Στις 12 Μαΐου 2015 ο Ιβάν Σαββίδης κατέθεσε ένα έμβασμα υπέρ του ελληνικού Δημοσίου ύψους 10,4 εκατ. ευρώ. Το ποσό αντιστοιχούσε στα πρωτογενή χρέη της ΠΑΕ ΠΑΟΚ η οποία πλέον δεν χρωστάει ούτε σεντ. Σε κανέναν. Εκείνη τη μέρα ο ΠΑΟΚ λυτρώθηκε από το άγχος της ιστορικής ανυποληψίας. Ο σύλλογος δεν θα υποστεί περιπέτεια αντίστοιχη εκείνης που βίωσε η ΑΕΚ, ούτε θα γνωρίσει ανεξερεύνητες ποδοσφαιρικές γωνιές της πατρίδας μας, όπως έκαναν οι συμπολίτες του.
Μπορεί ο μεγαλομέτοχος να έχει επιχειρηματικές ή και πολιτικές βλέψεις. Δεν με αφορά, όσο η κουβέντα μας μένει στον ΠΑΟΚ. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Σαββίδης δεν κράτησε, απλώς, την ομάδα στη ζωή. Της έδωσε το δικαίωμα να ονειρεύεται στόχους και επιδόσεις αντίστοιχες της λαοφιλίας της.
Σχεδόν μισό αιώνα πριν από την άφιξη του Ιβάν Σαββίδη στη Θεσσαλονίκη, ένας νεαρός επιχειρηματίας, ο Γιώργος Παντελάκης, ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τα διοικητικά του ΠΑΟΚ. Και έκανε τον ΠΑΟΚ πραγματικά μεγάλη ομάδα. Επί Παντελάκη στην ενδεκάδα της εθνικής Ελλάδας έπαιζαν εννιά παίκτες του ΠΑΟΚ. Ηταν ο πρόεδρος του πρώτου πρωταθλήματος και ο άνθρωπος που δήλωνε με αφοπλιστική απλότητα ότι δεν παντρεύτηκε για τον ΠΑΟΚ. Και όμως, αυτός ο παράγοντας πολεμήθηκε όσο λίγοι από τον κόσμο του ΠΑΟΚ που έγινε υποχείριο του αθλητικού Τύπου. Ο Παντελάκης γκρεμίστηκε, μετά η ομάδα πήρε το δεύτερο πρωτάθλημα και ο ιστορικός παράγοντας έκανε χρόνια για να επιστρέψει στην Τούμπα. Ο σύλλογος τον τίμησε, αλλά στην οπαδική μνήμη αδικήθηκε. Ποιος πιτσιρικάς της Θύρας 4 ξέρει πολλά για την προσφορά του Γιώργου Παντελάκη; Βέβαια ο πιτσιρικάς δεν ξέρει τίποτα, ειδικά όταν βγάζει αφρούς και ύβρεις από το στόμα, στρεφόμενος κατά πάντων. Θυμήθηκα, όμως, τον Παντελάκη βλέποντας τις αποδοκιμασίες κατά Σαββίδη. Ντράπηκα. Για τις αντιδράσεις, όχι για το θυμικό. Κομμάτι του θυμού είμαι πια και εγώ. Εχουν πονέσει η ψυχή και τα μάτια μας φέτος. Ανάθεμα με αν ο ΠΑΟΚ έπαιξε αξιοπρεπές ποδόσφαιρο για περισσότερα από τέσσερα παιχνίδια. Και εντάξει, ας πούμε ότι κουτσά-στραβά η ομάδα τερματίζει τρίτη και διεκδικεί πρόκριση στο Champions Leauge. Αντε, να πάρουμε και το Κύπελλο. Δεκατρία χρόνια χωρίς τίτλο, θα βγει ο λαός στο Λευκό Πύργο. Ε, και; Ξέρει κάνεις ποιο είναι το στίγμα και πού πάει, αγωνιστικά, ο ΠΑΟΚ; Το project λέει ότι χτίζουμε ομάδα. Εγώ λέω ότι χτίζουμε τοίχο για να χτυπάμε το κεφάλι μας. Υποθέτω ότι πρώτος θα πάει να το χτυπήσει ο Σαββίδης. Εμείς φεύγουμε από το γήπεδο ή τον καναπέ και σβήνουμε την ένταση σαν τσιγάρο που σου αφήνει ένα μικρό βήχα. Ο Σαββίδης έχει δώσει και 65 εκατομμύρια ευρώ. Για την Ελλάδα δεν είναι λίγα. Εντάξει, δεν πας σε μπάτζετ Ολυμπιακού, αλλά φτάνουν για να στήσεις βάσεις μίας ομάδας που θα εγείρει διεκδικήσεις.
Η επιστροφή του Βρύζα θα ήταν μία σοφή κίνηση. Γνωρίζει την ομάδα και έχει την απαραίτητη τεχνοκρατική συγκρότηση. Και ας ζητήσουν κάποιοι συγγνώμη, δεν χάλασε ο κόσμος, μία οικογένεια είμαστε
Το πρόβλημα είναι ποτέ δεν καταλάβαμε το μοντέλο, τη φιλοσοφία. Εχω την αίσθηση ότι δεν το κατάλαβε ούτε ο Σαββίδης. Θα πάμε με ένα νέο και φιλόδοξο προπονητή όπως ο Δώνης ή ο Τούντορ; Θα προσλάβουμε το μεγάλο όνομα, όπως τον Στέφενς; Θα απευθυνθούμε στη Θεοτόκο δια του Αγγελου; Εχουν γίνει παλινωδίες που δεν είναι της ώρας, ούτε ευρείας κατανάλωσης. Το έργο Αρνεσεν, ας πούμε, είναι αρμοδιότητας ιατροδικαστή πια. Αλλά αρκεί να πιάσει κάποιος το νήμα από τη φυγή του Βρύζα και θα περιηγηθεί στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του προβλήματος. Για αυτό και η επιστροφή του Ζήση θα ήταν μία σοφή κίνηση. Γνωρίζει την ομάδα, έχει λαμπρή προϋπηρεσία και την απαραίτητη τεχνοκρατική συγκρότηση. Και ας ζητήσουν κάποιοι συγγνώμη, δεν χάλασε ο κόσμος, μία οικογένεια είμαστε.
Ομως τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν από τον Σαββίδη. Ακουσα κάποιον να λέει ότι με τον Τούντορ, ο Ιβάν συμπεριφέρεται όπως ο φανατικός γυναικάς που αποφασίζει να νοικοκυρευτεί και υπερασπίζεται με πείσμα την επιλογή του. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι δεν ήταν σωστή επιλογή. Η ομάδα δεν έχει χαρακτήρα, δείχνει χωρίς προσανατολισμό. Εκτός των άλλων, ο Τούντορ δεν κατάφερε να διαχειριστεί τον Μπερμπάτοφ τη μεγαλύτερη επένδυση που έκανε η ομάδα σε έμψυχο υλικό. Να φύγει ο προπονητής; Και ποιος είμαι εγώ για να έχω άποψη; Ούτε ο επικεφαλής πρέπει να έχει. Είναι αρμοδιότητα ενός σχήματος που θα εργαστεί με τεχνοκρατικά κριτήρια σε περιβάλλον απολύτως στεγανοποιημένο, ανέγγιχτο από δόλιες φωνές και γραφικές πένες. Και αυτό το σχήμα δεν θα δημιουργηθεί από το ένστικτο του μεγαλομετόχου. Η σύνθεση του θα φτιαχτεί, πρωτίστως, βάσει βιογραφικών.
Ο Ιβάν Σαββίδης έχει κάνει τα πάντα για αυτόν τον σύλλογο. Τα πάντα, εκτός από ομάδα. Πλήρωσε πολλά και έπαθε περισσότερα. Εμαθε; Το ελπίζουν όλοι. Ας πράξει το σωστό, λοιπόν, χωρίς να αισθάνεται άγχος. Στην πραγματικότητα ο ΠΑΟΚτσής δεν πιέζει τόσο για τίτλους –έχει μάθει να περιμένει ή να ζει χωρίς αυτούς. O ΠΑΟΚτσής θέλει μία ομάδα, για την οποία θα αισθάνεται εκείνο το πείσμα που στραγγίζει την απελπισία και παίρνει μία σταγόνα ελπίδα.