Εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο μια ζωγραφιά, ένα σκίτσο βασικά, σε μπλε και άσπρο. Το έβγαλε στο λογαριασμό του στο facebook ο Νίκος Καρανίκας, σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού του Πρωθυπουργού, λέγοντας ότι το έχει φτιάξει ο ίδιος.
Το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό είναι να σχολιάσεις τις εικαστικές ανησυχίες του Καρανίκα ειρωνικά, να το κοροϊδέψεις. Αλλά μετά, κοιτώντας το σκίτσο του, αλλάζεις γνώμη. Κι άμα συνεχίζεις να το κοιτάζεις, μπορεί να φτάσεις να πεις ότι εγώ αυτό το σκίτσο θα το έβαζα και στο σπίτι μου ακόμα. Θα το κρεμούσα στο σαλόνι δίπλα στο μοντέρνο φωτιστικό μου. Προφανώς, δεν θα το βάζατε σπίτι σας όλοι, αλλά αν το δούμε αντικειμενικά, δεν είναι κι ένα σκίτσο του πεταματού. Αν προσπαθήσουμε να βγάλουμε απ’ το μυαλό μας ότι το έκανε ο Νίκος Καρανίκας που έχουμε συνηθίσει να σχολιάζουμε αρνητικά, θα παραδεχτούμε ότι βλέπουμε κάτι καλό.
Αυτό το σκίτσο είναι μια ένδειξη ότι ο Καρανίκας έχει ένα ταλέντο στη ζωγραφική. Με δεδομένο ότι είναι δικό του, το βλέπεις και διαπιστώνεις ότι ο τύπος ζωγραφίζει πολύ καλύτερα απ’ ότι κάνει στρατηγικό σχεδιασμό. Για την ακρίβεια, ζωγραφίζει καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο τον έχουμε δει να λέει και να κάνει. Αν μου πει κάποιος δηλαδή, πες ένα θετικό για τον Καρανίκα, θα πω ότι σκιτσάρει ωραία.
Μετά τα αξεπέραστα τουί του στην Ελένη Μενεγάκη, τις συνεντεύξεις σε περιοδικά που λέει ότι δεν έδωσε, τα ποσταρίσματα άρθρων στα σόσιαλ μίντια με «μπαφο-θεραπείες» και τα συνθήματα τύπου «η καριέρα είναι χολέρα», μας δίνει κάτι που μπορούμε να του πούμε ένα ειλικρινές μπράβο. Ένα όμορφο σκίτσο, το οποίο θυμίζει τα μπλε του Ματίς, που η υπογράφουσα τουλάχιστον θα κρεμούσε σπίτι της.
Εδώ, φίλοι μου, φαίνεται και η αξία του επαγγελματικού προσανατολισμού, που δυστυχώς δεν έχουμε στην Ελλάδα. Μπορεί να σας φανεί υπερβολή αυτό που θα πω, αλλά εγώ το πιστεύω. Αν το παιδί Καρανίκας είχε προσανατολιστεί σωστά, αν είχε ακολουθήσει το ταλέντο του, τώρα μπορεί να ήταν ένας εικαστικός καλλιτέχνης. Θα έκανε σχέδια, σίγουρα πολύ χρησιμότερα απ’ τα στρατηγικά σχέδια που υποτίθεται ότι κάνει στο Μαξίμου.
Βέβαια, πόσο μπροστά να πας αν πιστεύεις ότι η καριέρα είναι χολέρα; Πόσο να προκόψεις με μια ιδεοληψία που κλειδώνει κάθε ίχνος ανάπτυξης των ικανοτήτων του ατόμου και φαλκιδεύει κάθε συναισθηματική έκφραση στην οποία θα μπορούσε να επενδύσει και να μεγαλουργήσει; Εξαιτίας της στρεβλής άποψης της ατομικής επιτυχίας, εύκολα βολεύεται ένας έφηβος στη μετριότητα, αποπροσανατολισμένος και χαμένος σ’ ένα περιβάλλον κρατισμού κι άγονου αντιπαραγωγικού αριστερισμού.
Να μου πεις, το πιθανότερο είναι ότι σαν καλλιτέχνης ο Καρανίκας δεν θα έπαιρνε τα λεφτά που παίρνει σαν σύμβουλος Πρωθυπουργού. Κι απ’ αυτή την άποψη, την οικονομική, θα ήταν αποτυχημένος. Δεν αντιλέγω, αλλά εμείς θα είχαμε γλιτώσει από έναν πρωθυπουργικό σύμβουλο που μάλλον δεν μας προσφέρει τίποτα. Εκτός αν κάνει το γραφείο του στο Μαξίμου ατελιέ. Εκεί ναι, ίσως παράγει κάτι χρήσιμο.
ΥΓ. Νίκο Καρανίκα, άσε τον στρατηγικό σχεδιασμό και πιάσε τον εικαστικό σχεδιασμό.