Τίποτα θλιβερότερο από τον χορτάτο, όταν ενεργεί ως κάργα πεινασμένος. Και είπεν ο κύριος, αφού ανέβηκε στο βήμα του χαμαιτυπείου και αφού, πιθανολογώ, πρώτα τσούγκρισε, «εις υγείαν του σπουδαίου εαυτού του», δυο τρία ποτηράκια. «Και σε ιδιωτικά τα προσφυγόπουλα!». Κι έτσι απλά ξεμπέρδεψε, ακόμα μια μέρα, με την αυτοϊκανοποίησή του.
Κτίστε με τη φαντασία σας, τη συνέχεια των λόγων του. Συναντηθείτε με τη «θείτσα» που έχει μέσα του. «Να πάνε εκεί, που πάνε οι πλούσιοι τα παιδιά τους. Δηλαδή τα δικά μας παιδιά, σε πηγάδι κατούρησαν; Τι είναι τα δικά μας παιδιά; Να πάνε εκεί που πάνε οι πλούσιοι! Να μάθουν. Που μας παριστάνουν τους πλούσιους. Οι πλούσιοι! Που είναι παλιάνθρωποι, γιατί είναι πλούσιοι». Τον φαντάζομαι σε έκσταση, να χτυπιέται σαν μάρτυρας κάποιου Θεού, αρθρώνοντας «Οι πλούσιοι», «οι πλούσιοι». Ο έρμος!
Θυμάμαι κάποτε, ο Στέφανος Μάνος, αφού μελέτησε τα κονδύλια που πλήρωνε το κράτος σε λεωφορειούχους για τη μεταφορά μαθητών που είχαν ανάγκη μεταφοράς, κατέθεσε πρόταση με την οποία αποδείκνυε και υποδείκνυε ότι θα μπορούσαμε άνετα με το αντίστοιχο ποσό, να διαθέτουμε ως κράτος για κάθε παιδί προσωπικό σοφέρ. Προσέξτε τη διαφορά. Ο μεν ένας παπαρολόγησε για να χαϊδέψει αυτάκια και ξένοιασε, ο δεύτερος έδειξε το πρόβλημα στη βάση (την αιώνια βάση) ενός σπάταλου κράτους και μιλημένων προσφορών και αλλησβερισιών και αδιαφορίας και εγκληματικής ανοχής και «δώσε!» και «πάρε να ‘χεις!».
Αν ο σπουδαίος, μεγαλοφυής, άριστος (ακόμα ένας «ο Ενας») που μας έλαχε, σε τούτες τις δύσκολες ώρες, έκανε τον κόπο να μετρήσει τι κονδύλια διατίθενται για μια παιδεία που δεν υφίσταται και για καθηγητές που τρομάζουν στην έννοια αξιολόγηση, εν αντιθέσει με τους ηρωικούς αγώνες της ιδιωτικής εκπαίδευσης και των παρακλαδιών, που κατευθύνουν μαθητές μέσω του συστήματος I.B. ήτοι International Baccalaureate σε ξένα πανεπιστήμια και το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρουν… Παρόλα τα φέσια που έχουν φτάσει σε αστρονομικά επίπεδα…
Τότε, θα πρότεινε και ακόμα περισσότερο θα το προσπαθούσε, όλα τα παιδιά, Ελληνάκια και προσφυγόπουλα να κατευθύνονται στην ιδιωτική εκπαίδευση και τα κρατικά κονδύλια, να παραδίδονται στα χέρια των ιδιωτών, ως επιχορήγηση. Και πάλι ρέστα θα είχαμε!
Τίποτα θλιβερότερο από τον χορτάτο που ενεργεί ως πεινασμένος κάργα.
ΥΓ. Ως παράδειγμα σπατάλης αλλά αντιστοίχως και περιθώριο νοικοκυρέματος, αξίζει να αναφέρω τις συγχωνεύσεις 2.500 σχολείων επί υπουργίας Αννας Διαμαντοπουλου, οι οποίες βέβαια και παραμένουν έτσι, παρά τις αντίθετες εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια η Αννα Διαμαντοπουλου δεν εξελέγη βουλευτής στον επόμενο γύρο ιστορίας. Ανέλαβε να μας νοικοκυρέψει ο κ. Φίλης εκπρόσωπος «φιλοσοφίας» ΣΥΡΙΖΑ. (Οχι βέβαια ότι η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ «της» υπερασπίστηκε τον αγώνα της).