Διαβάζοντας σε γνωστό ιστότοπο κίτρινου Τύπου τις διαρροές με τα προσωπικά emails ανώτατου δικαστικού λειτουργού του ΣτΕ , μία μόλις ημέρα πρίν την κρίσιμη διάσκεψη για τη τύχη του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες, μού ήρθε στο νου το μυθιστόρημα του Βικτόρ Σέρζ «Υπόθεση Τουλάγιεφ». Εκεί ο αντιφρονών ρώσος συγγραφέας περιγράφει με εναργέστατο τρόπο τον ηθικό και πολιτικό στιγματισμό, την κοινωνική και φυσική εξόντωση του ιδίου και όσων είχαν το θάρρος, υπερασπιζόμενοι τα πιστεύω τους, να πάνε κόντρα στον σταλινισμό και την αντιδημοκρατικότητα του ολοκληρωτικού κράτους. Υπέστησαν τον διασυρμό των μεγάλων δικών και εκκαθαρίσεων στη Μόσχα τη δεκαετία του ’30.
Ως ένα βαθμό παρόμοιες πρακτικές εφαρμόζονται και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί σε τι άλλο αποσκοπεί η δημοσιοποίηση της προσωπικής ζωής ενός ανώτατου κρατικού λειτουργού, ιδιαίτερα δικαστικού, από το να τον κλωνίσει ηθικά και να τον εκθέσει για την φερρεγυότητα της κρίσης του; Από το να τον λοιδωρήσει να τον δώσει βορά στο λαϊκισμό και τα φθηνά ταμπλόιντ κάνοντάς τον κοινώς ρεζίλι; Από το να τον τρομοκρατήσει για τις αποφάσεις που θα πάρει;
Και μάλιστα την προηγούμενη μιας κρίσιμης δικαστικής απόφασης για τις τηλεοπτικές άδειες, η οποία είναι πασιφανές ότι εφόσον είναι αρνητική θα έχει επιπτώσεις στην εικόνα και το κύρος της κυβέρνηση. Και σίγουρα θα την «τσαλακώσει».
Το ποιος υπέκλεψε ή υπεξαίρεσε την προσωπική αλληλογραφία του εν λόγω δικαστικού δεν έχει γίνει γνωστό. Ομως είναι αφορμή να γίνουν βάσιμες εικασίες. Πρόκειται για πρακτικές ολοκληρωτικού κράτους και κατά πάσα πιθανότητα είναι αποτέλεσμα της δράσης εξωθεσμικών και παρακρατικών μηχανισμών. Σε τι ουσιαστικά διαφέρουν από τις πρακτικές του Λαβρέντι Μπέρια και των σταλινικών εκκαθαρίσεων ή για τις συκοφαντικές μεθοδεύσεις του Γκαίμπελς;
Ταυτόχρονα η συγκεκριμένη ενέργεια συνιστά μήνυμα και προς άλλους δικαστές καθιστώντας τους σαφές ότι θα πρέπει να είναι «politically correct» για να μην «πάθουν τα ίδια με το δίκιο τους οι άνθρωποι», που θα έλεγε και ο Γιάννης Ρίτσος. Αλλά είναι και μήνυμα προς πολιτικούς αντιπάλους διαμηνύοντας κατ ουσίαν ότι «τα ξέρουμε όλα για σας γι αυτό προσέξτε».
Από το συγκεκριμένο γεγονός προκύπτουν κρίσιμα ερωτήματα για τη στερεότητα των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα μας καθώς και ότι βρίσκονται σε έντονη δοκιμασία. Πόσο ισχυρές είναι, για παράδειγμα, και ποιες εγγυήσεις υπάρχουν για να προστατεύσουν οποιονδήποτε, όταν ακόμη ένας ανώτατος δικαστής είναι ευάλωτος και απροστάτευτος στη προσωπική του ζωή; Πολύ περισσότερο πώς θα πρέπει να νοιώθει ο απλός πολίτης από την αυθαιρεσία του κράτους; Πόση κυρίαρχο είναι το Κράτος Δικαίου;
Στα εν λόγω ερωτήματα όπως και σε ορισμένα άλλα την απάντηση καλούνται να δώσουν οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί όχι μόνο για να προφυλάξουν την ιδιωτική τους ζωή, αλλά για έχει ο κάθε πολίτης το εχέγγυο ότι κάπου θα βρει το δίκιο του.