Στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, ξεσπούν στην Αθήνα, συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων του ΕΑΜ και του Εθνικού Στρατού. Οι μάχες κράτησαν 33 μέρες και τερματίστηκαν στις 5-6 Ιανουαρίου 1945. Ηταν η μόνη περίπτωση στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο κατά την οποία συγκρούσθηκαν μεταξύ τους συμμαχικές δυνάμεις (ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και Βρετανοί).
Δυστυχώς όμως, το τέλος των συγκρούσεων και η παράδοση των μαχητών του ΕΛΑΣ δεν στάθηκαν ικανά να αποτρέψουν τον καταστροφικό εμφύλιο που ξέσπασε ένα χρόνο μετά.
Και στα Δεκεμβριανά και στην υπόθεση του Εμφυλίου, υπάρχουν χιλιάδες αφηγήσεις και ακόμα πιο πολλές ιστορικές απεικονίσεις των γεγονότων. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούν να φωτίσουν καμία συμβατική αλήθεια παρά μόνο να μας βοηθήσουν σε κάποιες αντικειμενικές αλλά πάντα προσωπικές κρίσεις. Από εκεί και πέρα όμως, οι καταγραφές αποτελούν μία ιστορική συνέχεια η οποία παίρνει την αναμφισβήτητη φόρμα της, μετά την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο και την ολική άρση των ψευδαισθήσεων.
Η κατάρρευση της σοσιαλιστικής ουτοπίας από το 1990 και μετά, απέδειξε σε όλο τον πλανήτη το μεγάλο λάθος! Το κατάλαβαν οι πάντες. Και περισσότερο, οι λαοί που το έζησαν, από το Βερολίνο μέχρι το Βλαδιβοστόκ κι ακόμα πιο πέρα. Κι αν κάποτε, τα οράματα του δικαίου, τα ιδανικά της ισότητας και το μεγαλείο ενός «υπερανθρώπινου» ανθρωπισμού ενέπνεαν τις μάζες της «νεωτερικότητας», η αποτυχία και η ματαίωση προσγείωσαν τις κοινωνίες στον ρεαλισμό της αστικής δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα όμως, ο χρόνος σταμάτησε στις 15 Οκτωβρίου του 1949, όταν η εξόριστη «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» των ανταρτών έδωσε τέλος στις εχθροπραξίες με διάγγελμα που μεταδόθηκε από ραδιοσταθμό του Βουκουρεστίου. Εξηνταεπτά χρόνια μετά, συνεχίζουμε να έχουμε στο πολιτικό μας σύστημα ένα «ιερό» κομμουνιστικό κόμμα με τεράστια ποσοστά και μία εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που προσπαθεί, συνεχώς, να αναπαριστά τις μάχες των Δεκεμβριανών στην Αθήνα.
Στους εμφύλιους πολέμους όμως, δεν υπάρχει τίποτα πιο τραγικό από τον ίδιο τον νικητή! Γιατί, εκτός των άλλων, έχει να διαχειριστεί την ίδια την νίκη του, με τους ηττημένους να ζουν εκ θέσεως, πάντα δίπλα του. Και η ελληνική δεξιά, ως τραγικός νικητής, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί σωστά, τον ηττημένο του ελληνικού εμφυλίου. Είτε γιατί εξυπηρετούσε την πολιτική της να έχει απέναντι πάντοτε ένα «μαινόμενο θύμα» είτε από ανικανότητα να κατευνάσει την αριστερή προπαγάνδα.
Ποιος λοιπόν, κέρδισε αυτή τη διαμάχη που ξεκίνησε από τα Δεκεμβριανά; Η αστική δημοκρατία ή το όραμα του σοσιαλιστικού ολoκληρωτισμού; Η απάντηση είναι ότι κέρδισε μόνο ο κρατισμός! Ένα ιδιότυπο σύστημα που επιμένει να εκμεταλλεύεται τη Δύση και να ζει παρασιτικά με το όραμα της «Ανατολής».
Μερικές φορές σκέφτομαι αν η Ιστορία ήταν με το μέρος μας ή αν μας έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι «εντυπωσιακού βιασμού». Μήπως τελικά, οι Eλληνες είναι γεννημένοι «Αριστεροί» και όσα έγιναν ήταν παρά φύσει; Μήπως βρε παιδί μου, έπρεπε οι Aγγλοι να μας αφήσουν στην τύχη μας να κοκκινήσουμε τα πάντα «προς τέρψιν και συμμόρφωση» των συνειδήσεών μας; Εκτός κι αν συμβαίνει κάτι άλλο, ακόμα πιο ανησυχητικό, με το εθνικό μας DNA. Γιατί αν δεν κάνω λάθος, τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής είναι υψηλότερα του ΚΚΕ! Να το κοιτάξουμε κάποτε πάντως, γιατί ο χρόνος περνάει κι ακόμα να ρίξουμε μια ματιά στον καθρέφτη…