Θα είναι σαν να είναι το ίδιο με την άνοιξη, αλλά δεν θα είναι. Πρώτο, γιατί δεν είναι άνοιξη και δεν έχουμε μπροστά μας καλοκαίρι, αλλά χειμώνα που νυχτώνει (και κρυώνει) από τις 5.30 μμ. Και δεύτερο γιατί πολύς κόσμος είχε πιστέψει σε μια κάποια «κανονικότητα». Για την ακρίβεια, είχε εμπιστευθεί τα λόγια του Πρωθυπουργού, ο οποίος ακόμη και λίγα 24ωρα πριν, απέκλειε το lockdown στο σύνολο της χώρας.
Ναι, προφανώς και τα «νούμερα» δεν βγαίνουν. Ή, μάλλον, οι υποδομές στην Υγεία δεν βγαίνουν για όσα έρχονται (ή, ας ελπίσουμε, έρχονταν και θα ανακοπούν…). Όμως τώρα δεν είναι Μάρτιος, το είπαμε αυτό. Είναι 8 μήνες μετά, σε λίγο η άνοιξη θα είναι «πέρυσι». Και ο κόσμος έχει κουραστεί. Ψυχολογικά. Οικονομικά. Σωματικά. Πώς θα είναι σε ένα μήνα από σήμερα, όταν ελπίζουμε ότι θα έχει αρθεί το lockdown;
Δεν μιλάω για τους «ψεκασμένους», που (κακώς) λέει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Εκείνοι, στο κάτω-κάτω, έχουν βρει τι και ποιος τους φταίει και έχουν κάπου να ξεσπάσουν. Μιλάω για τους άλλους, για όλους όσοι στήριξαν (στηρίξαμε, βάζω και τον εαυτό μου μέσα) την τρίμηνη καραντίνα, το άνοιγμα στον τουρισμό και την οικονομία, σχεδόν κάθε μέτρο που πήρε η κυβέρνηση έως τώρα.
Όχι απαραίτητα γιατί γουστάρουμε τον Κυριάκο ή τον Τσιόδρα και θεωρούμε πως ό,τι λένε είναι «ευαγγέλιο» (υπάρχουν και τέτοιοι). Αλλά γιατί πειστήκαμε. Γιατί ενημερωνόμαστε. Γιατί είδαμε τη μεγάλη εικόνα – και ας μαύριζε τη δική μας, τη «μικρή», της οικογένειάς μας, της εργασίας μας. Γιατί, στην τελική, ελπίζαμε ότι δεν θα το ξαναζήσουμε.
Είναι πολλοί αυτοί που βρίσκονται από χθες στο «κόκκινο», και ας μην ακούγονται σήμερα, άλλωστε οι «ψεκασμένοι» και οι κάθε είδους φανατικοί και “στρατευμένοι” φωνάζουν περισσότερο.
Είμαστε πολύ όσοι «βάλαμε πλάτη» σε ό,τι μας ζητήθηκε και δεν το μετανιώνουμε βεβαίως. Εμείς όμως είμαστε σήμερα και οι πιο απογοητευμένοι. Οι πιο σκεπτικοί. Όχι όλοι, σύμφωνοι. Αλλά πολλοί από εμάς. Ναι, ξέρω, «δες τι συμβαίνει έξω». Βλέπω. Αλλά θυμάμαι ότι το βλέπαμε και πριν από μήνες και τότε “γελάγαμε” και πανηγυρίζαμε…
Μη φοβάστε όμως. Θα βάλουμε πλάτη ξανά (χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά, γιατί βαραίνει πολύ το φορτίο). Όχι τόσο επειδή φοβόμαστε τον κορονοϊό ή τα πρόστιμα, όχι επειδή σώνει και καλά στηρίζουμε την κυβέρνηση, όχι επειδή δεν αντέχουμε τους «ψεκασμένους», αλλά γιατί έτσι είμαστε εμείς.
Θα βάλουμε πλάτη και ας έχουμε (αναπάντητες) απορίες/επιφυλάξεις/αντιρρήσεις/διαφωνίες.
Θα βάλουμε πλάτη και ας γνωρίζουμε ότι όλο αυτό δεν συνιστά πολιτική κατά της πανδημίας, ότι δεν είναι λύση το “πονάει κεφάλι, κόβω κεφάλι”, αλλά μια διαχείριση της στιγμής σε μια έκτακτη ανάγκη, που, όμως, ας το παραδεχθούμε, δεν είναι και τόσο «έκτακτη».
Θα βάλουμε πλάτη. Και μετά θα τη γυρίσουμε. Στην πανδημία, πρώτα, ελπίζω και γρήγορα. Στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν επίσης. Τότε θα είναι μια νέα μέρα. Και θα τα δούμε όλα και όλους από την αρχή.
Προς το παρόν, να βγάλουμε τον μήνα με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Και σε αυτές που μετριούνται καθημερινά από τον ΕΟΔΥ και σε εκείνες που δεν φαίνονται, δεν ακούγονται, δεν μιλάνε, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα αφήσουν τα σημάδια τους τα επόμενα χρόνια στις οικογένειες, την κοινωνία, στην οικονομία και την πολιτική.