Το κείμενο δεν αφορά τις απόψεις του Τραμπ. Αφορά απλά και μόνο την εκλογική του στρατηγική. Η οποία πράγματι είναι επαναστατική και σε απόλυτο εναρμονισμό με τις τεχνολογικές εξελίξεις στον τομέα της επικοινωνίας. Μετά τον Τραμπ οι εκλογικές στρατηγικές δεν θα είναι πια οι ίδιες, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Οι περισσότεροι επικριτές του Τραμπ επικεντρώνουν την κριτική τους στις αμφιλεγόμενες και διχαστικές δηλώσεις του προεδρικού υποψηφίου, όπως στις δηλώσεις του για τους Μεξικάνους, τους μουσουλμάνους , το ΝΑΤΟ, τον Πουτιν κλπ.Γ ια αυτούς τους επικριτές ο Τραμπ παραβιάζει τα βασικά της επικοινωνιακής πολιτικής: τη σύγκλιση προς το Κέντρο του πολιτικού φάσματος, την έκφραση των αξιών που πρεσβεύει ο μέσος μη-φανατικός κεντρώος ψηφοφόρος. Σε αυτά λοιπόν τα πλαίσια η εκλογική στρατηγική Τραμπ φαίνεται σκανδαλώδης.
Ομως ας αλλάξουμε λίγο οπτική. Ας πάψουμε να βλέπουμε τις εκλογικές αναμετρήσεις ως μία επιλογή μεταξύ εναλλακτικών προγραμμάτων και ας τις δούμε, στην σημερινή ψηφιακή πραγματικότητα ως αυτό που πράγματι είναι: ως ένα reality show. Η διαφορά είναι καθοριστική. Το reality show δεν προσπαθεί να συγκλίνει με τις αξίες του μέσου ψηφοφόρου αλλά να επιτύχει όσο μπορεί περισσότερες αναφορές για αυτό στον χώρο των media. Οσο περισσότερες αναφορές, οσο περισσότερος δωρεάν χρόνος, τόσο πιο επιτυχημένο.
Απ αυτή την σκοπιά ο Τραμπ πέτυχε απόλυτα. Ο τηλεοπτικός δωρεάν χρόνος που εξασφάλισε μέσω των «ακραίων» δηλώσεων του υπολογίζεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Για να μην αναφερθούμε στις αναφορές στο όνομα του στα κοινωνικά δίκτυα. Ναι θα διερωτηθεί κανείς αλλά αυτή η τακτική του δεν διώχνει ομάδες και μειονότητες όπως τους Μεξικανους και τους Μουσουλμάνους που μπορεί να του στερήσουν την νίκη;
Εδώ πρέπει να λάβουμε υπ όψη δύο πράγματα:
Πρώτον οι δηλώσεις αυτές έγιναν στα πλαίσια των εκλογών για την ανάδειξη υποψηφίου του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Και το κόμμα αυτό δεν φημίζεται για την πολυπληθή παρουσία μειονοτήτων στους κόλπους του. Αρα με τις δηλώσεις του αυτές δεν διακύβευε ουσιαστικά τίποτα. Ομως ακόμα και σε πιο γενικό πλαίσιο η «εκλογική εξίσωση» που προωθεί το επιτελείο του Τραμπ δεν επηρεάζεται αρνητικά από τις δηλώσεις του για τους Μεξικάνους. Στόχος του Τράμπ είναι η λευκή εργατική τάξη που παραδοσιακά ψηφίζει Δημοκρατικούς. Υπολογίζεται ότι ακόμα και αν χάσει το 70% των Μεξικανών, αυτό το ποσοστό αντισταθμίζεται με μία αύξηση κατά 5% των ψήφων από τους δυσαρεστημένους λευκούς εργαζόμενους.
Ενα δεύτερο πολύ ουσιαστικό στοιχείο των εκλογών ως reality show είναι η επίκληση των συναισθημάτων και όχι της λογικής των ακροατών. Αυτό ο Τράμπ το επιτυγχάνει μέσω της χρήσης αρνητικών επιθέτων για τους αντιπάλους του. Ο «ψεύτης» Κρουζ ,ο «μικρός» Κουόμο η «διεφθαρμένη»(crooked), η «άκαρδη»(heartless) Χίλαρι. Η χρήση των αρνητικών επιθέτων (ένας «ψηφιακός λενινισμός»!) μεταφέρει την συζήτηση καθαρά στο επίπεδο του υβρεολογίου και μακριά από ορθολογικές διαδικασίες. Το ερώτημα εδώ είναι αν το επίθετο θα είναι επιτυχημένο και ο Τραμπ στις συγκεντρώσεις του δοκιμάζει διάφορα προτού βρει ένα που θα «κολλήσει».
Η τακτική του reality show μέχρι στιγμής είναι απόλυτα επιτυχημένη. Αν και ερχόμενος από πουθενά και έχοντας εναντίον του το κατεστημένο του κόμματος κατάφερε να «εξοντώσει» τους 16 άλλους ανταγωνιστές του. Ο Τράμπ κατέβηκε σε 56 προκριματικές εκλογές και κατάφερε να συλλέξει 14 εκατομμύρια ψήφους τον μεγαλύτερο αριθμό στην ιστορία του κόμματος. Το ερώτημα φυσικά είναι αν η στρατηγική που ακολούθησε ο Τραμπ στις εσωτερικές κομματικές εκλογές θα αποδώσει όταν το διακύβευμα θα είναι η προεδρία των ΗΠΑ με αντίπαλο την Χίλαρι ή αν θα κάνει αλλαγές. Θα μάθουμε σύντομα.