To πρωί ξημέρωσε στη Μιχαλακοπούλου 80 όπως συνηθίζεται τελευταία. Στο ψιλοσκονισμένο λόμπι οι θυρωροί άρχισαν κάπως απρόθυμα να διεκπεραιώνουν την αλληλογραφία και το σώμα των εφημερίδων, ο Περδικάρης και η Δρούτσα από το στούντιο του BHMA FM είπαν τις πρώτες ειδήσεις, ότι γιορτάζουν οι Θανάσηδες και κάποια αστεία για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο ηχολήπτης έβαλε και Πυξ Λαξ, «Λένε για μένα». Business as usual. Απλήρωτες business as usual δηλαδή. Από το καλοκαίρι, στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, οι εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς αμοιβή και συνεχίζουν έτσι· η ιστορική εταιρεία άλλωστε είναι ένα βήμα πριν από την πτώχευση και οι πιστώτριες τράπεζες έχουν αναλάβει δράση. Στο πλαίσιο αυτής της δράσης, όμως, ο Βασίλης Μουλόπουλος αναλαμβάνει τον ΔΟΛ.
Αλλαξε κάτι; Πώς ξημέρωσε η επόμενη ημέρα μετά την ανακοίνωση το βράδυ της Τρίτης ότι ο κ. Μουλόπουλος, παλιό στέλεχός του Συγκροτήματος, αλλά και άνθρωπος του Αλέξη Τσίπρα εδώ και χρόνια, κομματικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι χθες πρόεδρος της «Αυγής», αναλαμβάνει να σώσει την εταιρεία (και όπως καταγγέλλει η αντιπολίτευση να την κάνει «μαγαζί» του ΣΥΡΙΖΑ); Εντάξει, δεν άλλαξαν πολλά. Οσο και αν το twitter ονειρευόταν μια Τετάρτη με πρωτοσέλιδο τον υπέροχο Αλέξη, όπως αυτό των «ΝΕΩΝ» της 26ης Ιανουαριου 2015 (προτού η εφημερίδα επιστρέψει στη γνωστή της κριτική προσέγγιση) και προσφορά το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Μαρξ και Ενγκελς, τα «ΝΕΑ» κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδο «Βήματα α λα καρτ για την αξιολόγηση». (Απλήρωτες) business as usual και πάλι.
Και ο Μπάμπης ο Στόκας συνέχισε να τραγουδά στους 99,5, «λένε για εμένα…». Τι να λένε για τον κ. Μουλόπουλο;
Κάποια σημαντικά τα είπε η δική του, η «Αυγή», από την ταυτότητα της οποίας το όνομά του εξαφανίστηκε. Εγραψε λοιπόν στο φύλλο της Τετάρτης η «Αυγή» ότι ο κ. Μουλόπουλος προτού αναλάβει τον ΔΟΛ ζήτησε «εγγυήσεις». Η μία, έγραψε η εφημερίδα, ήταν η διασφάλιση των θέσεων εργασίας και η δεύτερη η συνέχιση της κυκλοφορίας των εφημερίδων και της λειτουργίας των άλλων δομών του ΔΟΛ. Η «Αυγή» περιέγραψε έναν «λευκό ιππότη», όπως τον θέλει η γλώσσα των οικονομικών, έναν από μηχανής Θεό που θα σώσει θέσεις εργασίας, μέσα ενημέρωσης και το play list του ΒΗΜΑ FM.
Αλλά, μισό λεπτό. Τι είδους εγγυήσεις μπορεί να εξασφάλισε ο κ. Μουλόπουλος; Και από ποιους; Από τις τράπεζες στις οποίες ο ΔΟΛ χρωστά κοντά 200 εκατ. ευρώ; Και πώς οι τράπεζες, που ευλόγως δεν θέλουν να δουν μια εταιρεία όπως ο ΔΟΛ να απαξιώνεται, εμπιστεύονται όχι κάποιον έμπειρο τραπεζικό ή έναν ικανό μάνατζερ επιχειρήσεων για να αναδιαρθρώσει την εταιρεία και να πάρουν κάποια στιγμή πίσω τα λεφτά τους, αλλά έναν δημοσιογράφο που λαμβάνει «δεσμεύσεις» ουσιαστικά για μια μη αναδιάρθρωση;
Είναι σε όλους ξεκάθαρο ότι ο κ. Μουλόπουλος ανέλαβε τον ΔΟΛ επειδή είναι κομματικό στέλεχος, άνθρωπος του Τσίπρα και εκπρόσωπος του Μαξίμου, οι τράπεζες τον αποδέχτηκαν ως τέτοιον και όχι επειδή είναι ένας έμπειρος δημοσιογράφος με θητεία στο Συγκρότημα (τέτοιοι, μεταξύ μας, υπάρχουν πολλοί). Ο κ. Μουλόπουλος είναι το νήμα που συνδέει την όποια τραπεζική ανοχή με τις επιθυμίες του Μαξίμου για έλεγχο των ΜΜΕ.
Και αυτή η κομματική ταυτότητα του νέου διοικητή προκάλεσε τις αναμενόμενες αντιδράσεις και μεταξύ των εργαζομένων. Ηδη από το βράδυ της Τρίτης κάποιοι ανήρτησαν στο facebook φωτογραφίες «Η ελπίδα έρχεται», προετοιμαζόμενοι για μια προνομιακή θέση στην «πρώτη φορά Αριστερά» εποχή του ΔΟΛ. Από την άλλη, κάποιος σημαίνων αρθρογράφος των «ΝΕΩΝ» έγραψε στο facebook «ο καραγκιόζης τοποτηρητής». Φαίνεται ότι υπάρχει ένας διχασμός μεταξύ των εργαζομένων. Δεν είναι μόνο τα εσωτερικά πάθη της εποχής του δημοψηφίσματος που βγήκαν ξανά στo timeline. Οι ανώνυμοι εργαζόμενοι βλέπουν στην έλευση Μουλόπουλου κατ΄αρχάς μια ελπίδα διατήρησης των θέσεων εργασίας και ίσως μια ρεβάνς από το παλιό σύστημα διοίκησης, οι επώνυμοι μια δραματική αλλαγή του ύφους και του πολιτικού στίγματος των μέσων ενημέρωσης του Συγκροτήματος που η συνείδησή τους δεν τους επιτρέπει να αντέξουν.
Το τραγικό είναι ότι και οι δύο κατηγορίες θα πρέπει βρουν δικαίωση στο ίδιο μέρος, στο ΑΤΜ. Το απλήρωτο business as usual δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οσοι συνεχίσουν να δουλεύουν κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουν να πληρώνονται. Και όσοι είναι να φύγουν πρέπει να αποζημιωθούν.
Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Για να πληρωθούν οι τρέχουσες υποχρεώσεις του ΔΟΛ χρειάζονται περίπου 20 εκατ. ευρώ. Αρκούν τα λεφτά από μια αυξημένη κρατική διαφήμιση για να καλυφθούν οι χρηματοδοτικές ανάγκες; Μπορούν οι νέοι μέτοχοι (θα είναι ο Σαββίδης, ο Μπόμπολας ή όποιος άλλος) να κάνουν μια τόσο μεγάλη αύξηση κεφαλαίου που θα βγάλει το Συγκρότημα στο ξέφωτο; Και όλα αυτά σε μια βιομηχανία, αυτή των μέσων ενημέρωσης, που βρίσκεται εν μέσω μιας παγκόσμιας και δομικής κρίσης;
Υπάρχουν κάποιοι αισιόδοξοι, με τον δικό τους τρόπο. Λένε ότι χάρη στο μακρύ χέρι του Μαξίμου, μπορεί να συμφωνηθεί ένα γενναίο «κούρεμα» των τραπεζικών χρεών και αυτό να διευκολύνει την κατάσταση ή (ακόμα καλύτερα) να επιτευχθεί το διαχρονικό σχέδιο που είναι η συγχώνευση ΔΟΛ και Πήγασου και όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης να ελεγχθούν πιο «αποτελεσματικά» – άλλωστε υπάρχει και το διασωληνωμένο Mega. Το αντάλλαγμα θα είναι η «σωτηρία» των θέσεων εργασίας. Η θυσία θα είναι η ίδια η δημοσιογραφία, που θα πάψει να υπάρχει πια…