Αν το δείτε από όλες τις γωνίες και αν το σκεφτείτε λέξη προς λέξη, είναι εφιαλτικό: σε λίγες ώρες αρχίζει το Eurogroup και εμείς δεν έχουμε ιδέα για την εξέλιξη που θα έχει το κρισιμότερο εκ των εθνικών θεμάτων: η απομείωση του χρέους.
Ναι, αν το δεις ψυχρά και κυνικά, η αγωνία για το Eurogroup της Δευτέρας περιέχει όλη την ουσία της οικονομικής κρίσης, δηλαδή την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και την εναπόθεση του εθνικού μέλλοντος στη βούληση των ξένων. Και αυτό είναι, φυσικά, το καλύτερο σενάριο. Η εναλλακτική λύση είναι να πάμε από εκεί που πήγαν και οι κοπελιές από το Σούλι, όταν άρχισαν εκείνον το συρτό χορό.
Η απώλεια της ανεξαρτησίας, αν θέλετε και της αξιοπρέπειας, αποτυπώνεται και στα αντανακλαστικά θεσμικών παραγόντων ή όχι και τόσο θεσμικών. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως τη σύντροφο του Πρωθυπουργού απευθύνονται δημόσιες εκκλήσεις προς τους δανειστές για να μειώσουν το χρέος. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτές οι δηλώσεις μειώνουν περισσότερο το κύρος της χώρας. Υπάρχει, δηλαδή, περίπτωση να συγκινηθεί ο Σόιμπλε επειδή ο Προκόπης Παυλόπουλος τού θυμίζει ότι η Ελλάδα ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις της; Το ξέρει καλά. Είναι πιθανό δε, ο Σόιμπλε να γνωρίζει τι ψήφισε η ελληνική Βουλή καλύτερα από τον Γιώργο τον Πάντζα. Και μετά, έχει κάποιο πολιτικό όφελος η «πίεση» της Περιστέρας προς τη Λαγκάρντ; Κανένα. Η Λαγκάρντ έχει δουλέψει για τη μείωση του ελληνικού χρέους πιο αποτελεσματικά και από τον Τσίπρα. Απλώς γίνεται η διαρροή περί Περιστέρας ώστε να γραφτεί και ένα καλό παραπολιτικό.
Τις τελευταίες ημέρες εμφανιζόμαστε, ως χώρα, όπως οι τύποι που μπαίνουν στο μετρό, σηκώνουν τις εξετάσεις και τις βεβαιώσεις γιατρών και μετά σου ζητούν να κάνεις και εσύ το καθήκον σου ως καλός χριστιανός ή πολίτης. Μόνο που σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως το ελληνικό χρέος, δεν υπάρχει ούτε η έννοια της αλληλεγγύης, ούτε, βέβαια, αίσθηση καθήκοντος. Υπάρχει μόνο το συμφέρον των δανειστών και ο πολιτικός έλεγχος στον οποίο υπόκεινται ενώπιον των φορολογουμένων τους. Και τώρα βάλτε το χέρι στην καρδιά ή τον δείκτη στον κρόταφο και απαντήστε: αν ήσασταν ο Σόιμπλε, θα βγαίνατε να πείτε στους ψηφοφόρους σας ότι μειώνετε το ελληνικό χρέος λίγους μήνες πριν από τις εκλογές; Δεν υπήρχε περίπτωση.
Ο Σόιμπλε θα έχει στο Eurogroup τον ρόλο του κακού. Ομως ο Ευκλείδης θα πρέπει να πάρει τον ρόλο του ηλίθιου, έστω και αν δεν είναι. Διότι, αν δεν υπάρξουν καλά νέα για το χρέος, δεν θα ευθύνεται τόσο η στάση του Σόιμπλε, όσο η καθυστέρηση στην επίτευξη συμφωνίας. Αν είχαμε ένα deal πριν από έξι μήνες, μία απόφαση για το χρέος θα ερχόταν πιο εύκολα. Τώρα όμως είμαστε στις εκκλήσεις. Τι άλλο έμεινε; Να βγάλουμε παιδιά στο Σύνταγμα να σχηματίσουν τη γραβάτα που περιμένουν να δουν στο λαιμό του Αλέξη.