Αν η πολυχρησιμοποιημένη κοινοτοπία της κρίσης περί «τέλους της μεταπολίτευσης» κάνει κάποιο νόημα, τότε το παράδοξο σε κομματικό επίπεδο είναι ότι παρά τις επιμέρους αποχωρήσεις, η ΝΔ εξακολουθεί να υφίσταται ως σκέλος του νέου δικομματισμού.
Αντιθέτως, ο άλλος πυλώνας του αείμνηστου παλαιού δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ, συρρικνώθηκε στο 1/10 της παλιάς του απήχησης, βοηθώντας μέσω της τεχνογνωσίας των στελεχών που μετεγγράφηκαν στη διαμόρφωση του λαϊκίστικου, πελατειακού, κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΝΔ λοιπόν μοιάζει να την έχει γλιτώσει παρά τις τεράστιες ευθύνες της για την κρίση, ιδιαιτέρως κατά την περίοδο Κώστα Καραμανλή, Παυλόπουλου και λοιπών. Οι λόγοι είναι πολλοί, συγκυριακοί, αλλά και βαθύτεροι και δεν είναι του παρόντος να τους αναλύσουμε.
Ο προσεκτικός όμως παρατηρητής αυτού του φαινομένου εύκολα μπορεί να διαβάσει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Πρόκειται για ένα κόμμα βαθιά διηρημένο, πολιτικά και οργανωτικά, κουρασμένο και κυρίως χωρίς καθαρή πολιτική πυξίδα και όραμα για τη δύσκολη θέση της χώρας. Παράλληλα έχει βαρύ πρόσφατο μητρώο στη συνείδηση των πολιτών από την ατελέσφορη συνδιαχείριση της κρίσης με το ΠΑΣΟΚ. Κοντολογίς, ιδιαιτέρως μετά την μνημονιακή στροφή του Τσίπρα, η ΝΔ έχει υποστεί μια στρατηγική πολιτική ήττα, ανεξαρτήτως του αν στελέχη της αρέσκονται να μιλούν για το αντίθετο. Αυτό άλλωστε μαρτυρά και ο πολυεκδηλούμενος πολιτικός έρωτας Μαξίμου – Καραμανλικών.
Ο Κυριάκος, όπως αρέσκεται να τον αποκαλούν για προφανείς λόγους, ακόμη και αν κερδίσει και εν συνεχεία θελήσει να αλλάξει αυτό που θα έχει παραλάβει, πιθανότατα θα αποτύχει. Ο πιο συνεκτικός ιστός της ΝΔ είναι το όνομα του ιδρυτή και η μακροχρόνια πελατειακή λαϊκίστικη αντίληψη
Η μακρά προεκλογική περίοδος για την επιλογή του νέου αρχηγού ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό όλα τα παραπάνω, παρά τις εκατέρωθεν δηλώσεις νομιμοφροσύνης και ενότητας υπό τον νέο αρχηγό. Αυτή η ηττημένη ΝΔ δεν έχει τίποτε καινούριο και διαφορετικό να δώσει και αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξει όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα.
Ο Βαγγέλης Μειμαράκης θα προεδρεύει σε ένα κομματικό τέλμα όπου το κουμάντο θα πηγάζει από τις επιθυμίες και παρεμβάσεις του «Μεσσία εν αναμονή». Οι λεκτικές κοκορομαχίες και φοβέρες πιο πολύ θα διασκεδάζουν παρά θα απειλούν τον Τσίπρα. Ο Κυριάκος, όπως αρέσκεται να τον αποκαλούν για προφανείς λόγους, ακόμη και αν κερδίσει και εν συνεχεία θελήσει να αλλάξει αυτό που θα έχει παραλάβει, πιθανότατα θα αποτύχει. Φαίνεται ότι ο πιο συνεκτικός ιστός της ΝΔ είναι το όνομα του ιδρυτή και η μακροχρόνια πελατειακή λαϊκίστικη αντίληψη για την πολιτική. Η… core ΝΔ είναι ένας «δεξιός» ΣΥΡΙΖΑ, με τη διαφορά ότι ο τελευταίος είναι, ως νεοφώτιστος, πιο ορμητικός και αποτελεσματικός. Ολα αυτά δεν αλλάζουν με την εκλογή ενός αρχηγού, στην περίπτωσή μας του Κυριάκου, όσο ικανός και αν είναι.
Αν ανατρέξει κάποιος στη διεθνή εμπειρία θα προσέξει, ακόμη και σε χώρες με δικομματική παράδοση σταθερών σχηματισμών, στις μεγάλες κρίσεις και κοινωνικές ανακατατάξεις το νέο εκφράζεται από νέους σχηματισμούς και ισχυρούς ηγέτες και όχι μέσω της επιδιόρθωσης των παλιών. Η ΝΔ δεν επιδιορθώνεται. Το αποτέλεσμα όμως των εκλογών και οι εξελίξεις που θα μπορούσε να επιφέρει, μπορεί να επηρεάσουν το μέλλον μας.