Το κίνημα της πετσέτας είναι η ευχάριστη έκπληξη του φετινού καλοκαιριού. Είναι τα πόδια που σηκώθηκαν να χτυπήσουν το κεφάλι, κι όταν λέω κεφάλι, δεν εννοώ τόσο τον επιχειρηματία που αυθαιρετεί απλώνοντας τον εξοπλισμό της επιχείρησης του σε χώρο που δεν έχει δικαίωμα να το κάνει.
Το κεφάλι που χτύπησαν τα πόδια του λουόμενου είναι του κράτους, είναι τα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού που είθισται να υπολειτουργούν απέναντι σε τέτοιου είδους αυθαιρεσίες. Αυτά τα γρανάζια ξεκόλλησε το χτύπημα και πήραν λίγο μπρος. Το κεφάλι άρχισε να κοιτά και να ελέγχει, και το κυριότερο, να επιβάλλει το νόμιμο τιμωρώντας τον παραβάτη.
Εύγε πολίτες, εδώ πετύχατε μια νίκη και τα καλά να λέγονται. Θα πρέπει όμως να λέγονται και τα κακά, όσο δυσάρεστα κι αν μας φαίνονται. Γιατί υπήρχαν, υπάρχουν και συνεχίζουν να υπάρχουν γύρω από τις νικητήριες πετσέτες μας, οι οποίες κατέκτησαν ξανά το δημόσιο χώρο τους.
Με τους άλλους δημόσιους χώρους, όμως, τι γίνεται; Τι γίνεται με τα τραπεζοκαθίσματα που καταλαμβάνουν πεζοδρόμια και δεν μπορείς να περάσεις, όχι αν είσαι μαμά με καρότσι, ηλικιωμένος με πρόβλημα κινητικότητας ή ΑΜΕΑ, αλλά ακόμα κι αν είσαι κατσίκι που σκαρφαλώνει θα δυσκολευτείς;
Με τους πεζόδρομους και τις πλατείες που καταλαμβάνονται επίσης από εξοπλισμούς επιχειρήσεων ή περνούν από αυτούς μηχανάκια και οχήματα, τι γίνεται; Έχω δει ουκ ολίγες φορές αμάξι να προσπαθεί να διασχίσει πεζόδρομο τίγκα στον κόσμο, έχοντας πιτσιρίκια τριγύρω να τρέχουν παίζοντας. Για του λόγου το αληθές, μόλις λίγες μέρες πριν ένα μηχανάκι που διέσχιζε πεζόδρομο στη Λάρισα χτύπησε ένα μικρό παιδί.
Τι γίνεται με τις ράμπες που κάποιοι ακόμα επιμένουν να παρκάρουν επάνω τους; Με τα πεζοδρόμια πάνω στα οποία καβαλικεύουν μερικοί τα οχήματά τους, αφαιρώντας από τον πεζό τη δυνατότητα – δικαίωμα να περπατήσει σε ασφαλές σημείο;
Τι γίνεται με τα δημόσια κτίρια που καταλαμβάνουν καταληψίες; Τους δρόμους που κάθε τρεις και λίγο κλείνουν πενήντα άτομα δημιουργώντας ένα χάος για όλους τους υπόλοιπους;
Το κίνημα της πετσέτας είναι το δέντρο που κατακτήσαμε, αλλά εδώ υπάρχει ένα ολόκληρο δάσος μικρών και μεγαλύτερων σφαλμάτων επί του δημοσίου χώρου. Δεν δημιουργούνται κινήματα για όλα τα παραπάνω, δεν σηκώνονται τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Γιατί; Ίσως γιατί πολλά απ’ αυτά έχουν περάσει στο dna μας σαν ελληνική κανονικότητα. Τα έχουμε συνηθίσει και τα έχουμε αφομοιώσει.
Πέφτουμε στη γλυκιά παγίδα του σφάλματος που μας συμφέρει, μ’ ένα «έλα μωρέ πέντε λεπτά θα παρκάρω στη ράμπα», «θα περάσω από τον πεζόδρομο με το μηχανάκι, τι έγινε;», «Θα βάλω ακόμα ένα τραπέζι στο πεζοδρόμιο γιατί πλάκωσαν πελάτες, ας περάσουν από το δρόμο οι περαστικοί» κ.ο.κ
Και κάπως έτσι, κυλάει η ζωή πέρα από τις πετσέτες. Οι οποίες μακάρι να μας δώσουν ένα μάθημα για να κατανοήσουμε τη ζωτική σημασία του δημοσίου χώρου σε όλα, το δικαίωμα μας να τον έχουμε και να τον απολαμβάνουμε, αλλά και τις υποχρεώσεις μας απέναντι του.
Το κίνημα της πετσέτας έδωσε το σύνθημα, ας ελπίσουμε να δώσει και τη γνώση.
ΥΓ. Σε παραλία της Χαλκιδικής, η δημοτική αρχή ξήλωσε με μπουλντόζα τις ομπρέλες ιδιωτών, τις οποίες είχαν στήσει μόνιμα εκεί, για να τις βρίσκουν κάθε μέρα έτοιμες. Όχι απλά δεν κατανόησαν το ξήλωμα, ζήτησαν και τα ρέστα. Επιτέθηκαν και σε τηλεοπτικό συνεργείο που κάλυπτε το ρεπορτάζ. Θα είχε ενδιαφέρον να ρωτούσαμε αυτούς τους πολίτες τι πιστεύουν για το κίνημα της πετσέτας.