Ασε την Εϊμι στην ησυχία της, αν και μόνο αυτή μπορεί να βγει μέσα από το ντουμάνι ενός τρίφυλλου και να απευθύνει το λόγο στον Μπόουι, στον Πρινς, στον Τζορτζ Μάικλ. Ζωγραφισμένη από το ίδιο πενάκι ήταν. Αν ζούσε θα ήταν 33 και η μουσική που θα έβγαινε από μέσα της, μαζί με ξερατά, ουσίες και αλκοόλ, θα γύριζε όλα τα κουμπάκια προς τα δεξιά. Η Εϊμι. Κανένας άλλος;
Υπάρχει κανείς εκεί έξω που παράγει μουσικό προϊόν αντίστοιχο αυτού που άφησε πίσω του ο Πρινς; Ξέρετε κανέναν που να εκπέμπει στον κόσμο τα χρώματα του Μέρκιουρι, τον έρωτα του Μόρισον, τη μουσική του Μπόουι; Μην αρχίσουμε να ανάβουμε καντήλια σε νεκρούς. Ολοι μπορούν να βάλουν ονόματα το ένα κάτω από το άλλο, χωρίς να βρίσκουν σύγχρονους να συγκρίνουν από δίπλα.
Και τότε τι έχει συμβεί; Τέλειωσε η έμπνευση στα ΄80ς; Εσπασε το καλούπι των μεγάλων καλλιτεχνών κάπου εκεί πίσω; Ξέμεινε η μουσική από μορφές; Και πώς γίνεται όπου και αν σκάψει ο κινηματογράφος να υπάρχει φλέβα ταλέντου, ενώ η μουσική γεμίζει τις μεγάλες σκηνές της με φωνές και φιγούρες που βγήκαν από την ίδια μηχανή;
Είναι απλό όσο μία νότα. Δεν υπάρχει πλέον η μουσική βιομηχανία και το επικοινωνιακό τοπίο που μπορούσε να ξεχωρίσει, να αναδείξει και μετά να υποστηρίξει με χρήμα, μάρκετινγκ και επιμονή το προϊόν της. Εχει τελειώσει η εποχή των εμβληματικών θρύλων. Παλιά σε έπαιζε το BBC και πήγαινες στην κορυφή. Το δίκτυο ήρθε και ισοπέδωσε τα πάντα. Ολοι μπορούν να βγουν στο YouTube, να σπρώξουν τα κομμάτια τους στο itunes. Το θέμα είναι πού θα βρουν κοινό για να τα ακούσει όλα αυτά. Στη διάθεση μας έχουμε πλέον περισσότερη μουσική από όση μπορούμε να καταναλώσουμε. Και οι πηγές είναι ανεξάντλητες, δεν είναι ελεγχόμενες, όπως ήταν πριν από μερικές δεκαετίες. Πριν από είκοσι χρόνια ήταν η δισκογραφική εταιρεία που, με τον τρόπο της, επέβαλλε τι θα παίξει το ραδιόφωνο και τι θα αγοράσει το κοινό. Τώρα οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί μπορούν να επιλέξουν μουσική από όπου θέλουν.
Ομως αλήθεια, είναι ακόμα το ραδιόφωνο το κύριο μέσο που διαμορφώνει τις μουσικές προτιμήσεις; Οχι. Οι τάσεις αναδεικνύονται από τη μία στιγμή στην άλλη μέσα από το δίκτυο. Και εσύ, ο ακροατής, ακόμα και αν ξεχωρίσεις κάτι, είναι πιθανό να το ξεχάσεις αμέσως μετά. Χιλιάδες, εκατομμύρια δημιουργοί διεκδικούν την προσοχή σου. Και σε μεγάλο βαθμό, για αυτό που θα διακριθεί αποφασίζεις εσύ, όχι ένας πεισματάρης, εμμονικός ή εμπνευσμένος παραγωγός.
Μάθαμε τον Μπόουι επειδή κάποιος παραγωγός επένδυσε στη μουσική και στην εκκεντρικότητα του. Αν ο Τζορτζ Μάικλ ξεκινούσε σήμερα, κανένας δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα έφτανε στα αφτιά μας. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι σε κάποιες γωνιές του δικτύου υπάρχουν καλλιτέχνες ανώτεροι από τον ίδιο και από αρκετούς θρύλους του hall of fame. Δεν θα τους μάθουμε ποτέ. Δεν υπάρχει τρόπος για να γίνει αυτό. Βέβαια λένε ότι το ταλέντο πάντα βρίσκει τρόπο να ανθίζει μέσα από τις πέτρες. Μα, τώρα δεν υπάρχουν πέτρες. Τώρα είναι ένα εύφορο ανθισμένο λιβάδι. Πώς να ξεχωρίσεις το ένα λουλούδι από το άλλο;