Ο Κατσίκης των ΑΝΕΛ αναρωτήθηκε στη Βουλή αν ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να είναι καλός ως παιδαγωγός. Δεν βρέθηκε κανείς να του πει κάτι περί αρχαίας Ελλάδας, αν και ευτυχώς ήταν εκεί ο Μάριος Γεωργιάδης, της Ενωσης Κεντρώων, για να αναδείξει το γελοίο και το χυδαίο του πράγματος. Οι ΑΝΕΛ καταψηφίζουν την προσαρμογή της χώρας στην ευρωπαϊκή οδηγία με την οποία το σύμφωνο συμβίωσης εξισώνεται με τον γάμο. «Παραμένουμε πιστοί στις χριστιανικές και πατριωτικές αρχές μας…» -εντάξει το καταλάβαμε. Eίναι δικαίωμα τους, ίσως δε και υποχρέωση έναντι των ψηφοφόρων τους που, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, διατηρούν αντίστοιχες αντιλήψεις για τους ανθρώπους και τα πράγματα.
Επίσης ο Κατσίκης έχει το δικαίωμα να διατηρεί στο κεφάλι του οποιαδήποτε άποψη, όσο απάνθρωπη ή, απλώς, ηλίθια ακούγεται. Ετσι είναι αυτά. Μπορεί να σας βάλουν να κάτσετε δίπλα στον Κατσίκη και να νομίζετε – και εσείς και εκείνος- ότι έχετε έρθει σε επαφή με alien. Στα κοινωνικά δίκτυα εξοργίζονται, ο Κατσίκης περιφέρεται στην timeline υπό συνθήκες εξευτελισμού και οι μαχητές του αυτονόητου γράφουν status για πολλά like και καυστικά σχόλια.
Ε, λοιπόν, θα το έχετε προσέξει και εσείς. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το θέμα της ομοφυλοφιλίας παραμένει σε γενικές γραμμές ταμπού για την κοινωνία και τον δημόσιο λόγο. Και έτσι το μεταχειριζόμαστε, με ένταση. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις αντιδράσεις μας στην ανοησία του Κατσίκη. Σε ένα κανονικό κράτος, ο Κατσίκης θα ήταν μία πινελιά γραφικότητας. Εδώ, όμως, μας κλέβει τον χρόνο, ασχολούμαστε μαζί του, τον προβάλλουμε και προς ένα κοινό που θα τον συμπαθήσει.
Η Ελλάδα, κυρίως χάρη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έχει κάνει σπουδαία βήματα στη χορήγηση και στην υπεράσπιση στοιχειωδών δικαιωμάτων. Το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά και η πρόοδος που σημειώνεται στο νομικό πλαίσιο για τα τρανς άτομα, συνθέτουν ένα περιβάλλον που σε κάποια σημεία προηγείται ακόμα και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Και όμως, ακόμα δεν έχει υπάρξει μέλος του Κοινοβουλίου που να δήλωσε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του. Είναι προσωπικό δεδομένο; Όχι στην περίπτωση μας. Διότι ακόμα και το αυτονόητο, το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, ψηφίστηκε σχεδόν στα κλεφτά, με ηχηρές απουσίες και ενόχληση για τα φιλιά στο θεωρείο.
Η ομοφυλοφιλία στον δημόσιο βίο αντιμετωπίζεται περισσότερο με σκανδαλοθηρική διάθεση και σχεδόν καθόλου με την κανονικότητα που δικαιούται. Και κάπως έτσι ο κάθε Κατσίκης βρίσκει και ακούγεται, καλυμμένος από τη σιωπή των συνοδοιπόρων του της συμπολίτευσης. Παρεμπιπτόντως, αν ρωτήσετε σχετικά βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, θα σας πει ότι με τους ΑΝΕΛ τους χωρίζουν πολλά, αλλά τους συνδέει η μάχη κατά των μνημονίων και της διαφθοράς –ναι, έτσι ακριβώς το λένε.
Ναι, βέβαια, αυτά τα πράγματα ακολουθούν το θυμικό της κοινωνίας, δεν εξελίσσονται με αυτοματισμούς και πολιτικές αποφάσεις. Δεν θα έβλαπτε, όμως, μία ομόθυμη και μαζική πολιτική δήλωση καταδίκης του Κατσίκη. Ομοίως, θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη μία παρέμβαση από την πλευρά των εκπαιδευτικών. Δεν γίνεται η Διδασκαλική Ομοσπονδία να τα βάζει με ολόκληρον Ομπάμα και να επιτρέπει στον Κατσίκη να δηλώνει ότι οι gay δεν μπορούν να είναι παιδαγωγοί. Διότι, αν μη τι άλλο, ο Κατσίκης τους αφορά και επαγγελματικά. Ο άνθρωπος είναι case study.