Ενας άνθρωπος που έπασχε από βαριά κατάθλιψη και συνδύαζε αλκοόλ με ψυχοφάρμακα, σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια την τετραπληγική κόρη του. Είναι μία ιστορία που φτιάχνεται με υλικό από αρχαία τραγωδία. Eνα δράμα που δεν συλλαμβάνει ο νους και δεν αποδέχεται εύκολα η λογική. Όμως συνέβη.
Και στη σκηνή της τραγωδίας, που είναι σκεπασμένη από τα μάτια όλης της χώρας, εμφανίζεται ο πρωταγωνιστής. O Γιάννης. Κτηνώδης μέσα από την πράξη του, ικέτης στην απολογία του. Τώρα, βέβαια, θα παραδοθεί στη Δικαιοσύνη, των ανθρώπων και των φυλακών, αλλά ποιος από σας δεν δοκίμασε να εκδώσει την ετυμηγορία του;
Ναι, δείχνει ότι πρόκειται για ένα έγκλημα που εκτελέστηκε εν βρασμώ ψυχής, πλην όμως αμέσως μετά άρχισε να στήνεται σκηνικό συγκάλυψης. Ο άνθρωπος έβαλε το παιδί του σε σακούλες, το πέταξε στα σκουπίδια και μετά έπεσε για ύπνο. Την άλλη μέρα πήγε στην Αστυνομία και ανέφερε την εξαφάνιση της κόρης του. Αυτή είναι συμπεριφορά αδίστακτου φονιά.
Πάντοτε στέκομαι αμήχανα μπροστά σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν είναι δα και συνηθισμένες για να έχει καλλιεργήσει και το μυαλό αντανακλαστικά. Βλέπεις τον δράστη, ακούς τον συνάδελφο που τον οικτίρει και τον θέλει στην ηλεκτρική καρέκλα και λες, εντάξει, είσαι κατά της θανατικής ποινής, αλλά συμφωνείς ότι του αξίζει να σαπίσει, μαζί με τις τύψεις του, σε ένα κελί. Αλλωστε σε αυτές περιπτώσεις, η ποινή είναι η ζωή, όχι ο θάνατος. Και από την άλλη, όμως, αναρωτιέσαι σε τι σκοτάδια πρέπει να καταδυθείς για να καταλάβεις τι συμβαίνει στη ψυχή αυτού του ανθρώπου –δεν έχουμε δει και τα μάτια του, που συνήθως λειτουργούν ως πύλη. Πώς κρίνεις, λοιπόν, εσύ που δεν είσαι θεός, αυτόν τον παιδοκτόνο; Ως έναν ελεεινό εγκληματία ή ως έναν άρρωστο άνθρωπο; Αν είσαι δε και γονιός, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, η κρίση σου μπορεί να μπλεχτεί σαν κουβάρι. Δεν μπορείς να καταλάβεις πώς γίνεται κάποιος να σκοτώνει το παιδί του. Μην έφτασε να το μισεί για την αγάπη που του έπαιρνε; Θα τα βρουν οι δικαστές και οι ψυχίατροι, αλλά ποιος μπορεί να είναι βέβαιος σε τέτοιες περιπτώσεις;
O άνθρωπος αυτός είναι απόστρατος αστυνομικός. Δηλαδή για πολλά χρόνια κρατούσε όπλο. Και ήταν αρχηγός μίας φτωχής οικογένειας με άρρωστο παιδί. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πώς υποστηρίζονται αυτές οι οικογένειες από τις δομές Πρόνοιας της Πολιτείας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η κρίση υποτίθεται ότι επιδείνωσε τα οικογενειακά προβλήματα και ενίσχυσε τη βία μέσα στο σπίτι, στο βασικό κύτταρο της κοινωνίας –αξιόπιστα στοιχεία δεν υπάρχουν επειδή αυτά τα πράγματα δεν καταγράφονται επαρκώς. Δεν έχει σημασία. Δεν φταίει η κρίση για αυτά. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι. Ιστορίες όπως αυτές, με τον άγριο φόνο της Στέλλας από τον πατέρα της, έρχονται σαν αστραπές που ρίχνουν, για μία στιγμή, ένα δυνατό φως πίσω από κουρτίνες, κάτω από σκάλες, σε πολυτελή υπνοδωμάτια, παγωμένες κουζίνες και καθιστικά με παλιά, φθαρμένα έπιπλα. Εκεί όπου οι άνθρωποι μπορεί να μη γίνονται φονιάδες, αλλά συχνά, σκοτώνουν λίγο-λίγο ο ένας τον άλλον.