Στο «Ενας άλλος κόσμος» ο Παπακαλιάτης υποδύεται το στέλεχος της πολυεθνικής που παίρνει αντικαταθλιπτικά και τη σουηδέζα απεσταλμένη των κεντρικών. Τα αντικαταθλιπτικά αντιπροσωπεύουν τη σκοτεινή πλευρά της κρίσης. Η Σουηδέζα είναι η φωτεινή. Ωστόσο ο Χριστόφορος δεν λησμονεί ούτε λεπτό την ταξική και εθνική του θέση. Μόλις σβήνουν τα λόγια του πάθους, που λογικά θα περιλαμβάνουν και βρομόλογα στα ελληνικά, ο συμπατριώτης ήρωας μας, στριμώχνει την ξέπνοη Σουηδέζα με πύρινο αντιμνημονιακό μονόλογο. Πρώτα έχει οργασμό μόνο ο πρωταγωνιστής. Μετά έρχεται η στιγμή να εκφραστεί και το κοινό. Της λέει για τη λιτότητα, τους ξένους που δεν μας καταλαβαίνουν, την αδικία των μνημονίων. Κάτι πάει να απαντήσει αυτή, αλλά δεν σκεπάζει τον δικό μας. Σαν να ακούς συριζαίο να καμακώνει Γερμανίδα στην Ικαρία.
Το ελληνογερμανικό φλερτ εξελίσσεται σε συναίσθημα στη σχέση που έχουν άλλοι δύο ήρωες της ταινίας: η Ελληνίδα Καβογιάννη και ο «Γερμανός» Σίμονς. Εδώ ο δημιουργός Χριστόφορος υπαινίσσεται ότι το αντισυμβατικό του πράγματος βρίσκεται στο ελληνογερμανικό του έρωτος. Κάτι σαν την Ποκαχόντας και τον κάπτεν Σμιθ. Εμένα η ταινία μου άρεσε, όπως οτιδήποτε κάνει ο Παπακαλιάτης, τον αγαπώ ως fan. Το σενάριο πρέπει να γράφτηκε πριν από δύο χρόνια. Θα ήθελα να ξέρω πώς θα το έγραφε τώρα, που η αλήθεια γύμνωσε την ιστορική αφήγηση. Πιθανότατα θα έγραφε πάνω στις ίδιες γραμμές. Αν μη τι άλλο, ο Παπακαλιάτης δεν γράφει Ιστορία. Ιστορίες γράφει.
Τη χρονιά που φεύγει πληρώσαμε ένα μνημόνιο για να αγοράσουμε ρεαλισμό, έναντι του λαϊκισμού. Μάθαμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θα θέλαμε, πως οι κραυγαλέες υποσχέσεις δεν κρύβουν μέσα τους ούτε κόκκο αλήθειας
Ο Πολ Μέισον είναι δημοσιογράφος. Δηλαδή ιστορικός της καθημερινότητας. Η προσέγγιση του προς τα πράγματα δεν είναι μία συγκυριακή καταγραφή. Είναι υλικό για τον ιστορικό του μέλλοντος. Ενίοτε και για τον υστερικό. To «This is a coup» είναι το ντοκιμαντέρ που έκανε ο Μέισον με θέμα τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Τσίπρα/Βαρουφάκη με τους δανειστές. Ο τίτλος («Αυτό είναι πραξικόπημα») αποδίδεται στο hashtag που κυριάρχησε στο twitter το βράδυ της τελικής συμφωνίας. Ο Μέισον καταγράφει τα γεγονότα μέσα από τη ματιά ενός λιμενεργάτη, μίας ηθοποιού και μίας κομματικής δημοσιογράφου του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης φιλοξενούνται δηλώσεις Τσίπρα, Βαρουφάκη, Τσακαλώτου κ.α. Τι μας λένε όλοι αυτοί, με πρώτο τον δημοσιογράφο; Περίπου όσα θα έλεγε ο Χριστόφορος στη Σουηδέζα: διαπραγματευτήκαμε με τσαμπουκά και περηφάνια και, ακόμα και αν ηττηθήκαμε υπό το βάρος του εκβιασμού, κερδίσαμε την αξιοπρέπεια μας, έστω και μπροστά σε ΑΤΜ. Αφήστε που έτσι και οι δανειστές πέσουν στα χέρια του λιμενεργάτη θα αφήσουν τα κόκκαλα τους κάτω από γερανό του ΟΛΠ, εννοείται πριν τον μαγαρίσουν οι ιδιώτες.
Τη χρονιά που φεύγει πληρώσαμε ένα μνημόνιο για να αγοράσουμε ρεαλισμό, έναντι του λαϊκισμού. Μάθαμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θα θέλαμε, πως οι κραυγαλέες υποσχέσεις δεν κρύβουν μέσα τους ούτε κόκκο αλήθειας. Ωστόσο έχει μεγάλο ενδιαφέρον και ζωτική σημασία ο τρόπος με τον οποίο θα τα διηγηθούμε όλα αυτά στους επόμενους. Οι προηγούμενες εθνικές περιπέτειες δεν μας κληροδότησαν μεγάλο όγκο δεδομένων. Ολες μας αφήνουν εξιδανικευμένες αφηγήσεις που ανταποκρίνονται και στα βασικά πρότυπα της εθνικής μας ιστοριογραφίας. Σήμερα, ας πούμε, κανένας δεν θυμάται την πτώχευση του 1932. Δεν έμειναν αρκετές εκλαϊκευμένες καταγραφές. Με τη δική μας πτώχευση θα είναι αλλιώς. Τα δεδομένα που παράγουμε είναι τόσα πολλά που μπορούν ως και να στοιχειώσουν τη συλλογική μνήμη των επόμενων γενεών. Δεν θα υπάρχουν πια οι αφηγήσεις της γιαγιάς. Θα υπάρχουν τα βίντεο που ανέβασε στο youtube και τα status updates που έκανε στο facebook. Οι επόμενοι δεν θα μας ξεχάσουν όπως εμείς λησμονήσαμε τους προηγούμενους. Θα μας ακούν, ακόμα και όταν θα έχουμε φύγει. Θα τους νανουρίζουμε με παραμύθια ή θα τους ξυπνάμε με αλήθεια;