Ξέρω, έγιναν πολύ πιο σημαντικά πράγματα μέσα στο 2015: οι πνιγμοί στο Αιγαίο, οι επιθέσεις στο Παρίσι, οι τριπλές εκλογές και οι τριπλές πιρουέτες του Τσίπρα…
Αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός πώς για πρώτη φορά στην Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία γυρίστηκε από εμάς η ακριβότερη κινηματογραφική, τηλεοπτική και ειδησεογραφική υπερπαραγωγή όλων των εποχών. Σε σχέση με το ρεκόρ των «Πειρατών της Καραϊβικής» που στοίχησαν 380 εκατομμύρια δολάρια και τον «Τιτανικό» που κόστισε 200, το blockbuster «Γιάνης εναντίον Eurogroup» στοίχησε στο ελληνικό κράτος πάνω από 80 δισεκατομμύρια ευρώ. Συγκρινόμενη δε με τη φετινή υπερπαραγωγή «Star Wars – the Force awakens», που είχε προϋπολογισμό μόνο 200.000 $ η «Βαρουφακειάς» κόστισε όσο 400 Star Wars – ταινία που στο πρώτο πενθήμερο της παγκόσμιας προβολής της εισέπραξε 529 εκατομμύρια!
Πρωταγωνιστής: μία μοναχική κωμικοτραγική φιγούρα, ο περιλάλητος Γιάνης, που μονοπώλησε επί ένα εξάμηνο την ελληνική και διεθνή δημοσιότητα, για να καταλήξει σταρ στο διεθνές κύκλωμα των διαλέξεων. Αμφιλεγόμενος τόσο, που αν υπήρχε Νόμπελ αμφισβήτησης, θα ήταν αναμφίβολα δικό του. Ποτέ δεν έχουν διατυπωθεί τόσο αποκλίνουσες απόψεις για το έργο ενός ανθρώπου.
Κωμική φιγούρα σίγουρα – πράγμα που υπογράμμιζε και με την εμφάνισή του και τον ακραίο ναρκισσισμό του. Τραγική όμως, γιατί;
Διότι, άσχετα με το show, ο Γιάνης είχε μία άποψη για την Ευρωζώνη γενικά και το Ευρω-πρόβλημα της Ελλάδας ειδικότερα, που ήταν σοβαρή και τεκμηριωμένη. Πίστευε πως η Ευρωζώνη σαν σύλληψη έχει σαθρά θεμέλια και η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημά της μέσα από τις προτεινόμενες λύσεις.
Όμως οι απόψεις του ήταν εντελώς αντίθετες με την ισχύουσα σήμερα πραγματικότητα. Η αποδοχή τους θα προϋπέθετε αλλαγή όλης της κατάστασης. Σαν να ζεις στο τριακοστό όροφο ενός ουρανοξύστη και να ζητάς νέα θεμέλια. Που σημαίνει να κατεδαφιστεί όλο το κτήριο για να χτιστεί από την αρχή.
Ήταν απόλυτα φυσικό οι δεκαοκτώ συνάδελφοί του στο Eurogroup, να απορρίπτουν το γκρέμισμα των πάντων (χωρίς κανένας να είναι βέβαιος για το αποτέλεσμα). Το περίεργο είναι πως ο Γιάνης δεν έμοιαζε να καταλαβαίνει το τερατώδες μέγεθος της απαίτησής του. Και ενώ ο Τσίπρας εγκαίρως συνειδητοποίησε το ανεδαφικό της δικής του πρότασης «να αλλάξει την Ευρώπη», ο Βαρουφάκης επέμενε όχι μόνο στις ιδέες του αλλά και στην ειρωνική υπεροψία του.
Και ο τραγικός και ο κωμικός ήρωας δημιουργούνται από την σύγκρουση με την πραγματικότητα. Αν η σύγκρουση έχει βάθος, προκύπτει τραγωδία. Αν εξελίσσεται στην επιφάνεια, είναι κωμική. Η σύγκρουση του Γιάνη είχε και τα δύο.
Υ. Γ. Μετά το blockbuster, έρχεται πάντα, το sequel. Ο Βαρουφάκης επανέρχεται τον Φεβρουάριο με δικό του πανευρωπαϊκό κόμμα. Αλίμονό μας!
Την κάρτα αυτή την είχα στείλει στο τέλος του 1973, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Παλιοί φίλοι την θυμούνται και την ξαναχρησιμοποιούν. Νομίζω πως δικαιούμαι και εγώ να την ανασύρω από το αρχείο μου – ταιριάζει πολύ για φέτος