Δεδομένου ότι στο Προσφυγικό τα επιχειρήματα πλέον μοιάζουν εξουθενωμένα ίσως η… κομμωτική είναι ένας τρόπος να καταλάβει κανείς τι του γίνεται. Ακουγα στυλίστα σε τηλεοπτικό «πρωινάδικο». Προειδοποιούσε ο άνθρωπος ότι η κάθε κόμμωση θέλει και το ανάλογο πρόσωπο. Είναι ανεπίτρεπτο να φτιάχνεις την ίδια φράντζα σε ένα μεγάλο κεφάλι και σε ένα πιο κομψό πρόσωπο. Το ένα θα σου βγει γοητευτικό και το άλλο δεν θα βλέπεται. Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή συγκυβέρνηση έχει κρυφές ελπίδες ότι το Προσφυγικό βοηθά στην ελληνική κόμμωση, το «κούρεμα» (απομείωση) του χρέους. Μια φράντζα τέλος πάντων, που θα ενισχύσει το ευρωπαϊκό μας προφίλ. Εκεί είναι που έπεσε η κρίσιμη ψαλιδιά από τον κ. Τσίπρα. Ανέθεσε στον Πάνο Καμμένο τη βασική ευθύνη για να ανταποκριθεί η Ελλάδα στις υποχρεώσεις της στο Προσφυγικό, δηλαδή έγκαιρη οργάνωση των hot spots και καλύτερη φύλαξη των συνόρων. Και εκπαιδευόμενο στυλίστα να ρωτήσεις, λάθος θα σου πει.
Ο υπουργός Εθνικής Αμύνης όλους αυτούς τους μήνες προκάλεσε τις μεγαλύτερες καθυστερήσεις στην οργάνωση των υποδομών. Η Ελλάδα προσπαθούσε κολασμένα να βρει χώρους φιλοξενίας, μετέφερε (μεταφέρει…) τους προσφυγές από γυμναστήριο σε γυμναστήριο, αλλά ο υπουργός στην ευθύνη του οποίου είναι οι πιο κατάλληλοι χώροι είχε μετατρέψει το υπουργείο του σε «άβατο». Και σχεδίαζε την εκπαίδευση των ελληνοπαίδων με στρατιωτικά εγχειρίδια και τη διαγραφή του επονείδιστου.
Σε ένα σκηνικό ασύντακτων απειλών, με τους Βορειοευρωπαίους να προειδοποιούν ότι αν δεν αναλάβουμε τις υποχρεώσεις μας θα αποβληθούμε από την Σένγκεν (μέχρι και ο συμπαθής Γκι Φερχόφσταντ μας στέλνει τελεσίγραφα…), ακουμπάμε τις ελπίδες μας στην οργανωτική επάρκεια, αλλά και την πολιτική-επικοινωνιακή διορατικότητα του επικεφαλής των ΑΝΕΛ. Ακόμη και αν προσπεράσουμε την «αντίσταση» του να δημιουργηθούν χώροι σε παροπλισμένα στρατόπεδα, η προσφυγική κρίση, πολυμετωπική και τρομακτικά απειλητική, απαιτεί στρατηγική και επικοινωνιακή διαχείριση στα πλαίσια μάλιστα μιας Ευρώπης διχασμένης και κατώτερης των περιστάσεων.
Το προσφυγικό πυροδοτεί σε όλη την Ευρώπη κύματα ευρωσκεπτικισμού. Ο κ. Καμμένος στοιχίζεται πολιτικά και ιδεολογικά πίσω από αυτές ακριβώς τις δυνάμεις…
Σε αυτή την πορεία το πιο σημαντικό ακόμη και από την δημιουργία των χώρων υποδοχής προσφύγων ή τα σύνορα είναι η επανάκτηση σχέσεων εμπιστοσύνης με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Η αξιοπιστία μας με λίγα λόγια. Δεν θυμάμαι ευρωπαίο αξιωματούχο (από τον Μάρτιν Σουλτς ως τον Ζακ Κλοντ Γιούνκερ και από τον Φρανσουά Ολάντ μέχρι τους Podemos) να μην έχει συμβουλεύσει τον έλληνα πρωθυπουργό ότι πρέπει να απαλλαγεί από το φορτίο των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Εμείς ωστόσο αποφασίσαμε να τον αναδείξουμε σε θεσμικό συνομιλητή τους. Ετσι άραγε θα απονευρώσουμε την καχυποψία τους;
Το Προσφυγικό άλλωστε πυροδοτεί σε όλη την Ευρώπη κύματα ευρωσκεπτικισμού. Η Ανγκελα Μέρκελ αντιμετωπίζει πολιτικό τυφώνα με τους πιο ακραίους δεξιούς να ζητάνε ακόμη και την παραίτηση της. Ο κ. Καμμένος στοιχίζεται πολιτικά και ιδεολογικά πίσω από αυτές ακριβώς τις δυνάμεις. Ο αξιωματούχος ο οποίος απειλούσε να το κάνει «Κούγκι», θα έστελνε τζιχαντιστές στο Βερολίνο και τις «κατοχικές δυνάμεις» σε άλλη ήπειρο, τοποθετείται στο κεντρικό κάδρο των συνομιλητών της Ελλάδας με την Ευρώπη. Προκλητικό μου φαίνεται. Τι θα λέγαμε αν η ευρωπαϊκή ηγεσία ανέθετε στον ούγγρο πρωθυπουργό την εκπόνηση ενιαίας στρατηγικής για τους πρόσφυγες;
Η Ελλάδα επίσης έχει αναλάβει την ευθύνη των ευρωπαϊκών συνόρων και οφείλει να βρει τρόπους αποδοτικής συνεργασίας με την Τουρκία, την ΠΓΔΜ η την Αλβανία. Είναι αξιοσημείωτες οι κινήσεις του Πρωθυπουργού και η ατμόσφαιρα που καλλιεργεί με τον Αχμέτ Νταβουτογλου.
Ωστόσο ο υπουργός Εθνικής Αμύνης διακρίνεται ως επιφανής «τουρκοφάγος», μαχητής κατά των «γυφτοσκοπιανών» και αοιδός του άσματος «τη λένε Βόρεια Ηπειρο, την αγαπώ πολύ». Συν τοις άλλοις είναι και το αγαπημένο ελληνόπουλο του Βλαντίμιρ Πούτιν και του ρωσικού κατεστημένου, σε σημείο που να μην μπορεί να διαβεί το κατώφλι του Πεντάγωνου όταν προσφάτως επισκέφθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στο τέλος το Προσφυγικό είναι υπερεθνική άσκηση, θέλει ματιά πέρα από σύνορα, άλλη ιδεολογικοπολιτική ατμόσφαιρα. Ο κ. Καμμένος ωστόσο, είναι από τις πιο εμβληματικές μορφές του ελληνικού εθνικολαϊκισμού και του εντός συνόρων ανορθολογισμού…
Αναρωτιέται κανείς ποια είναι τα προτερήματα του κ. Καμμένου στη «συνομιλία» μας με μια Ευρώπη ήδη διχασμένη και αβέβαιη. Μήπως τελικά η επιλογή του ως «αρχιστρατήγου» στη μάχη για το Προσφυγικό παραπέμπει στο θεώρημα μεγάλου διανοητή – «δεν υπάρχει σωστή ζωή μέσα στη λανθασμένη»; Και είναι απολύτως βέβαιο ότι οι λάθος επιλογές συνθέτουν «λάθος ζωή» και αποτυχημένη στρατηγική…