Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο στην Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια της συνηθισμένης συνέντευξης Τύπου της Διεθνούς Εκθεσης, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε το πρώτο, επίσημο, δείγμα γραφής μίας ολοκληρωτικής αντίληψης.
Με την υπόθεση των καναλιών σε εξέλιξη και λίγο πριν από το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες, αρνήθηκε να δώσει ερωτήσεις στους εκπροσώπους των εντύπων και άλλων ΜΜΕ που τον ενοχλούσαν: στο «Βήμα», στο «Πρώτο Θέμα», στη «Δημοκρατία», στον «Ελεύθερο Τύπο», στον «Αθήνα 9,84»…
Ηταν μία πρώτη ένδειξη για την καθεστωτική αντίληψη και την λογική της φίμωσης όσων ενοχλούν.
Επειτα από όσα μεσολάβησαν και με το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο να παραμένει σκοτεινό και ομιχλώδες, ο Πρωθυπουργός ομολόγησε. Μιλώντας στην Βουλή λίγες ώρες έπειτα από την τοποθέτηση του Βασίλη Μουλόπουλου στο τιμόνι του ΔΟΛ, και λίγες ημέρες αφότου είχε δηλώσει το περίφημο «δεν διαβάζετε εφημερίδες; καλά κάνετε, έχετε την υγειά σας», είπε στην Βουλή:
«Επί ενάμιση χρόνο τώρα ένα ιστορικό και έγκυρο συγκρότημα έχει καταντήσει να είναι στα όρια του κίτρινου Τύπου και με έχει στοχοποιήσει προσωπικά δεκάδες φορές στην πρώτη σελίδα. (…)».
Η κριτική είναι «στοχοποίηση», ο αντιπολιτευτικός λόγος «κιτρινισμός» και αφού έτσι πιστεύει ο Πρωθυπουργός, οι παραβάτες θα παταχθούν και θα τιμωρηθούν. Και προφανώς, την ίδια στιγμή οι χυδαιότητες στην τελευταία σελίδα της Αυγής είναι κάτι σαν εκλαϊκευση του επαναστατικού δικαίου…
Με τα λόγια αυτά ο κ. Τσίπρας πολύ απλά ομολόγησε, απευθυνόμενος στον όχλο, ότι τα όσα συμβαίνουν στον ΔΟΛ είναι μέρος ενός σχεδίου και ότι ενδεχομένως θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Ειδικώς αν τολμούν να γράφουν δυσάρεστα για την κυβέρνηση πράγματα και τυγχάνει να αντιμετωπίζουν και οικονομικά προβλήματα.
Υπάρχουν όμως και οι συμπτώσεις…
Οι εξελίξεις στον ΔΟΛ, έναν εκδοτικό οργανισμό που παρά τις αμφιταλαντεύσεις του είναι, από το «Τι θα επιδιώξωμεν» του 1922, ταγμένος στον πολιτικό φιλελευθερισμό, συμβαίνουν σε μία περίοδο κατά την οποία ο χώρος της Κεντροαριστεράς, του προοδευτικού Κέντρου ή όπως αλλιώς θέλει κάποιος να τον ονομάσει σήμερα, επιχειρεί μία ανασύνταξη και έναν επαναπροσδιορισμό του στις νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες.
Ασχέτως των προβλημάτων, πολιτικών φιλοδοξιών, αντιφάσεων και υστεροβουλιών των προσώπων, το να λείπουν ή να ελέγχονται σε μία τέτοια συγκυρία τα συγκεκριμένα έντυπα από την κυβέρνηση («της Αριστεράς»), αφήνει έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο όμηρο στις διαθέσεις και τις πρακτικές της εξουσίας.
Ειδικώς δε, όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο που αργά ή γρήγορα θα καταλήξει σε εκλογές, ο έλεγχος ή το κλείσιμο των εφημερίδων του Κέντρου συνιστά κομβικό ζήτημα Δημοκρατίας. «Οι εφημερίδες ανήκουν στην ιστορία τους, το κοινό τους, στους αναγνώστες τους, στους δημοσιογράφους και τους συνεργάτες που παράγουν αυτό το διανοητικό προϊόν. Οι εφημερίδες έχουν μια τεράστια άυλη υπεραξία, όπως η υπεραξία του “Βήματος” και των “Νέων”. Και αυτό δεν μπορεί να το ελέγξει κανένα σύστημα εξουσίας, όσο και αν επιχειρήσει», είπε την Πέμπτη ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Μακάρι να έχει δίκιο…