Αυτά τα στοιχεία παρουσιάζονται, σχεδόν δραματοποιημένα, όταν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Τώρα απλώς επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Ξοδεύουμε, λέει, 1,4 δις. ευρώ ετησίως για φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα και ξένες γλώσσες. Και, φυσικά, αυτή η δαπάνη έχει μειωθεί θεαματικά (πάνω από 30%) σε σχέση με τα ωραία χρόνια από την κρίση.
Εδώ συνήθως παρεμβαίνει κάποιος και λέει ότι αυτό το ποσό αντιστοιχεί στο έλλειμμα της εθνικής μας παιδείας που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του φορολογούμενου για καλύτερη μόρφωση των παιδιών του. Εντάξει, δεν είναι και άδικο επιχείρημα. Πληρώνεις φόρους (ακόμα και για εκείνους που δεν πληρώνουν) ώστε το παιδί σου να έχει αξιοπρεπές σχολείο και αντίστοιχο επίπεδο μόρφωσης. Και τι παίρνεις; Ένα σχολείο που συχνά είναι ακατάλληλο για παιδιά, ενώ τα εφόδια που προσλαμβάνει το βλαστάρι σου πρέπει πάντα να συμπληρωθούν με υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα. Εννοείται ότι οι αυτοί που μπορούν στέλνουν το παιδί στο ιδιωτικό. Και καλά κάνουν. Μόνο στα χρόνια της κρίσης, οι δαπάνες για την Παιδεία μειώθηκαν κατά 54%, ενώ το διδακτικό προσωπικό στη δημόσια εκπαίδευση γερνάει, ο μέσος όρος ηλικίας τείνει πλέον προς τα 50 έτη, ηλικία που αν μη τι άλλο, ένας άνθρωπος αρχίζει να βαριέται.
Αυτή είναι η εικόνα με αριθμούς. Και είναι τυπική υποχρέωση κάθε πολιτικού να αναλαμβάνει δέσμευση για περιορισμό της «παραπαιδείας», αλλά, φυσικά, κανένας δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Διότι φανταστείτε τι θα γινόταν έτσι και ξυπνούσαμε μία μέρα και δεν μας χρειάζονται φροντιστήρια ενισχυτικής διδασκαλίας, ενώ η ανάγκη για εκμάθηση ξένων γλωσσών θα καλύπτεται από τα δημόσια σχολεία. Μιλάμε για την απόλυτη καταστροφή.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την παραπαιδεία είναι συνήθως μονόπλευρος. Την περιγράφουμε ως ένα μέσο αφαίμαξης οικογενειακού εισοδήματος, αλλά, από την άλλη, παραβλέπουμε την συνεισφορά της στην απασχόληση εργατικού δυναμικού που προέκυψε από μία κυκλική στρέβλωση: τα Πανεπιστήμια βγάζουν καθηγητές που με τη σειρά τους κάνουν φροντιστήρια σε εκείνους που θέλουν να μπουν στο Πανεπιστήμιο για να γίνουν καθηγητές. Μιζέρια που τα τελευταία χρόνια μοιραζόμαστε ο ένας με τον άλλον. Ο γονιός προσπαθεί να τα βγάλει πέρα καλύπτοντας τις ανάγκες του παιδιού για υποστηρικτική εκπαίδευση και ο καθηγητής καλείται να επιβιώσει με αμοιβές των πέντε ευρώ την ώρα.
Μπορεί να αλλάξει αυτό; Σαφώς και δεν μπορεί να αλλάξει. Πρόκειται για χαρακτηριστικά τόσο έντονα στο σώμα της κοινωνίας και στον παραγωγικό ιστό της χώρας που είναι, απλώς, αδύνατο να εκριζωθούν. Για αυτό μη βρίζετε για τα φροντιστήρια που πληρώνετε. Αύριο το παιδί σας μπορεί να ζει κάνοντας φροντιστήριο.