Με τη συμφωνία της Δευτέρας στο Eurogroup ξέρουμε τι έγινε. Μας το είπαν σε όλους τους τόνους ο σοβαρός αντιπρόεδρος Δραγασάκης (μπαίνουμε στην περίοδο της «μετα-λιτότητας»-τύφλα να ΄χει η «νέα γλώσσα του Οργουελ) και οι ενθουσιώδεις νεαροί υπουργοί Παππάς, Τζανακόπουλος, Αχτσιόγλου.
Τι μας είπαν; «Τέλος η λιτότητα». Κι αν δεν το πιστεύετε, δεν παρακολουθείτε τη λαϊκή απογευματινή των προπαγανδιστών της κρατικής τηλοψίας.
Α, να μην ξεχάσουμε και τον πιο προχωρημένο υπουργό Σπίρτζη, ο οποίος, έμπλεος εθνικής εξάρσεως, παρομοίασε τη συμφωνία των Βρυξελλών με την… απελευθέρωση των Ιωαννίνων! Έρρωσθε και ευδαιμονείτε! Εστω κι αν ο υπερήφανος διαπραγματευτής Ευκλείδης χρειάστηκε να περάσει από τον Μαρκ Τουέιν για να ξαναβρει τη φωνή του.
Τα ξέρουμε, λοιπόν, σχεδόν όλα για τη συμφωνία των Βρυξελλών. Καιρός να μάθουμε τι έγινε και με τις κυρίες στο Βερολίνο. Δεν είδα και δεν άκουσα κανέναν κυβερνητικό να μας εξηγεί. Τίποτα, σιωπή. Τι να κάνουμε; Καταφεύγουμε στους, κατά τεκμήριο, πιο έγκυρους ερμηνευτές των κυβερνητικών απόψεων και βουλήσεων. Στις (σκέτα) κυβερνητικές ή φιλοκυβερνητικές ή απλώς φιλικά διακείμενες εφημερίδες(και όχι «στα ΜΜΕ της διαπλοκής», που θα έλεγαν ο Παππάς, ο Πολάκης κ.ά).
Τι παρατηρούμε; Μια σεμνή και ταπεινή ουδετερότητα (εδώ και εδώ), μια αρνητική διάθεση (εδώ) και έναν ενθουσιασμό για τη …συντριβή της Λαγκάρντ και του Σόιμπλε (εδώ). Θα τα βλέπουν στο μέγαρο Μαξίμου και δεν θα ξέρουν προς ποια πλευρά (της προπαγάνδας) να τραβήξουν.
Πέρα από την πλάκα, τι έγινε στο Βερολίνο; Το απολύτως αναμενόμενο και όχι αυτό που οι φαντασιόπληκτοι περίμεναν. Αυτοί περίμεναν να τα σπάσουν οι δύο κυρίες και μετά να βγουν ο Τσίπρας και ο Καμμένος και να λένε ότι η δική τους «υπερήφανη διαπραγμάτευση» έδιωξε το μισητό ΔΝΤ. Θυμάται κανείς πώς ο Καμμένος μας διαβεβαίωνε ότι ο Τραμπ θα σταματήσει τη γερμανική λιτότητα;(εδώ).
Συνέβη, λοιπόν, το αναμενόμενο. Η Λαγκάρντ διευκόλυνε την Μέρκελ στον προεκλογικό σχεδιασμό της και δεν επέμεινε στην, δήθεν, απειλή ότι το ΔΝΤ θα έφευγε χωρίς άμεση περικοπή του ελληνικού χρέους εκ μέρους των Ευρωπαίων. Καμιά περικοπή. Θα το ξαναδούν μετά το 2018 και μέχρι τότε «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει», που θα ΄λεγε κι ο Ζουράρις.
Εκ πρώτης όψεως αυτή η συμφωνία των δύο κυριών φαίνεται καταστροφική για μας. Πρώτον, διότι το «σκληρό» ΔΝΤ μένει. Δεύτερον, διότι έκανε πίσω και στο θέμα του χρέους (ζητούσε άμεση λύση με κούρεμα) και στο θέμα των υψηλών πλεονασμάτων (ζητούσε χαμηλότερα). Από αυτήν την άποψη πήγαν περίπατο οι λεονταρισμοί του Τσίπρα και του Καμμένου.
Υπάρχει, όμως και η άλλη πλευρά, πέρα από την προπαγάνδα. Θα υποστηρίξω το, εκ πρώτης όψεως, περίεργο: Ευτυχώς που οι δύο κυρίες συμφώνησαν. Για τρεις λόγους:
Πρώτον, αν δεν συμφωνούσαν και το ΔΝΤ έφευγε, οι Γερμανοί θα ήταν λιγότερο σκληροί στις απαιτήσεις τους; Ούτε για αστείο.
Δεύτερον, αν έφευγε το ΔΝΤ, οι Γερμανοί θα «έκοβαν» το ελληνικό χρέος εν μέσω προεκλογικής(τους) περιόδου; Ούτε σαν ανέκδοτο δεν μπορεί να σταθεί.
Τρίτον, αν έφευγε το ΔΝΤ, ο Σόιμπλε θα μας έκανε τη χάρη να δεχόταν χαμηλότερα πλεονάσματα; Εδώ δεν τα δέχεται με το ΔΝΤ μέσα, θα τα δεχόταν αν έμενε μόνος και απόλυτος κυρίαρχος;
Η συμφωνία των δυο κυριών δεν προμηνύει τίποτα καλό για εμάς. Για την ακρίβεια, θα πάθουμε όσα ξέρουμε: και το αφορόλόγητο και οι συνταξεις θα πετσοκοπούν. Όμως, η μη συμφωνία μπορεί να ήταν χειρότερη εξέλιξη. Φαντασθείτε να έβγαιναν από την Καγκελαρία μαλλιοτραβηγμένες. Η μία να ανακοίνωνε ότι το ΔΝΤ φεύγει. Και η άλλη να ανέθετε στον Σόιμπλε να μας σώσει. Μόνος του. Ανατριχίλα.
Τι θα συνέβαινε; Ο Τσίπρας θα έσπευδε περιχαρής στην Μέρκελ και θα την συνέχαιρε που σκότωσε το ΔΝΤ. Εκείνη, βεβαίως, δεν θα του απαντούσε «ουάου», αλλά σκυθρωπή θα τον παρέπεμπε στον Σόιμπλε. Ο Τσίπρας θα έστελνε τον Τσακαλώτο κι ο Σόιμπλε θα του το έκοβε εξαρχής: «Forget it, Euclid».
Τι έπρεπε να ξεχάσει ο Ευκλείδης; Το χρέος(καμιά μείωση), τα χαμηλά πλεονάσματα, το τέλος της λιτότητας. Προλαβαίνω την εύλογη ένσταση: γιατί τώρα που μένει το ΔΝΤ θα πάρουμε κάτι από όλα αυτά; Όχι βέβαια. Τουλάχιστον, όμως, δεν θα έχουμε επανάληψη του εφιαλτικού καλοκαιρού του 2015. Και διατηρείται μια μικρή ελπίδα ότι, μένοντας το ΔΝΤ, μπορεί να γίνει η πρώτη απόπειρα εξόδου στις αγορές. Και θα συντηρείται κάποια πίεση για ρύθμιση του ελληνικού χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές. Όλα αυτά ίσως δικαιολογούν το «ευτυχώς που οι κυρίες συμφώνησαν».
Ετσι που έχουν έρθει τα πράγματα, ό, τι και να διαλέξεις μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης κακό θα είναι. Απλώς υπάρχει η παρηγοριά ότι μεταξύ δυο κακών το μη χείρον (δεν είναι μεν βέλτιστον, αλλά) είναι προτιμότερο.