Να επιβεβαιώσουν τη ρήση του αείμνηστου Ντίνου Ηλιόπουλου, «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», βάλθηκαν σχεδόν σε όλο το φάσμα της Κεντροαριστεράς προκαλώντας αισθήματα θλίψης και απογοήτευσης, ενώ πλέον σχηματίζεται μια εικόνα με στοιχεία φαιδρότητας.
Αντί να αναζητήσουν και να συμφωνήσουν σε μια πολιτική πρόταση και ένα σχήμα δείχνοντας στην κοινωνία τον δρόμο εξόδου από τα διαρκή μνημόνια απέναντι στη διχαστική και κοινωνικά διαλυτική πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το 4ο μνημόνιο που συμφώνησαν με τους δανειστές, στο ΠΑΣΟΚ πλακώνονται για το αν θα έχει ή όχι γραφείο στη Χαριλάου Τρικούπη ο γραμματέας της ΚΕ, Στέφανος Ξεκαλάκης –του οποίου, ως γνωστόν, αφαιρέθηκαν οι αρμοδιότητες από τη Φώφη Γεννηματά με την πρόσφατη απόφαση για Έκτακτο Συνέδριο. Και από την άλλη, Ποτάμι και Ωρα Αποφάσεων παλιμπαιδίζουν παίζοντας το «που ‘ναι – που ‘ναι το δαχτυλίδι».
Στη Χαριλάου Τρικούπη το κλίμα θύμισε εποχές Βαγγέλη Γιαννόπουλου. Πώς θα αναρωτηθείτε; Οπως τον Ιανουάριο του 1995, κι ενώ είχε ξεσπάσει ο θόρυβος για τη βίλα της οδού Αγράμπελης στην Εκάλη, την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου αγόρασε και κατοίκησε με τη Δήμητρα Λιάνη, ο τότε «λαϊκοθυμόσοφος» υπουργός είχε πει τη περιβόητη φράση: «Ε, όχι και να πέσει η κυβέρνηση για ένα κωλόσπιτο». Ετσι τώρα ξέσπασε καβγάς στα κορυφαία κλιμάκια της Χαριλάου Τρικούπη και μάλιστα δια… επιστολών για ένα (!) γραφείο, οξύνοντας την εσωκομματική σύγκρουση και δείχνοντας εικόνα αποστροφής, με προφανείς συνέπειες στην κοινή γνώμη που μάλλον θα φανούν στις επόμενες δημοσκοπήσεις.
Πρωταγωνιστές της κρίσης: ο γραμματέας της ΚΕ, Στέφανος Ξεκαλάκης και ο διευθυντής του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Σαλαγιάννης, απηχώντας ασφαλώς την άποψη της ηγεσίας του κόμματος. Αιτία: το αν θα συνεχίσει να έχει γραφείο στη Χαριλάου Τρικούπη ο κ. Ξεκαλάκης…
Η εικόνα όμως ξεκαθαρίσματος λογαριασμών φαντάζει πολυτέλεια στη φάση που βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ και οι αναταράξεις του πυροδοτούν αναβρασμό και έντονες διεργασίες στην ευρύτερη Κεντροαριστερά. Δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο το κλίμα συνεννόησης στη Δημοκρατική Συμπαράταξη για την εκπόνηση κοινού σχεδίου και πολιτικής γραμμής στο επικείμενο Συνέδριο.
Είναι προφανές ότι η Φώφη Γεννηματά επέλεξε την σκληρή γραμμή απέναντι στους εσωκομματικούς της αντιπάλους μετά την τελευταία επεισοδιακή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και δείχνει αποφασισμένη να το πάει μέχρι τέλους με τους διαφωνούντες (Ομάδα Ανδρουλάκη – Ξεκαλάκη). Να τους επιβάλει είτε πλήρη υποταγή, είτε να τους εξωθήσει σε πορεία αποχώρησης.
Λες και αν συμβεί το ένα ή το άλλο θα καλυτερεύσει η θέση του πολίτη και δη που προοδευτικού δημοκράτη πολίτη, στον οποίο φιλοδοξούν να απευθύνονται, από τις συνέπειες της ανερμάτιστης συριζαίικης πολιτικής. Λες και αν περάσει της κυρίας Γεννηματά θα συρρεύσουν μαζικά προοδευτικοί ψηφοφόροι ή αν ικανοποιηθούν οι αντιρρησίες όλα δια μιας θα είναι λυμένα και ελπιδοφόρα. Λες και θα πάψουν η υπερφορόλογηση, τα παραμύθια του Τσίπρα, οι τσαμπουκάδες του Καμμένου…
Από την άλλη, Ποτάμι και Ωρα Αποφάσεων δουλειά δεν είχαν δουλειά βρήκαν. Τσακώνονται για τα δαχτυλίδια ενώ δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν ούτε σε… αρραβώνα. Για την ιστορία όταν το Ποτάμι έκανε το δικό του Συνέδριο πουλούσε δαχτυλίδια με το καραβάκι, το σήμα του κόμματος , αντί κουπονιών για οικονομική ενίσχυση. Στη πρόσφατη συγκέντρωση της Ωρας Αποφάσεων ένας εκ των συμμετεχόντων εμφάνισε δαχτυλίδια που ψάρεψε στον βυθό της θάλασσας, βουτηχτής γαρ, και μοιάζουν με τα αρχικά της ΩΑ. Αρεσαν σε ορισμένα στελέχη και ανήρτησαν φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα. Τι ήταν να το κάνουν; Στο Ποτάμι διέγνωσαν ιδεοκλοπή και με αντίστοιχες αναρτήσεις έκαναν πικρόχολα σχόλια διαμαρτυρίας λες και θα χάσουν την πατέντα ευρεσυτεχνίας. Δηλαδή τα πνευματικά δικαιώματα της ιδέας για το δαχτυλίδι είναι σημαντικότερα από την καταφανέστατη αναγκαιότητα για συνεννόηση και κοινή στάση απέναντι στον Τσίπρα;
Και οι δύο περιπτώσεις για να είμαστε δίκαιοι τα θέματα αναδείχθηκαν πέραν του μεγέθους τους από μερίδα ιστοσελίδων και ηλεκτρονικών κατά το πλείστον ΜΜΕ. Ομως δείχνουν ότι για να αντιμετωπισθεί ο Τσίπρας, απαιτείται σοβαρότητα, θάρρος για υπερβάσεις με στόχο τη συνεργασία όλων, μελέτη και διατύπωση ενός σχεδίου για το μέλλον κι όχι μάχη γοήτρου για τα γραφεία και γραφικότητες για δαχτυλίδια.