Την φραστική επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής του από τις Βρυξέλλες, από τη γνωστή και μη εξαιρετέα Γεωργία Μπιτάκου, μια ακροδεξιά περιπτωσάρα των έξαλλων συλλαλητηρίων για το Σκοπιανό, μπορείς να τη διαβάσεις με δύο τρόπους. Εναν εύκολο. Και έναν δύσκολο. Και για να είμαστε ξεκάθαροι και στους δύο υπάρχει ένα δίκιο.
Ο πρώτος τρόπος περιέχει απλές αλήθειες. Οτι για τον κ. Τσίπρα, ή μάλλον ειδικά για τον κ. Τσίπρα, ισχύει το, κατά Ματθαίον, «Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις». Ναι, είναι μια θρησκειολογικού τύπου ανάλυση, αλλά και αυτό ο κ. Τσίπρας το ξεκίνησε πρώτος όταν χώρισε την Ελλάδα σε εκπροσώπους του Καλού και σε εκπροσώπους του Κακού, με τη βολική για τον ίδιο και την πολιτική του παρέα βεβαιότητα ότι αυτοί και μόνο αυτοί ήταν το Καλό. Οι «άλλοι» ήταν το επάρατο «παλιό» που όχι μόνο δεν δικαιούνται να μιλούν αλλά πρέπει να τους γιαουρτώνουμε κιόλας.
Διότι μπορεί το σοκ από τη μεθοδικά βιντεοσκοπημένη επίθεση της Μπιτάκου προς έναν τέως Πρωθυπουργό της χώρας να είναι για αρκετούς μεγάλο, αλλά μιλάμε για έναν πολιτικό που πορεύτηκε διχάζοντας και δικαιολογώντας τη βία – και όχι μόνο τη λεκτική. Διότι, ο κ. Τσίπρας μπορεί να θεωρεί ως όνειδος τα όσα έξαλλα γίνονταν στα συλλαλητήρια κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά είχε προηγηθεί η έξαλλη εποχή του ΣΥΡΙΖΑ στα πρώτα χρόνια των μνημονίων.
Το 2011 είχαν γιαουρτώσει τον τότε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Θεόδωρο Πάγκαλο. Ο Νίκος Παππάς, κολλητός του προέδρου τότε του Συνασπισμού του 3,5%, είχε σχολιάσει: «Εφαγε ένα γιαούρτι ο Πάγκαλος σιγά το πολύ να μην κατέβει στις εκλογές γιατί δεν τον θέλει ο λαός». Χρόνια μετά ο κ. Πάγκαλος υπενθύμισε την αντίδραση του κ. Τσίπρα στο γιαούρτωμα: «Είπε τότε στη Βουλή ο θρασύτατος νεανίας Τσίπρας ότι το γιαούρτι είναι θρεπτικό και καλλωπιστικό»…
Πολύ δηλαδή, πριν η Γεωργία Μπιτάκου… αποφανθεί ότι ο κ. Τσίπρας είναι «προδότης» και «κατέστρεψε τη χώρα της» και άρα δικαιούται να του επιτεθεί, πολιτικοί που πρέπει να ηγούνται και να διδάσκουν, της είχαν δείξει τον δρόμο να αντιλαμβάνεται έτσι την πραγματικότητα.
Ο δεύτερος τρόπος είναι πιο δύσκολος. Διότι απαιτεί ηρεμία, ένα συναίσθημα που με ευθύνη και του κ. Τσίπρα έχουμε ξεχάσει εδώ και χρόνια. Απαιτεί την κατανόηση ότι όταν λέμε πως η κανονικότητα επέστρεψε στη χώρα, αυτό ισχύει για όλους και όχι μόνο για τα Εξάρχεια που και καλά ήταν «άβατο» και τώρα τάχα έπαψαν να είναι. Σημαίνει ότι δεν μπορείς να επιχαίρεις για μια τέτοια προσβλητική επίθεση σε έναν άνθρωπο που, καλώς ή κακώς, διατέλεσε Πρωθυπουργός της χώρας σου για για τεσσεράμισι χρόνια, ούτε να λες απλώς ότι «τ’ άκουσε ο Τσίπρας για τις Πρέσπες», ζυγίζοντας το ίδιο το θύμα της επίθεσης με τον θύτη, ειδικά αυτόν τον θύτη.
Η λεκτική επίθεση στον κ. Τσίπρα έγινε με τον μανδύα της δήθεν διαμαρτυρόμενης πολίτη, η οποία όμως, παρά την υποτιθέμενη οργή της για τον «προδότη» που είδε ξαφνικά μπροστά της, είχε την ψυχραιμία, τη μεθοδικότητα και την επιτήδευση να βιντεοσκοπεί την όλη της πράξη, φυσικά για να την αναρτήσει στα social media.
Τις θύελλες όμως κανείς δεν τις θέλει πια, ούτε καν για εκείνον που μια δεδομένη στιγμή έσπειρε ανέμους.
Ο δεύτερος τρόπος απαιτεί τη συγχώρεση, για να πάμε μπροστά. Απαιτεί το, κατά Κυριάκον, «Δεν ξεχνάμε, προχωράμε».