Πλημμύρισαν τα μέσα ενημέρωσης και το διαδίκτυο με εικόνες από το 1999, όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπίλ Κλίντον επισκέφθηκε την Ελλάδα. Τότε που σύμπασα η Αριστερά φώναζε «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και δίκαζε τον Κλίντον στο Σύνταγμα. Μέσα στα στιγμιότυπα και ο 25χρονος τότε Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής της Νεολαίας του Συνασπισμού.
Δίνουν και παίρνουν τα κακεντρεχή σχόλια για τη σημερινή στάση της κυβέρνησης του Τσίπρα, που θα στρώσει κόκκινα χαλιά για τον Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος δεν είναι πλέον «φονιάς των λαών Αμερικάνος» κι ας ψελλίζουν αμήχανα ορισμένοι γραφικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ήταν, θα απαγόρευε η αριστερή κυβέρνηση κάθε διαδήλωση στην Αθήνα;
Η υπενθύμιση τέτοιων παλιών «αμαρτημάτων» δεν έχει καμιά σημασία. Αντίθετα, είναι πολύ θετικό που ένα κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς στην Ελλάδα έχει καταλάβει ότι αυτά που έκανε τα προηγούμενα χρόνια ήταν για τα πανηγύρια. Ο Κλίντον βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία, ο Ομπάμα βομβαρδίζει την Συρία. Ο Κλίντον ήταν «φονιάς» για τον Τσίπρα του 1999, ο Ομπάμα δεν είναι για τον Τσίπρα του 2016. Η ενηλικίωση και η προσγείωση στην ωμή πραγματικότητα είναι καλό πράγμα. Είτε είναι «φονιάδες των λαών» είτε δεν είναι, οι Αμερικανοί πρόεδροι δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενοι. Οχι από αγάπη, από ανάγκη. Διότι αυτό επιβάλλει το συμφέρον της χώρας.
Αρκεί να μην υπάρχουν αυταπάτες. Να μην πιστεύει, δηλαδή, ο Τσίπρας ότι ο Ομπάμα μπορεί , τώρα που απέρχεται, να κάνει για τα ελληνικά συμφέροντα όσα δεν έκανε όσο ήταν ενεργός και ισχυρός πρόεδρος. Τι μπορεί να κάνει; Να πει τον καλό του λόγο και μόνον αυτό. Δεν είναι λίγο, αλλά δεν θα μας λύσει κανένα πρόβλημα. Είναι αυτονόητα αυτά και δεν χρειαζόταν να μας τα πουν οι Γερμανοί (εδώ).
Καμιά αυταπάτη, λοιπόν. Ο Ομπάμα δεν μπορεί να κάνει τίποτα για το χρέος της Ελλάδας. Ούτε ο Τράμπ θα μπορέσει να κάνει περισσότερα, αν υποθέσουμε ότι θα θελήσει. Γι’ αυτό ο Τσίπρας και οι συν αυτώ, μόλις φύγει ο Ομπάμα, ας σκεφθούν αν πρέπει να πάρουν σβάρνα τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Πάνω –κάτω ξέρουν ποια λύση θα δοθεί τώρα για το χρέος -αυτή που θα επιτρέψουν οι Γερμανοί- αλλά πάντα υπάρχουν περιθώρια για κάτι καλύτερο.
Και να εύχονται του χρόνου τον Σεπτέμβριο να είναι ξανά καγκελάριος η Μέρκελ στην Γερμανία. Την ξέρουν, τους ξέρει, κάτι θα κάνει. Αν είναι οποιοσδήποτε άλλος, μπορεί όλα να χειροτερέψουν.
Καλώς να ορίσει, λοιπόν, ο Ομπάμα. Η παρουσία του και μόνο είναι θετική για τη χώρα, δεν πρέπει επ’ αυτού να υπάρχουν μικρόψυχες αντιπολιτευτικές προσεγγίσεις. Ομως, ας σταματήσουν και οι, σχεδόν διθυραμβικές, προσεγγίσεις των κυβερνητικών. Ας αφήσουν να δουν τι θα πει μεθαύριο η Μέρκελ στον Ομπάμα και πανηγυρίζουν τότε. Αλλά επειδή δεν πρόκειται να του πει τίποτα που δεν ξέρουμε, ας ετοιμάζουν ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος τις βαλίτσες τους. Ενας γύρος στις βασικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μπορεί να βοηθήσει την υπόθεσή μας πολύ περισσότερο από τα καλά λόγια του απερχόμενου πλανητάρχη. Ας τον κάνουν, λοιπόν, έχοντας πάντα κατά νου τη ρήση του Γάλλου συγγραφέα Antoin de Saint –Exupery: «Ενας στόχος χωρίς σχέδιο είναι απλώς μια ευχή».