι και αντιπρόεδροι της Βουλής που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτα βάζουν την παράταξη και την καλή σχέση με τον πρόεδρο και μετά, αν περισσεύει λίγος χώρος, επιτρέπουν και στον υψηλότατο θεσμό που υπηρετούν να διατηρήσει έναν τόσο δα ζωτικό χώρο. Η κυρία Χριστοδουλοπούλου δεν πρωτοτύπησε. Και αντί να ζητήσει εξηγήσεις από τους εμπλεκόμενους, επανάφερε στην τάξη την κυρία Ασημακοπούλου.
«Μην επικαλείστε γυναικείες ευαισθησίες» της είπε. Απαξιώνοντας έτσι και το «γυναικείες» και το «ευαισθησίες». Συγγνώμη κιόλας, οι ευαισθησίες έχουν φύλο; Και παρόλο που θεωρώ ότι το παραξεχειλώσαμε αυτό με τον σεξισμό –δηλαδή τσιχλόφουσκα το κάναμε– όταν σε ένα σύστημα αξιών σηκώνονται από μόνες τους οι πέτρες για να λιθοβολήσουν τον Ανδρέα Λοβέρδο που αναφέρθηκε στα παντελόνια του Ευκλείδη Τσακαλώτου, οι «γυναικείες ευαισθησίες» περιδιαβαίνουν ανενόχλητα;
Ή μήπως γυναίκες και ευαίσθητες δικαιούνται να είναι μόνο οι συντρόφισσες του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, δεν θυμάμαι τα δύο τελευταία χρόνια να έχει επέμβει η περίφημη Γενική Γραμματεία Ισότητας υπέρ κάποιας που δεν συντονίζεται με το κυβερνών κόμμα (ακόμα κι αν την μπαλαμουτιάζει ο βενεζουελάνος πρέσβης γιατί αν πρόκειται για το καλό της επανάστασης ποιος σεξισμός;).
Στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ τα ηθικά θέματα φαίνεται ότι είναι τακτοποιημένα όπως τα ράφια του σούπερ μαρκετ. Σεξιστές είναι μόνο οι μη αριστεροί. Και η Αντζελα Δημητρίου. Και θύματα σεξισμού μόνο οι αριστερές. Ολες οι άλλες είναι όργανα του σάπιου πολιτικού συστήματος που λυμαίνεται τον τόπο μετά την Μεταπολίτευση.
Ο,τι όμως άφησε στη μέση η κυρία Χρστοδουλοπούλου, το τέλειωσε αριστοτεχνικά ο κ. Συρμαλένιος. Αρχικά, δήλωσε, σε κάποια εκπομπή, ότι δεν είπε κάτι τέτοιο. Αρα παράκουσε η κυρία Ασημακοπούλου; Ούτε αυτό. Με μια δήλωση του λίγες ώρες αργότερα μας υπενθύμισε ότι μπορεί με το ένα χέρι να υπογράφει μνημόνια, με το άλλο όμως χαϊδεύει την κρυμμένη στο σακάκι του φωτογραφία του Στάλιν. Το ότι η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας δεν άκουσε καλά, εξυπηρετεί το ανατροφοδοτούμενο σχέδιο «μπήκαν στην πόλη οι εχθροί». Είπε ότι αυτό εντάσσεται στο σχέδιο αποσταθεροποίησης του κυβερνώντος κόμματος. Δεν ξέρω μήπως, αν δεν πάρουμε τη δόση, θα φταίνε τελικά τα αυτιά της Ασημακοπούλου.
Το είπα και στην αρχή. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα υπερασπιζόμουν την Ασημακοπούλου. Αλλά όταν τον πολιτικό πολιτισμό διαμορφώνουν πολιτικοί –λέμε τώρα– σαν την Χριστοδουλοπούλου και τον Συρμαλένιο, τα σύνορα της φαντασίας είναι απεριόριστα…