«Στις 23 Απριλίου συμπληρώνονται 6 χρόνια από την ομιλία του τότε Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, στο Καστελόριζο, που σήμανε την ένταξη της χώρας στα ειδικά προγράμματα στήριξης της Ευρώπης και του ΔΝΤ. Εσείς τελικά πιστεύετε ότι η προσφυγή της χώρας στους διεθνείς μηχανισμούς στήριξης ήταν απαραίτητη ή ότι θα μπορούσε να έχει επιλεγεί ένας διαφορετικός δρόμος;», λέει η πρώτη ερώτηση της δημοσκόπησης, στην οποία κλήθηκα να μετάσχω. Εντάξει! Η απάντηση είναι εύκολη: «Θα μπορούσε να έχει επιλεγεί διαφορετικός δρόμος».
«Από εκείνη την ημέρα, έχουν μεσολαβήσει 4 βουλευτικές εκλογές και 4 διαφορετικές κυβερνήσεις. Κρίνοντας εκ των υστέρων, θεωρείτε ότι ψηφίσατε σωστά ή ότι ψηφίσατε λάθος σε κάθε μια από αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις;», λέει η δεύτερη ερώτηση. Για τις δυο πρώτες εκλογές (Μάιο και Ιούνιο 2012), δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία: Ψήφισα ΔΗΜΑΡ και πιστεύω ότι ήταν τεράστιο λάθος. Για τις εκλογές του 2015, ακόμα προβληματίζομαι. Και, όχι. Δεν θα πω, τι ψήφισα.
Η τρίτη ερώτηση έχει πολύ γούστο: «Και όσον αφορά το σύνολο του εκλογικού σώματος, πιστεύετε ότι ψήφισε σωστά ή ότι ψήφισε λάθος στις εκλογές αυτές;». Το ότι πλειοψηφία αλλά και μειοψηφία ψήφισαν λάθος το θεωρώ βέβαιο αλλά ποιος είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω την κρίση του σοφού λαού;
Αφού, λοιπόν, ξεμπερδέψαμε με το εκλογικό σώμα, περνάμε στους εκλεγέντες: «Πώς αξιολογείτε εκ των υστέρων κάθε μια από τις κυβερνήσεις της κρίσης;». Η απάντησή μου θα ήθελα να είναι «αρνητικά, αρνητικότερα, αρνητικότατα» αλλά οι επιλογές που η δημοσκόπηση μου επιτρέπει περιορίζονται στο «θετικά, μάλλον θετικά, μάλλον αρνητικά, αρνητικά». Τα ίδια ισχύουν και για την επόμενη ερώτηση που μου τίθεται: «Ποια η γνώμη σας για κάθε έναν από τους πρωθυπουργούς των χρόνων της κρίσης ξεχωριστά;» Θα ήθελα να απαντήσω: Για τον Γ. Παπανδρέου «άβουλο ανθρωπάκι», για τον Λ. Παπαδήμο «άνθρωπος των τραπεζών», για τον Α. Σαμαρά «αδίστακτος» και για τον Α. Τσίπρα «επικίνδυνα άσχετος» αλλά κι εδώ οι επιλογές είναι «θετικά, αρνητικά». Μετά, πάμε στους υπουργούς Οικονομικών. Ας μην επαναλαμβανόμαστε. Ισχύουν όσα και για τους πρωθυπουργούς τους.
Στη συνέχεια, η δημοσκόπηση μπαίνει στο ζουμί:
«Φέτος, συμπληρώνονται 49 χρόνια – σχεδόν μισός αιώνας – από την Δικτατορία (με Δ κεφαλαίο) της 21ης Απριλίου 1967. Από όσα γνωρίζετε ή έχετε ακούσει, το καθεστώς της περιόδου 1967 – 1974 πιστεύετε ότι: Έκανε καλό στην Ελλάδα / Έκανε κακό στην Ελλάδα / Δεν έκανε ούτε ιδιαίτερα καλό ούτε όμως και κακό».
Με αμέσως επόμενη την ερώτηση: «‘‘Μόνο μια δικτατορία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα διαφθοράς, που παρατηρούνται στη χώρα’’», εσείς συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την άποψη αυτή;».
Με καπάκι την επόμενη, για την οποία ήμουν βέβαιος ότι θα ακολουθούσε, πριν καν φτάσω ως αυτήν: «‘‘Η Βασιλευομένη Δημοκρατία είναι προτιμότερη από την Προεδρευομένη Δημοκρατία’’. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;».
Μόλις κατάλαβα, για ποιον λόγο υπάρχει εκείνη η ερώτηση «και όσον αφορά το σύνολο του εκλογικού σώματος, πιστεύετε ότι ψήφισε σωστά ή ότι ψήφισε λάθος στις εκλογές αυτές;». Πια δεν μου φαίνεται να έχει πολύ γούστο. Και, χωρίς να καταλάβω, πώς μου ήρθε στο μυαλό, θυμήθηκα εκείνο το άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη, εδώ στο protagon, για την περί τα ιστορικά ασχετοσύνη του κυρίου Μπαλτάκου.
Είχα θυμώσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή, με την εν γένει πολιτική του, ουσιαστικά χύνει νερό στον μύλο της Νέας Δημοκρατίας. Συνειδητοποιώ ότι θα πρέπει να είμαι θυμωμένος για πολύ χειρότερες προοπτικές.