Μεγάλη ημέρα η χθεσινή, ήταν η 70ή επέτειος ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφτηκε την Κάλυμνο και την Ψέριμο για τις εκδηλώσεις και η τηλεόραση μετέδιδε την είδηση. Σε κάποια στιγμή, γέμισε το σπίτι αγριοφωνάρες. Ήταν στρατιώτες οι οποίοι τραγουδούσαν –προς τιμήν του κ. Παυλόπουλου- τον Εθνικό Ύμνο παράφωνα, κακόφωνα και άσχετα.
Κάθε φορά η ίδια ιστορία! Όποτε ακούω τον Εθνικό Ύμνο από κάποιο άγημα, νομίζω ότι ακούω τον ήχο ενός εφιάλτη. Όποιος θέλει ανεβάζει τη φωνή του όσο θέλει, χωρίς καμιά γνώση, καμιά εκπαίδευση, καμιά αίσθηση του γελοίου. Διότι πρόκειται για γελοιότητα. Άλλος βιάζεται, άλλος πάει με το πάσο του, άλλος γκαρίζει, άλλος προσπαθεί να κάνει τη φωνή του βαριά, άλλος ψιλή. Κι είναι απολύτως φυσικό να βγαίνει αυτό το αποτέλεσμα. Κανένας στρατιώτης δεν πηγαίνει στο Στρατό υποχρεωμένος να έχει καλλιεργημένη φωνή. Δε θα έπρεπε, όμως, πριν τραγουδήσει ένα άγημα τον Εθνικό Ύμνο, κάποιος να έχει φροντίσει για μάθει στους στρατιώτες να τον τραγουδούν; Ποιος είπε ότι ο Εθνικός Ύμνος αρκεί να απλώς να τραγουδιέται όπως όπως, χωρίς καμιά μελωδία, καμιά χορωδιακή λογική;
Θυμάμαι πόσο κακή εντύπωση είχε κάνει η εκτέλεση του Εθνικού Ύμνου από το άγημα του Πολεμικού Ναυτικού κατά την τελετή απόδοσης τιμών στον Φρανσουά Ολάντ στο Σύνταγμα, στη διάρκεια της επίσκεψής του το 2015 στην Αθήνα. Ανάλογο χάλι παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη κάθε Κυριακή, που γίνεται έπαρση και υποστολή σημαίας στο Λευκό Πύργο. Δείτε εδώ βίντεο από υποστολή σημαίας που έχει ανεβάσει υπερήφανα η Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων. (Στο 6.34 αρχίζει το τραγούδι) Δείτε άλλο βίντεο από την Αλεξανδρούπολη, δείτε εδώ από άλλη περίσταση.
Ποιος μπορεί να χαίρεται ακούγοντας εντελώς άσχετους με το τραγούδι στρατιώτες, απροβάριστους και ασυγχρόνιστους, να εκτελούν τον Εθνικό μας Ύμνο; Είναι τόση η τύφλωση που δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ένα τόσο κακό άκουσμα συνιστά προσβολή για τον Ύμνο; Δεν υπάρχει κάποιος να κρίνει πόσο άσχημα ακούγεται; Δεν υπάρχει κάποιος να διδάσκει στοιχειωδώς στους στρατιώτες πώς να τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο; Δεν μπορεί, και οι καλλίφωνοι θα πηγαίνουν στον Στρατό, ακόμη και τα μέλη χορωδιών. Τι είναι ο Ύμνος, μπάτε σκύλοι αλέστε, καθένας να βαράει στο ρυθμό που γουστάρει;
Βεβαίως και υπάρχει ζήτημα γενικότερης μουσικής παιδείας στη χώρα μας, αλλά δεν είναι της παρούσης να το πιάσουμε. Ας κάνουμε, όμως, μια αρχή με τον Εθνικό Ύμνο, ο οποίος ακούγεται σε επίσημες περιστάσεις, στις οποίες περιμένουμε ένα αποτέλεσμα που θα μας κάνει να ριγούμε από υπερηφάνεια. Όχι που να μας κάνει να θέλουμε να κρυφτούμε από ντροπή.