O έλληνας αθλητικογράφος πρέπει να ενθουσιάστηκε. Ενιωσε το ρίγος του έθνους να συναντά την ελπίδα για ένα δημοσιογραφικό scoop. Ο Στιβ Κερ, ένας από τους σπουδαίους προπονητές του ΝΒΑ και προπονητής της ομάδας της Δύσης στο All Star Game της Κυριακής, είχε μόλις αρθρώσει τη λέξη «οξύμωρο» και ήταν η σειρά του να τον ρωτήσει κάτι εν όψει της αναμέτρησης με την Ανατολή, στην οποία παίζει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
«Αναφερθήκατε πριν στη λέξη οξύμωρο, που είναι ελληνική. Θεωρείτε οξύμωρο που ο Αντετοκούνμπο είναι μαύρος και Ελληνας;», ρώτησε τον προπονητή. Εκείνος πάγωσε: «Δεν ξέρω πώς να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, οπότε θα περάσω στο δεύτερο μέρος».
Η ερώτηση του αθλητικογράφου θεωρήθηκε ρατσιστική και ο συγκεκριμένος αποσύρθηκε από τη δημοσιογραφική ομάδα που θα καλύψει τηλεοπτικά για την Ελλάδα το μεγάλο ματς της Κυριακής.
To πρώτο διαδικτυακό ανάθεμα, αυτό το σοσιαλμηντιακό λιντσάρισμα που στήνεται με απίστευτη ταχύτητα, ακολούθησε μια συντονισμένη προσπάθεια άλλων αθλητικογράφων να υπερασπιστούν τον συνάδελφό τους. Δακρύβρεχτα σχόλια ότι πρόκειται για το καλύτερο παιδί και ότι δεν είναι ρατσιστής γέμισαν τους τοίχους μας στο facebook και στο twitter.
Σωστά. Δεν είναι ρατσιστής. Το ότι έκανε αυτήν την εξωφρενικά βλακώδη ερώτηση σε παγκόσμια μετάδοση δεν τον κάνει και μάγο της Κου Κλουξ Κλαν. Τον κάνει όμως ένα σύμβολο του πόσο χυλός είναι τα πράγματα ακόμη στην Ελλάδα με το θέμα της πολυπολιτισμικότητας και της ράτσας, σε βαθμό που να αναρωτιέται «αν είναι οξύμωρο» (sic) αν κάποιος είναι και Ελληνας και μαύρος.
Κατ’ αρχάς δεν μπορεί να είναι οξύμωρο κάτι τέτοιο και καλό είναι να ανοιχτούν κάποια λεξικά. Κατά δεύτερον δεν είναι καν θέμα ότι ο Αντετοκούνμπο είναι μαύρος και Ελληνας, δεν είναι καν θέμα που είναι μαύρος. Κατανοητό;
Η ερώτηση θα μπορούσε ίσως να σταθεί πριν από μισό αιώνα όταν ο Διακογιάννης και ο Φουντουκίδης μας περιέγραφαν στην τηλεόραση τον μοναδικό «έγχρωμο» της εθνικής Γαλλίας και στην Ελλάδα μπορούσε να ηχογραφηθεί και να γίνει σουξέ από τον Ζαμπέτα το «γουστάρω τον αράπη, τον μαύρο, τον σκύλο, τον ταμ ταμ ταμ».
Ο κόσμος όμως έχει αλλάξει. Το ίδιο και η σημασία και το βάρος των λέξεων και των εννοιών. Οχι, δεν είναι υστερία της πολιτικής ορθότητας την οποία έσπευσαν πολλοί να επικαλεστούν για να βγάλουν λάδι τον συγκεκριμένο αθλητικογράφο. Αν κάποιος νέος Ζαμπέτας έγραφε τώρα τον αγαπημένο σε όλους «Αράπη» το τραγούδι θα έβρισκε θέση μόνο στα σκοτεινά χρυσαυγίτικα κανάλια του ΥοuTube.
Στις ΗΠΑ το υπέροχο θεατρικό «Η Μεγάλη Λευκή Ελπίδα», που καταπιάνεται με αθλητικό θέμα μάλιστα, την πυγμαχία, είναι πια παρωχημένο και μόνο λόγο τίτλου. Για να το αντιστρέψουμε και ο Σπάικ Λι δεν θα σκεφτόταν να γυρίσει τώρα ταινία με τίτλο «Οι Λευκοί Δεν Μπορούν να Πηδήξουν».
Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος όπου τα λόγια είναι πλέον πιο δυνατά και από τις πράξεις. Διότι αντανακλούν αντιλήψεις, μαρτυρούν την παρουσία ή μη της άγνοιας, την παρουσία ή μη της αίσθησης του μέτρου.
Ευτυχώς που ο Αντετοκούνμπο επέδειξε και πάλι τη μεγαθυμία του και ότι διατηρεί την αίσθηση του μέτρου. Συγχώρεσε τον αθλητικογράφο και τον δικαιολόγησε στον εμβρόντητο Στιβ Κερ. Απλά θα νόμιζε κανείς ότι όλα αυτά θα τα είχε αφήσει πίσω στις λαϊκές των Σεπολίων…