Πριν από τέσσερα χρόνια στην άνοδο της Κηφισίας, στο ύψος της Πανόρμου (που έλεγε και το τραγούδι), ένα παλιό Nissan ήρθε και κόλλησε, με σχετική δύναμη, πίσω από το δικό μου Peugeot.
Κάναμε δεξιά, οι πόρτες των αυτοκινήτων άνοιξαν και οι δύο οδηγοί κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον. Απέναντί μου ήταν ένας τύπος γύρω στα 30, με τζιν, t-shirt και τρόμο στα μάτια. «Φίλε είμαι άνεργος, ανασφάλιστος, σε παρακαλώ όχι δηλώσεις». Μετά άρχισε να μου λέει ότι θα πληρώσει την επισκευή, μπορώ να πάω το αυτοκίνητο σε δικό του άνθρωπο κ.λ.π. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, φωτογράφισα την ταυτότητά του και αυτό ήταν. Δεν απάντησε ποτέ σε κλήσεις, δεν υπήρχε στο facebook και στη διεύθυνση του μου είπαν ότι είχε μετακομίσει εδώ και χρόνια. Και μετά, εντάξει, δεν τρέχεις στην Αστυνομία για μία ζημιά που κόστισε δύο καστοστάρικα –ξέρεις ότι η ταλαιπωρία μπορεί και να σου κοστίσει περισσότερο.
Πριν από δύο χρόνια στη Γλυφάδα. Μεσημέρι. Δεν είδα το STOP. Καρφώθηκα με 60 χιλιόμετρα την ώρα πάνω σε μία BMW σειράς 7. Δεν κοιτούσα το δικό μου το χάλι, έβλεπα τι έκανα στο κουκλί και δεν το πίστευα. Εφαγα τις δύο πόρτες από την πλευρά του συνοδηγού, άνοιξαν σχεδόν όλοι οι αερόσακοι, δηλαδή ήθελε και ταμπλό. Αν δεν ήμουν ασφαλισμένος, τώρα θα έτρεχα στο ΔΝΤ ή, τέλος πάντων, θα ήμουν σε μνημόνιο.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς είναι δυνατόν να κυκλοφορούν τόσα ανασφάλιστα αυτοκίνητα στη χώρα. Διότι, με συγχωρείτε, η κρίση και η ανέχεια δεν είναι άλλοθι. Δεν γίνεται να δηλώνεις αδυναμία πληρωμής ασφαλίστρων, αλλά ταυτοχρόνως να έχεις τη δυνατότητα να κυκλοφορείς το αυτοκίνητο. Το πρόστιμο, λοιπόν, που επιστρέφεται αν ασφαλίσεις το αυτοκίνητο, δεν είναι άδικο μέτρο. Αντιθέτως προδίδει τα αργά αντανακλαστικά του κρατικού μηχανισμού που άργησε να κάνει την απαραίτητη διασταύρωση στοιχείων.
Υπάρχει όμως και κάτι που είναι πιο σημαντικό από την ασφάλιση των αυτοκινήτων: η αδυναμία συντήρησής τους. Και εδώ ναι, το θέμα σηκώνει συζήτηση, δεν είναι απλό. Τι μπορείς να πεις και-κυρίως- τι μπορείς να κάνεις ως Πολιτεία, για τον άνθρωπο που κινεί ένα αυτοκίνητο χωρίς καλά φρένα, με φθαρμένα λάστιχα και μήνες χωρίς σέρβις; Θα μπορούσες, βέβαια, να τα μαζεύεις από τον δρόμο, μην επιτρέποντας την κίνηση τους, θέτοντας το αγαθό της δημόσιας ασφάλειας πάνω από τις ανάγκες του ιδιοκτήτη τους. Υπάρχουν, φυσικλά, τα ΚΤΕΟ. Ελάτε τώρα! Με λίγη καλή θέληση από ΚΤΕΟ περνάς ποδήλατο και στο βγάζουν αυτοκίνητο. Θεωρητικά, θα μπορούσε και η Τροχαία να αναλάβει κομμάτι της δουλειάς. Εντοπίζουν όχημα που είναι εμφανώς ακατάλληλο για να κυκλοφορεί; Με τον γερανό και στη μάντρα. Ολοι γνωρίζουμε, όμως, ότι δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Επίσης στις μέρες μας είναι δύσκολο να λειτουργήσουν μαζικά και αποδοτικά τα προγράμματα απόσυρσης.
Εδώ, λοιπόν, είναι που χρειάζεται πολιτική βούληση και τόλμη. Να βγουν τα σαπάκια από τον δρόμο. Δύσκολο. Ποια κυβέρνηση μπορεί να αντέξει κριτική του τύπου «βγάζουν από την κυκλοφορία τα αυτοκινητάκια για να κυκλοφορούν πιο εύκολα οι πλούσιοι»; Καμία. Βλέπετε οι νεκροί από τα τροχαία δεν προκαλούν πολιτικό κόστος.