Από την πρώτη μέρα που δημοσιοποιήθηκε το θέμα με τις διάφορες μπαγαποντιές και παρανομίες του, άρχισε να απλώνεται παράλληλα και η φήμη σαν πετρελαιοκηλίδα σε ήρεμη θάλασσα: «Τους κρατάει ρεεε! Έχει ράμματα για την γούνα τους, έχει ονόματα, έχει ηχητικά, έχει βίντεο. Ποιος θα τολμήσει να τον ακουμπήσει; Θα τους καταστρέψει ρεεε!» Γελούσα εγώ, αλλά η φήμη που αστραπιαία είχε γίνει βεβαιότητα, συνέχιζε να απλώνεται ακάθεκτη.
«Ποιόν κρατάει ρε παιδιά;» ρωτούσα εγώ αφελώς. «Σε τι είδους κράτημα αναφέρεστε δηλαδή και το λέτε με τόση σιγουριά;». Απάντηση δεν έπαιρνα και πώς να πάρω όταν αυτή η πάνδημη βεβαιότητα κυκλοφορούσε μεν με ταχύτητα αστραπής, αλλά όχι στην επιφάνεια και επωνύμως. Μέσω των υπόγειων λαγουμιών της κοινωνικής «ενημέρωσης» απλωνόταν, μέσω των έγκριτων social media και των ψιθύρων έτρωγε τα χιλιόμετρα για να φθάσει μέχρι το τελευταίο πρόθυμο αυτί της ελληνικής κοινωνίας που διψά για τέτοιες ιστορίες.
«Ρε σου λέω έχει στο τσεπάκι του όλο το Μαξίμου και το υπουργικό συμβούλιο» άκουγα να λένε εδώ κι εκεί. «Ξέρει τις προσωπικές τους βρωμιές, τα βίτσια τους, τις διάφορες παραγγελιές τους… όλα τα ‘χει καταγράψει ο τύπος κι αν τον πολυενοχλήσουν θα τους τα βγάλει στην φόρα. Θα δεις…» Κουνούσα εγώ το κεφάλι απορημένος, αλλά ποιος έδινε σημασία στην δική μου τετράγωνη λογική; Με έπαιρναν για χαζό ή για πληρωμένο και με προσπερνούσαν.
Εδώ κύριοι, υπήρχε story με δράκους και κακές μάγισσες, με συνοδούς πολυτελείας και με ουσίες, με προσωπικές παρεκτροπές και ύποπτες βιτσιόζικες συμπεριφορές, με καταγραφές ηχητικών και βίντεο από κλειδαρότρυπες και πίσω από καθρέφτες που έβλεπαν σε διπλά κρεβάτια κρυφών ξενοδοχείων, εδώ υπήρχε άφθονο ψωμί συνωμοσιολογίας και ακραίας ενοχοποίησης… θα χαλάσουμε τώρα μια τέτοια χολιγουντιανή παραγωγή ζητώντας αποδείξεις ή επιστρατεύοντας την λογική στην ανάλυση μας;
Κι άρχισαν να σκάνε μία-μία οι χαριτωμένες δραστηριότητες του τύπου και να κουβαλάνε πίσω τους από μια παρέμβαση εισαγγελέα. Μάζεψε πεντέξι μέσα σε δυο βδομάδες, το πάει ντουγρού για να δει πως είναι ο κόσμος πίσω από τα κάγκελα. Κι όσο αποκαλυπτόταν η κάθε (συχνά ασυνάρτητη) παρανομία του, έλεγα μέσα μου «να, τώρα θα εξαπολύσει τις αποκαλύψεις και τα ντοκουμέντα που έχει στο τσεπάκι του και θα τους καταστρέψει». Αλλά αντί για αποκαλύψεις, έβγαιναν στην επιφάνεια οι επόμενες παρανομίες του. Με τους εισαγγελείς να ακολουθούν. Γέμισε το τσεπάκι του με δικογραφίες, αλλά ένα ντοκουμέντο από ‘κει μέσα δεν έβγαλε.
Ακόμα περιμένουμε να δούμε αυτό το περίφημο «τους έχει, τους κρατάει». Βρε μανία που έχουμε ως λαός να φτιάχνουμε και να πιστεύουμε παραμύθια, να θεοποιούμε δυνατότητες ανθρώπων χωρίς ειδικό βάρος, να μετράμε την πραγματικότητα με την μεζούρα της πιο ακραίας συνωμοσιολογίας. Τρίχες παιδιά, μπούρδες. Κανένας δεν κρατά κανέναν. Παραμύθια της Χαλιμάς όλα, φούμαρα για να περνά η ώρα.
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή. Ο τύπος νόμιζε πως όσα έκανε με ατιμώρητη επιτυχία στη σόουμπιζ, θα μπορούσε να τα κάνει και στην πολιτική. Και δεν ήξερε ο μαύρος ότι αυτή η πίστα είναι πολύ σκληρή για τα δοντάκια του. Καθότι η πολιτική (και οι πολιτικοί) αργεί να αντιδράσει, αλλά όταν το αποφασίσει περνά από πάνω σου σαν οδοστρωτήρας. Τώρα το ‘μαθε κι αυτό…