Για όποιον έχει στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας θα γνωρίζει ότι βασικό εργαλείο που χρησιμοποίησε ο Στάλιν και οι μπολσεβίκοι για να κυριαρχήσουν – μετά τον Λένιν – στην επαναστατική Ρωσία και το αντέγραψαν στη συνέχεια όλα τα κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες τού «υπαρκτού σοσιαλισμού», ήταν η καθιέρωση καθεστώτος φόβου και ανασφάλειας με πλήρη κυριαρχία του κόμματος.
Για να το πετύχουν δεν δίστασαν να κατασκευάσουν εχθρούς, αόρατους επί το πλείστον, και να ενοχοποιούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους, ακόμη μέχρι και την φυσική τους εξόντωση, αμφισβητώντας κατ’ αρχήν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Κατέλαβαν όλες τις διοικητικές θέσεις στο κρατικό μηχανισμό ή έφτιαξαν νέες υπηρεσίες και οργανισμούς αποφασίζοντας για όλους και για όλα, κατά το δοκούν.
Πρωτίστως δε η τακτική αυτή εφαρμόστηκε στους συνοδοιπόρους – συναγωνιστές τους με τους οποίους ανέτρεψαν τα παλιά διεφθαρμένα και αντιλαϊκά καθεστώτα, όπως τα αποκαλούσαν, κι όταν το πέτυχαν προχώρησαν σε εκκαθαρίσεις. Με τη λοιδωρία, τη στοχοποίηση, τον εκφοβισμό και εν γένει την καλλιέργεια κλίματος ανασφάλειας. Στο εξαίρετο μυθιστόρημά του, «Υπόθεση Τουλάγεφ», ο Βίκτορ Σέρζ τα καταγράφει άψογα.
Αν κάτι θυμίζουν τα παραπάνω είναι τα ξέφτια αυτής της ιδεολογικής νοοτροπίας από τα οποία φαίνεται να διακατέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ξεκαθάρισμα το καλοκαίρι από τους «παλαιολιθικούς» της ΛΑΕ εκφράζει ακριβώς αυτή τη λογική. Τηρουμένων των ιστορικών αντιστοιχιών τους «έδιωξαν» για να μην τους αμφισβητηθεί η εξουσία.
Ορθώς κατακρίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την επιδίωξή του να εγκαθιδρύσει κομματικό κράτος με μαζικούς διορισμούς στον κρατικό μηχανισμό κομματικών στελεχών, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσει το ρηθέν από κορυφαία στελέχη του λίγο μετά την εκλογική του νίκη πέρυσι τον Ιανουάριο: «Την κυβέρνηση μπορεί να την πήραμε, την εξουσία όχι. Κι αυτός είναι ο μεγάλος στόχος». Το σχέδιο λοιπόν βρίσκεται σε εφαρμογή, κατασκευάζοντας κι αναδεικνύοντας εχθρούς , ακόμη και φαντασιακούς.
Εκφοβισμός, στοχοποίηση και δημιουργία κλίματος ανασφάλειας. Ολα άρχισαν από την περίοδο κατα την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση όταν στοχοποιήθηκαν συγκεκριμένα πρόσωπα και ΜΜΕ και συνεχίζουν βεβαίως – καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να συμμετέχει σε εκπομπές τους
Η αναζήτηση εχθρών κατά κύριο λόγο κυριαρχεί έναντι των εταίρων και των πολιτικών αντιπάλων. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις αντιπολιτευόμενες και προεκλογικές κραυγές για τα Μνημόνια, εναντίον της Ανγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ή τη συνεχιζόμενη δαιμονοποίηση του ΔΝΤ, όπως έδειξε η πομφόλυγα της υποκλοπής της συνομιλίας Τόμσεν – Βελκουλέσκου τις προηγούμενες μέρες;
Ή μήπως τους «εθελόδουλους, γερμανοτσολάδες, εθνοπροδότες» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που εκόντες-ακόντες αποδέχθηκαν τα Μνημόνια για να μην οδηγηθεί η χώρα σε χρεοκοπία; Και αρκετά άλλα…
Για να επιτύχει όμως η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ένα εργαλείο. Τον έλεγχο της ενημέρωσης για την προβολή της μίας και μοναδικής αλήθειας, της δικής του αλήθειας. Με λοιδωρία και ενοχοποίηση της ελεύθερης έκφρασης, όπως σαφώς δειχνουν οι προγραφές των συναδέλφων-δημοσιογράφων από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, ή ακόμα και η μήνυση της κυρίας Θάνου κατά του Σταύρου Τσακυράκη.
Επιβάλλεται λοιπόν πλήρης καθυπόταξη των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων. Οι ινστρούκτορες του ΣΥΡΙΖΑ ξεδιπλώνουν την επίθεσή τους βρίσκοντας, ομολογούμενως, ευκαιρίες, αφού ο τομέας της ενημέρωσης έχει πληγεί τα μάλα από την οικονομική κρίση ενώ ταυτόχρονα αλλάζει, λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας.
Κύριος «εχθρός» η διαπλοκή και τα συμφέροντα της. Σύγκρουση λοιπόν μαζί της για να δείξουμε ότι τα βάζουμε με τους «ισχυρούς» κι αν «δεν…» τότε αυτοί φταίνε για όλα τα κακά που συμβαίνουν. Κανείς δεν υποστηρίζει ότι δεν επιβάλλεται να τεθούν κανόνες διαφάνειας και ελέγχου στις επιχειρηματικές δραστηριότητες των εκδοτών-επιχειρηματιών με το Δημόσιο, ή όρια για τον ρόλο τους. Ομως στη πράξη δεν γίνεται κάτι τέτοιο, αλλά προκαλείται μια διελκυνστίδα έντασης για δημιουργία εντυπώσεων στην κοινή γνώμη.
Επόμενος «εχθρός» οι δημοσιογράφοι. Εκφοβισμός, στοχοποίηση και δημιουργία κλίματος ανασφάλειας. Ολα άρχισαν από την περίοδο κατα την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση όταν στοχοποιήθηκαν συγκεκριμένα πρόσωπα και ΜΜΕ και συνεχίζουν βεβαίως – καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να συμμετέχει σε εκπομπές τους. Γενικός κανόνας: «Οποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας». Μάλιστα υπήρξαν περιπτώσεις όπου απαιτήθηκε συγκεκριμένη σύνθεση ομιλητών των άλλων κομμάτων! Σε τι διαφέρει άραγε αυτή η τακτική από την τακτική Ερντογάν; Τη φίμωση ή σιωπή του Τύπου δεν επιδιώκει κι αυτός;
Ολα αυτά κι άλλα τόσα συντελούν στην αμφισβήτηση των αυτονόητων αρχών του κράτους Δικαίου και τα βασικά του δημοκρατικού κεκτημένου που καθιερώθηκε από το 1974. Συνεπώς το ερώτημα που προκύπτει αφορά στο κατά πόσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα επιτύχει στο σχέδιό της. Οι αντιδράσεις από την αντιπολίτευση και την πλειοψηφία του δημοσιογραφικού χώρου φανερώνουν ότι «έχουν πάρει χαμπάρι τι παίζεται».