Είσαι επικεφαλής στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν. Εχεις αναλάβει την ευθύνη του σε καιρούς δραματικούς οικονομικά. Εχεις συνάψει εξαιρετικές συμμαχίες, έχεις κάνει συνέργειες, έχεις ανοίξει το ρεπερτόριο, έχεις κερδίσει στοιχήματα διατηρώντας το κύρος και ανοίγοντας σε νέα κοινά. Μπαίνεις με ορμή στη νέα θεατρική σεζόν, σε καμαρώνουν, ρουφούν το πρόγραμμα με τις υπέροχες επαναλήψεις και τις νέες προσθήκες. Αριστούργημα.
Σε παρακολουθεί ο δημοσιογράφος, ο ακροατής, ο θεατής. Ακούει, σημειώνει, απορεί και εκπλήσσεται θετικά με το μέγεθος και την ποικιλία του προγράμματος που ανακοινώθηκε μόλις για την περίοδο 2016-2017. Φτάνει στην ενδιαφέρουσα ενότητα «Παίζοντας με μουσική και τραγούδια “έως ότου -φως μου- βγούμε από την τρικυμία αυτού του κόσμου”». Εργα που φέρουν την υπογραφή του Ευθύμη Φιλίππου, του Βασίλη Παπαβασιλείου, του Λέοντος Τολστόι, του Ροζέ Βιτράκ, του… Πιτσιρίκου. Του Πιτσιρίκου; Διαβάζεις τη σύνοψη και βεβαιώνεσαι ότι δεν είναι συνωνυμία: «… όχημά τους το τραγούδι και τα ευφάνταστα κείμενα που γράφει ειδικά για την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο γνωστός σατιρικός και πολιτικός blogger Πιτσιρίκος». Το έργο τιτλοφορείται «2017». Γράφει το μέλλον μας;
Ο Πιτσιρίκος είναι ο μπλόγκερ που έγραψε στις 5 Μαΐου 2010 στο Twitter: «Παιδιά, αν διαβάζει κάποιος άνεργος, η Marfin ψάχνει για τρεις υπαλλήλους». Ναι, ήταν λίγο μετά τον εμπρησμό της τράπεζας και τον θάνατο τριών ανθρώπων (μεταξύ των οποίων μία έγκυος). Μια ιστορία που στοιχειώνει την Αθήνα, τη χώρα. Ο γνωστός σατιρικός blogger λοιπόν εκλήθη από το ιστορικό θέατρο του Καρόλου Κουν να γράψει κείμενα για «μια μουσική παράσταση που διερευνά με χιούμορ, οργή, τρυφερότητα και απελπισία το ψυχικό τοπίο της εποχής μας και τα όριά του». Μάλιστα με αυτή την παράσταση επιστρέφει στη σκηνή το ιστορικό στέλεχος του θεάτρου Τέχνης, Κάτια Γέρου.
Eίναι συνεπής η επιλογή του Θεάτρου Τέχνης με την εποχή αυτή που ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης έχει αναλάβει μέσω facebook να επιτίθεται με μισές αλήθειες
Θα μου πεις γιατί ξαφνιάζομαι που επελέγη από ένα τόσο σημαντικό θέατρο να γράψει κείμενα για «το ψυχικό τοπίο της εποχής μας και τα όρια του» ο Πιτσιρίκος; Τονίζω -έχει σημασία- ότι αναφέρεται και προσδιορίζεται ως μπλόγκερ από το δελτίο του Θεάτρου Τέχνης, εννοώ δίνεται έμφαση σε αυτή την ιδιότητα και όχι σε άλλη συγγραφική ή καλλιτεχνική. Φέρει όλες τις φορτίσεις των αντιδράσεων που έχει προκαλέσει και φυσικά ναι, της αναγνωρισιμότητας που έχει στο ευρύ διαδικτυακό κοινό. Γιατί ξαφνιάζομαι που θα γράψει για όρια και ψυχικές διακυμάνσεις ένας blogger που αλλιώς ξεκίνησε για να οδηγηθεί τα τελευταία χρόνια σε αφανιστικές εκφράσεις και αποκηρύξεις χαρακτήρων και προσωπικοτήτων, με αγριότητα;
Eίναι συνεπής η επιλογή του Θεάτρου Τέχνης με την εποχή αυτή που ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης έχει αναλάβει μέσω facebook να επιτίθεται με μισές αλήθειες (ή τις δικές του βολικές αλήθειες) και χαρακτηρισμούς σε όσους θίγουν την κυβέρνηση και κυρίως στους δημοσιογράφους. Η γλώσσα είναι η ίδια – οκ, λάθος, ο Πιτσιρίκος βάζει τόνους και αποφεύγει να γράφει με κεφαλαία. Τα εργαλεία είναι τα ίδια – σοκ και απενοχοποιημένη χυδαιότητα και ένα μάγκικο χιούμορ με υπερχειλίζουσα τεστοστερόνη που στοχεύει σε μη εγκεφαλικά κέντρα. Χιούμορ που φέρνει λάικ και καρδούλες.
Ο Πιτσιρίκος είναι ίσως ο πιο γνωστός μπλόγκερ στην Ελλάδα. Σατιρικός και πολιτικός, όπως μας τον συστήνει το Θέατρο Τέχνης. Και όσο και αν ενοχλεί, προκαλεί εξοργίζει ή και αηδιάζει κάποιους, στη χώρα του Διαδικτύου κυριαρχεί. Είναι η αρένα του. Δική του, χαλάλι του και μπράβο του για την απήχησή του. Οταν όμως στη σκηνή της οδού Φρυνίχου, των ονείρων, της υπέρβασης, της ανάγκης για ποίηση και λυτρωτικά συναισθήματα επιλέγεται ο δικός του λόγος να γίνει το κυρίαρχο κείμενο, οι λέξεις που θα εκφράσουν «το ψυχικό τοπίο μας» τότε αισθάνομαι πως όλα υποχωρούν. Θα εκφράσει ο Πιτσιρίκος το ψυχικό μου τοπίο, θα το παρουσιάσει πάνω στην σκηνή για να ευφρανθώ, να προβληματιστώ, να εμπνευστώ;
Σαν να ζήταγε ο Κουν από τον Κουρή να γράψει έργο, έγραψε κάποιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σαν να μην μπορώ να βρω στέγη πουθενά, σκέφτομαι. Ανέστια.