Στα παλιά καλά χρόνια, στο άλλο σύμπαν, η μεταφορά του Αγίου Φωτός από το Ιεροσόλυμα στην Αθήνα έδινε την ευκαιρία για προνομιακά πασχαλινά ρουσφέτια.
Το υπουργείο Εξωτερικών ναύλωνε ένα Boeing από την «Ολυμπιακή», αλλά, φυσικά, το τιμολόγιο πήγαινε κάτω από τα υπόλοιπα που είχαν εκδοθεί προς τα κόμματα για τη μεταφορά ετεροδημοτών.
Βλέπετε, μέχρι το 1988, το Αγιο Φως έφτανε με πλοίο μία εβδομάδα μετά το Πάσχα. Το αεροπλάνο στο έφερνε κυριολεκτικά στην πόρτα του σπιτιού σου -καίγεται αλλιώς το βερνίκι όταν κάνεις σταυρό με Αγιο Φως. Ποιοι έμπαιναν στο αεροπλάνο; Φυσικά ο αρμόδιος υφυπουργός Εξωτερικών, τρεις-τέσσερις αστυνομικοί και μερικοί υπηρεσιακοί παράγοντες. Το συνεργείο της ΕΡΤ και λίγοι δημοσιογράφοι με «άκρες» στο υπουργείο. Και τα ρουσφέτια, κατά βάση άνθρωποι που πήγαιναν για προσκύνημα ή τουρισμό. Μονοήμερη πασχαλινή εκδρομή με έξοδα του φορολογούμενου που δεν του έφερναν ούτε σταυρουδάκι με Τίμιο Ξύλο -αντιθέτως ξέρω κυρία που μπήκε στο τσάρτερ της κατάνυξης για να ψωνίσει σάβανο από τους Αγιους Τόπους.
Μεγάλο Σάββατο, 2016. Ο δημοσιογράφος Δήμος Βερύκιος πήγε στα Ιεροσόλυμα με την κυβερνητική πτήση
Οι Ελληνες είμαστε ένας λαός θρησκευόμενος -το δείχνουν και οι σχετικές έρευνες. Ομως επειδή, από την άλλη, δεν έχουμε τον Θεό μας, όταν ήρθε η κρίση, από τους ουρανούς δεν έπεσε ούτε μάννα, ούτε μετρητά. Πάει το Boeing. Την πρώτη χρονιά πήγε άδειο. Τη δεύτερη αντικαταστάθηκε με στρατιωτικό αεροσκάφος. Και μετά με το πρωθυπουργικό. Στην πίστα του αεροδρομίου δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Μπορεί να άλλαξε ολόκληρο το αεροδρόμιο, από το Ελληνικό στα Σπάτα, όμως το Αγιο Φως γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους από άγημα «βυσμάτων», κοινώς από φαντάρους που υπηρετούν στην Αθήνα.
Πρέπει στα αλήθεια να καταργηθεί αυτή η ακραία έκφραση της «ιδιαίτερης» σχέσης μεταξύ του ελληνικού κράτους και της Εκκλησίας της Ελλάδος;
Ομως, μισό λεπτό. Για ποιο λόγο το ελληνικό κράτος μπαίνει εδώ και χρόνια στον κόπο και στα έξοδα για το Αγιο Φως; Με εντελώς κοσμικά και υπηρεσιακά κριτήρια είναι σαν να αποδέχεται ότι από όλη τη χριστιανοσύνη, ο Κύριος δίνει το Φως ΜΟΝΟ στους Ελληνορθόδοξους. Μάλιστα το θείο δεν διατηρεί αναστολές ακόμα και όταν ο Πατριάρχης που παραλαμβάνει το Φως έχει βουτήξει προηγουμένως το χέρι του στο βαζάκι με το μέλι. Λεπτομέρειες. Οι Ιουδαίοι μπορεί να ήταν ο εκλεκτός λαός, όμως εμάς ο Κύριος μας γνώρισε αργότερα.
Εδώ και τριάντα χρόνια, ένας σημαντικός αριθμός πολιτών δυσφορεί τούτη τη μέρα. Δικαίως. Δεν μπορεί το κράτος με έξοδα του φορολογούμενου να επιδοτεί δοξασίες και να αναγνωρίζει κοσμική εξουσία στο Αγιο Φως. Τα έλεγε και παλαιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, πλην όμως τώρα τα αποσιωπά, στην περίπτωση, φυσικά, που δεν εκτίθεται, όπως ο Νίκος Παππάς.
Τέλος πάντων, η ουσία της κουβέντας είναι αλλού: πρέπει στα αλήθεια να καταργηθεί αυτή η ακραία έκφραση της «ιδιαίτερης» σχέσης μεταξύ του ελληνικού κράτους και της Εκκλησίας της Ελλάδος; Ναι, φυσικά, αν θέλουμε να ακολουθήσουμε το δυτικό κεκτημένο. Ομως εδώ δεν είναι ακριβώς Δύση, μήτε Ανατολή -αν ξέραμε τι είναι θα είχαμε ησυχάσει κιόλας. Το λιβάνι αρχίζει και σε ζαλίσει περισσότερο αν πας να μετρήσεις την πρόθεση της κοινής γνώμης. Είναι απολύτως βέβαιο ότι η χώρα που μάζεψε εκατομμύρια υπογραφές για να διατηρηθεί το θρήσκευμα στις ταυτότητες, θέλει να φέρνει το Αγιο Φως και να το υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους.
Βέβαια μία ηγεσία αληθινή προοδευτική οφείλει να εξηγήσει στην Εκκλησία και στην κοινή γνώμη πώς το κράτος δεν έχει καμία αντίρρηση να έρχεται εδώ το Αγιο Φως, πλην όμως δεν επιτρέπεται να χρηματοδοτεί το ταξίδι και να παρατάσσει το άγημα στην πίστα. Υποτίθεται ότι κάτι τέτοια θα ήταν εύκολα για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως το μόνο που δεν έχει κάνει ο Τσίπρας είναι να μεταφέρει τον Επιτάφιο. Ο Μητσοτάκης; Ούτε για πλάκα. Θα τον έκαιγαν οι δικοί του με τις λαμπάδες τους. Και όμως, μπορεί να είναι ένα θέμα που ζει μια μέρα τον χρόνο, ωστόσο ακούς την ηχώ του συνέχεια. Δεν είναι δείγμα πολιτικής γραφής. Αντανακλά την ποιότητα και το ύφος της Πολιτείας. Αλλά σε όποιον και αν το θέσεις θα σε αφοπλίσει με το ακλόνητο, το μοναδικό επιχείρημα: «Αυτό είναι το πρόβλημα μας τώρα;»