Τους τελευταίους μήνες το φαινόμενο έχει πάρει μαζική έκταση, και την έχει πάρει από μια –για εμένα– απρόσμενη πλευρά: τον ΣΥΡΙΖΑ, επίσημο και ανεπίσημο. Θα μπορούσε θαυμάσια να είναι ο Γιάννης Δραγασάκης η αφορμή μου, αλλά δεν είναι. Το σκεφτόμουν επί ημέρες πριν φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ και εσπράξει τη συγκλονιστικά απαξιωτική αντίδραση του κόμματος. Το οποίο κόμμα θυμάται ξαφνικά πόσο σιχαμένος ήταν όποιος φεύγει από αυτό, ενώ επί 15 χρόνια και βάλε ήταν μια χαρά άνθρωπος και σύντροφος και συναγωνιστής.
Το πρωτοσκέφτηκα διαβάζοντας έναν από τους δημοφιλείς λογαριασμούς που στηρίζουν «με τα μπούνια» Κασσελάκη στα social, να αποκαλεί εν πολλοίς «ξεπουλημένη» μια δημοσιογράφο επειδή έψεξε τον Παύλο Πολάκη για τη στάση του απέναντι στην κυρία Συρεγγέλα. Η συγκεκριμένη δημοσιογράφος, φίλα προσκείμενη στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, πήρε πρόσφατα μεταγραφή για ένα μεγαλύτερο κανάλι. Συνεπώς, κατά το νόημα της ανάρτησης αλλά και τα (συχνά χυδαία) σχόλια από κάτω, εξαργύρωσε τη νέα της δουλειά «χτυπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ».
Αλλος λογαριασμός, γνωστού «παράγοντα» του ΣΥΡΙΖΑ, την αποκαλεί «δημοσιογράφο της ντροπής», μιλάει για άνοδο της «ασημαντότητας» και για ένα δημοσιογραφικό «τίποτα». Χαμός από κάτω. Επειδή τόλμησε να μιλήσει για τη συμπεριφορά του Πολάκη, επαναλαμβάνω.
Αντίστοιχα, ο λογαριασμός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να κάνει αναρτήσεις για την ίδια την κυρία Συρεγγέλα, «τότε που έκανε αυτό και τότε που έκανε εκείνο», λες και όλα αυτά (που εγώ σου λέω άντε και τα έχει όντως κάνει) αποτελούν δικαιολογία για την αγενέστατη συμπεριφορά του κυρίου Πολάκη απέναντί της. Αλήθεια τώρα;
Θα μου πείτε, αυτό σε πείραξε; Εδώ διάφορα τρολ και «γνωστοί στιχουργοί» –που χαράσσουν επικοινωνιακή γραμμή στον ΣΥΡΙΖΑ– άρχισαν εν χορώ να βαράνε τον Τσίπρα μόλις τα τσούγκρισε με τον Κασσελάκη. Μόνο φυλακή για μαύρο χρήμα δεν ζήτησαν να πάει. Ακόμη.
Κάτι ξεκίνησα να γράφω για «ήθος της Αριστεράς» και «πολιτικό πολιτισμό», που θα όφειλε να διαφέρει από όσα έχουμε δει σε άλλες πλευρές του πολιτικού φάσματος, αλλά σκέφτηκα ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με καμία Αριστερά και κανέναν πολιτισμό, πολιτικό ή άλλο.
Ολα αυτά είναι σταλινικές πρακτικές και νοοτροπίες· όποιος δεν είναι απόλυτα μαζί μας, δεν είναι απλώς εναντίον μας, αλλά πρέπει να τον εξαφανίσουμε από προσώπου Γης. Συμβαίνει με πολιτικούς, δημοσιογράφους (εξίσου βρίζουν και βασικό αρθρογράφο της «Αυγής» επειδή τολμάει να μη συμφωνεί με τον Κασσελάκη), ραδιοφωνικούς παραγωγούς, όποιον έχει περάσει ever έστω και απ’ έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα τολμάει να ασκεί κριτική στον πρόεδρο του κόμματος. Και έχουν δημιουργήσει μικρούς στρατούς φανατικών, που είναι πανέτοιμοι να πετάξουν στα θηρία τους πάντες μόλις πέσει σχετική γραμμή, χωρίς δεύτερη σκέψη. Χυδαία. Βουλιμικά.
Οι δημοσιογράφοι της Αυγής είναι «τεμπέληδες» και να πάνε να βρουν δουλειές αλλού αν «τους παίρνει»· οι πολιτικοί που φεύγουν είναι «…» (λέξεις και χαρακτηρισμοί που δεν γράφονται)· όλοι εμείς είμαστε ΑΡΔ που «τα παίρνουμε από τον Μητσοτάκη» (ακόμη κι όταν γράφουμε αριστερές απόψεις ή εναντίον της κυβέρνησης)· γενικά, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ ζει σε ένα σύμπαν γεμάτο εχθρούς ή εν δυνάμει εχθρούς, συνωμότες και αλητήριους κάθε είδους, που μοναδικός τους σκοπός είναι να υπονομεύουν τον Κασσελάκη. Προσοχή στο κενό: όχι τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Κασσελάκη. Διότι ο Κασσελάκης ταυτίζεται μεσσιανικά με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από κανενός τους το μυαλό δεν περνάει ότι κάποιοι άνθρωποι θέλουν να προστατεύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιοι άλλοι βλέπουν τα πράγματα αποστασιοποιημένα και άρα πιο καθαρά. Ή ότι δεν τους αρέσει, ρε παιδί μου, ο Κασσελάκης ή ο Πολάκης ή ο όποιος. Τόσο απλά. Δεν έχουν δικαίωμα; Οχι, ε;
Αυτές οι πρακτικές όχι απλώς παραπέμπουν σε λογικές με τις οποίες ένα προοδευτικό κόμμα δεν θα έπρεπε να έχει καμία σχέση, αλλά και απομακρύνουν τελικά όλους εκείνους που χρειάζεται απεγνωσμένα και πιο πολύ από ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ, μπας και ορθοποδήσει και γίνει αξιόλογο κόμμα: τους πιο σοβαρούς και σκεπτόμενους αριστερούς.
Αλλιώς θα μείνει με τους «γνωστούς στιχουργούς», τα τρολ, τους «όπου φυσάει ο άνεμος» ινφλουένσερ της συμφοράς που θα δίνουν σύνθημα στην αρένα και θα εξαφανίσουν σταδιακά κάθε πολιτικό λόγο ουσίας.
Και τους ταλιμπάν υβριστές από κάτω, να χειροκροτάνε σε κάθε νέο λιντσάρισμα. Μέχρι να μη μείνει κανείς να λιντσάρουν πια.