Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, όταν ο Ολυμπιακός ανέβαινε στην Τούμπα, έχανε από τα Τέμπη. Την επομένη κρεμόμασταν από το περίπτερο για Τα Σπορ του Βορρά (ή για τον Μπούζα, κατά τους πιο ψαγμένους, από το όνομα του διευθυντή).
Οσο και αν σήμερα ακούγεται εξωφρενικό, ακόμα και στα μέσα των ’80ς δεν ήταν εύκολο να βρεις αθηναϊκή εφημερίδα στη Θεσσαλονίκη. Από τη μία έφταναν αργά το απόγευμα και από την άλλη ήταν ο πόλεμος από το κραταιό Συγκρότημα Βελλίδη. Ο περιπτεράς όφειλε να διαλέξει αν θα πουλάει τα τοπικά ή τα αθηναϊκά φύλλα.
Το πρόβλημα, λοιπόν, τις Δευτέρες, μετά τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ήταν ότι δεν μπορούσαμε να σταθούμε σε ένα περίπτερο και να απολαύσουμε «Το Φως των Σπορ». Ξέρετε πώς το λέω, με τη γνωστή οπαδική χαιρεκακία που σήμερα υπερβαίνει συχνά τα όρια της ακρότητας. Παραδεχθείτε το: αν δεν είστε οπαδοί του Ολυμπιακού, ρίχνετε μια ματιά στα οπαδικά πρωτοσέλιδα την επομένη ενός κάζου.
Το «Φως» ανέβαινε Θεσσαλονίκη Δευτέρα βράδυ και το έβρισκες μόνο στο κέντρο. Και ήταν πάντα μία απογοήτευση για όλους εμάς. Διότι ούτε άρχιζε το μοιρολόι, ούτε τα έριχνε στη διαιτησία ή στην «κόλαση της Τούμπας». Οι τίτλοι ήταν του τύπου «Ο Θρύλος ηττήθηκε με 2-0» με ένα σεντόνι επεξήγηση για την ανωτερότητα του ΠΑΟΚ. Ακόμα και η ιστορική εξάρα των Σερρών (6-1, η μεγαλύτερη ήττα του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα), εξ όσων θυμάμαι αντιμετωπίστηκε με αξιοπρέπεια.
Αυτό είχε και έχει «Το Φως». Αξιοπρέπεια. Σεβασμό προς τον αναγνώστη, αλλά και προς τον αντίπαλο του Ολυμπιακού. Δεν λέω ότι έχω αγοράσει πολλές φορές την εφημερίδα. Περισσότερο από χέρια φίλων τη δανείζομαι. Ομως ποτέ δεν έχω δει πρωτοσέλιδό με ειρωνικές αιχμές για αντίπαλο του Ολυμπιακού. Δεν θυμάμαι κείμενο που να καλεί οπαδούς σε πόλεμο, καλλιεργώντας το μίσος για τον αντίπαλο. Ούτε υπάρχει σήμερα άλλη αθλητική εφημερίδα που να επιδεικνύει αντίστοιχη πληρότητα. Στο «Φως», για παράδειγμα, δημοσιεύεται καθημερινά πλήρες, επαρκές και αντικειμενικό ρεπορτάζ ΠΑΟΚ.
Ασφαλώς και ο Νικολαϊδης είχε τη δική του άποψη για τα τεκταινόμενα στον Ολυμπιακό, τα οποία και επιδίωκε να επηρεάζει για δεκαετίες. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Σωκράτης Κόκκαλης ευνόησε την κυκλοφορία άλλων δύο οπαδικών εφημερίδων, προκειμένου να απονευρωθεί η επιρροή που ασκούσε «Το Φως».
Ωστόσο παρά την έξαρση του ανταγωνισμού, «Το Φως» παρέμεινε η πρώτη σε κυκλοφορία αθλητική εφημερίδα, φωτεινή εξαίρεση στο σκοτάδι μίας αντίφασης. Στην Ελλάδα έχουμε εξαιρετικούς αθλητικούς συντάκτες, αρκετοί δε, είναι διεθνούς επιπέδου, με μόρφωση, γλώσσες και κατάρτιση. Ομως, από την άλλη, έχουμε αθλητικό Τύπο χαμηλού επιπέδου, συχνά δε και χυδαίου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα, επειδή στην πατρίδα μας οι αθλητικές εφημερίδες δεν εκδίδονται για να πουλήσουν φύλλα, αλλά για να εξυπηρετήσουν καταστάσεις ή να ικανοποιήσουν οπαδική δίψα. Κάθε μέρα τα περίπτερα μετατρέπονται σε πομπούς μίσους, με πρωτοσέλιδα που απευθύνονται κυρίως σε ανθρώπους αμόρφωτους, αφελείς και φανατισμένους.
Λένε ότι στην κηδεία του καλού δημοσιογράφου δεν έχει πολύ κόσμο -υποτίθεται ότι δεν του έμειναν φίλοι. Με τον Νικολαϊδη δεν θα συμβεί αυτό, θα τον συνοδεύσουν πολλοί. Το φέρετρο, υποθέτω σκεπασμένο με τη σημαία του Ολυμπιακού, θα κατέβει στο χώμα, τα στεφάνια θα μπουν στη σειρά και τα κόκκινα κασκόλ θα είναι πιο πολλά από τα λουλούδια. Αν ο κύριος Θόδωρος έκανε χθες τίτλο για τον θάνατό του, θα τον έφτιαχνε κάπως έτσι: «ΧΑΝΕΙ το ντέρμπι με τον ΠΑΟ ο Νικολαϊδης».