Οι «53+» του ΣΥΡΙΖΑ ασκούν σκληρή κριτική για την επίσκεψη Καμμένου στο Καστελόριζο, παρέα με τους χρυσαυγίτες. «Η επίσκεψη της κυβέρνησης μαζί με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής στα ακριτικά νησιά, ξεπλένει ένα υπόδικο κόμμα με εγκληματική δράση.» Και κάτι ακούστηκε από μακριά. Μην ήταν χάχανο; Μην ήταν ένα καλσόν που σκίζεται σαν μνημόνιο; Κάτι, τέλος πάντων, που να επενδύει αναλόγως τη γελοιότητα της ανακοίνωσης.
Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν χαριτωμένο. Τώρα είναι εξόχως υποκριτικό, θυμίζει θρησκόληπτους που επιδίδονται σε σεμνότυφο κήρυγμα, αλλά δεν καταφέρνουν να κρύψουν τη δαντέλα κάτω από το παντελόνι. Ασφαλώς και έχουν δίκαιο οι «53+». Για αυτό και εκτίθενται περισσότερο. Δηλαδή από όλα όσα βλέπουν αυτοί οι θεματοφύλακες της προόδου και του αριστερού πρόσημου, τους πείραξε η εκδρομή στο Καστελόριζο; Οταν, για παράδειγμα, οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές των ΑΝΕΛ καταψηφίζουν μέτρα κατά των διακρίσεων, οι «53+» δεν αισθάνονται την ανάγκη να πουν κάτι; Θα μου πείτε ότι εδώ φτάσαμε, ο Τσίπρας, που κυβερνά με τους ΑΝΕΛ, να λέει για τον κίνδυνο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Όμως το θέμα μας είναι οι «53+» και η επιλεκτική ανοχή που επιδεικνύουν. Άλλες φορές, βέβαια, δεν δείχνουν έλεος. Βγάζουν ανακοινώσεις και χτυπούν την οικονομική πολιτική όπως το χταπόδι στον βράχο. Το πρόβλημα είναι πως η υπογραφή κάτω από τη συγκεκριμένη πολιτική, ανήκει στον Ευκλείδη Τσακαλώτο, δηλαδή στην ηγετική φυσιογνωμία της κίνησης τους.
Τι είναι, λοιπόν, όλοι αυτοί; Κοινοί υποκριτές με ειδίκευση στο δούλεμα; Μπα, όχι. Είναι κάτι πιο σύνθετο. Αγονται και φέρονται από την αμηχανία τους. Από τη μία αδυνατούν να εγκαταλείψουν το κρουαζιερόπλοιο της εξουσίας και από την άλλη, η πολιτική τους παρουσία υφίσταται μόνο μέσα από ένα πλέγμα θέσεων με αριστερό στίγμα. Πιο απλά, θα ήθελαν να το χαρούν και εκείνοι αυτό που τους προέκυψε, έλα όμως που αν το δείξουν, θα εξαφανιστούν.
Δεν είναι και οι μόνοι στον ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδιο πρόβλημα. Δεν βλέπετε τι τραβάνε στην «Αυγή»; Είναι δύσκολο, είναι φριχτό, θέλει μόχθο και γερό στομάχι να παρουσιάζεις το μνημόνιο ως λαϊκή κατάκτηση. Αλλά, ναι, και ο Λένιν για συμβιβασμούς δεν έλεγε; Απλώς καμιά φορά τα πράγματα μπερδεύονται μεταξύ τους, προκαλώντας σύγχυση και στους ίδιους. Εδώ τώρα έχει προκύψει μείζον ζήτημα για το αν η «Αυγή» έκανε ή δεν έκανε χιούμορ όταν έγραψε, σε παραπολιτικό, ότι ο Ερντογάν δεν άνοιξε το στόμα του τη μέρα που το κλιμάκιο Καμμένου ήταν στα νησιά. Αρκετοί το πήραν στα σοβαρά διότι, σου λέει, δεν μπορείς πια να αποκλείσεις τίποτα, έχουν γραφτεί και χειρότερα. Η εφημερίδα έσπευσε να δώσει τη δική της εκδοχή της αλήθειας: «Προφανώς, το αντι-ΣΥΡΙΖΑ πάθος τους και το μένος τους κατά της εφημερίδας μας δεν τους άφησε να δουν την ειρωνεία γι’ αυτή την ενέργεια. Φαίνεται πως οι εν λόγω έχουν ξεχάσει την αίσθηση του χιούμορ και της ειρωνείας στο σπίτι τους. Αφ’ ης στιγμής, όμως, οι όψιμοι επικριτές της Αυγής δραστηριοποιούνται ολημερίς και ολονυχτίς στα social media, θα έπρεπε να τους είναι οικεία η έννοια του τρολαρίσματος. Το σημερινό παραπολιτικό σχόλιο, λοιπόν, ήταν τρολάρισμα προς όσους ευθύνονται για τη θλιβερή φωτογραφία δημοκρατικών βουλευτών δίπλα στους υπόδικους νεοναζί.»
Αυτό είναι, λοιπόν. Το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μένος. Οπως ήταν παλιά οι εχθροί της Αλλαγής. Πάντα, μα πάντα, πρέπει να υπάρχει ένας εχθρός, ει δυνατόν αόρατος. Όπως αυτοί που «δραστηριοποιούνται ολημερίς και ολονυχτίς στα social media». Ενώ οι συντάκτες της καλής εφημερίδας μπαίνουν στο twitter μόνο για να τσεκάρουν τι κάνει ο Μαδούρο και αν βαστάει η Επανάσταση στα χώματα που πάτησε ο Τσε.